เรือนแก้วเมียขวัญ

แม้นจักเป็นถึงเมียอันทูลขอพระราชทานแต่ผู้ที่ได้ชื่อว่าผัวก็ทูลขอมาเพียงเพื่อป้องปัดเหตุฉ้อฉลบางประการเท่านั้น แล้วเยี่ยงนี้หล่อนต้องทำอย่างไรจึงจักได้เป็นเมียรัก

"คืนนี้ก็นอนเสียบนเตียงด้วยกันเถิดเจ้าค่ะ"
"เห็นทีจักมิงาม"
"น้องจักนอนนิ่งๆ จักมิทำให้คุณพี่อึดอัดใจ" ผู้ที่ตีความหมายไปอีกทางว่าเสียงแผ่ว
"พี่มิได้หมายความเยี่ยงนั้น" หลวงเจิดส่ายหน้าน้อยๆ เผลอทอดถอนลมหายใจด้วยความลืมตัว "เอาเถิดคืนนี้ก็เอาตามที่แม่พิกุลว่า วันพรุ่งพี่จักให้ไอ้มิ่งยกเตียงเข้ามาวางอีกหลัง"
...
เสียงวิหค ตั๊กแตน จิ้งหรีดร้องประสานยามรุ่งสางปลุกผู้ที่ตื่นเช้าอยู่เป็นนิจให้ฟื้นคืนสติ พิกุลขยับตัวแผ่วช้าทว่าเมื่อลืมตาขึ้นสายตาก็สบกับปลายคางที่สากระคายด้วยไรเครา หญิงสาวเม้มปากชะงักนิ่งค้างอยู่กับที่เพื่อเรียกสติ ค่อยๆ เหล่ตามองซ้ายขวาจึงได้เห็นว่าศีรษะของหล่อนมิได้วางอยู่บนหมอนใบเดิม แต่ปีนขึ้นมาหนุนต้นแขนอิงแอบแนบซบอกกำยำตั้งแต่เมื่อใดก็มิอาจรู้
พิกุลหลับตาขบริมฝีปากล่าง พุทโธ่เอ๋ย ให้คำมั่นเสียดิบดีแต่สุดท้ายหล่อนก็สร้างความรำคาญใจให้แก่คุณพี่เสียตั้งแต่คืนแรกที่ร่วมเรียงเคียงหมอน นึกขอบคุณคุณพระคุณเจ้าที่หล่อนอธิษฐานจิตก่อนนอนจึงทำให้หล่อนตื่นก่อนที่คุณพี่เจิดจักรู้ตัว หากไม่แล้วคงไม่แคล้วถูกไล่ตะเพิดลงจากเรือน หญิงสาวค่อยๆ ขยับตัวออกห่างอย่างแช่มช้า เมื่อยกศีรษะขึ้นจากต้นแขนละวงแขนออกจากเอวสอบได้สำเร็จจึงผ่อนลมหายใจออกด้วยความโล่งอก
"กราบขออภัยเจ้าค่ะ น้องหาได้มีเจตนาล่วงเกินไม่" พิกุลกระพุ่มมือขึ้นระหว่างอกพึมพำเสียงในลำคอก่อนจะค่อยๆ หย่อนขาลงจากเตียง ย่องบนปลายเท้าไปปลดดาลประตู เรียกบ่าวให้ยกน้ำไปไว้ในวงผ้าล้อมหลังเรือนนอนเพื่อสีฟันล้างเนื้อล้างตัว
เมื่อได้ยินเสียงบานประตูหับเข้าหากันผู้ที่แสร้งนอนหลับอยู่บนเตียงจึงค่อยๆ ปรือตาขึ้นมอง หลวงเจิดสูดลมหายใจเข้าลึกผ่อนลมหายใจออกยาว อาจเป็นเพราะเข้านอนแต่หัวค่ำเขาจึงรู้สึกตัวตื่นตั้งแต่ก่อนฟ้าสาง ก่อนจะลืมตารู้สึกชาที่ต้นแขนยามนั้นคิดแค่เพียงว่าเมื่อสองวันก่อนคงประดาบกับทหารในกรมกองหนักเกินไป ทว่าเมื่อลืมตาขึ้นจึงได้เห็นว่าต้นเหตุของอาการชาหาใช่การโหมแรงฝึกซ้อมอาวุธไม่แต่เป็นเพราะเผลออุทิศแขนให้แม่พิกุลหนุนแทนหมอนตั้งแต่เมื่อใดก็มิรู้ ยามนั้นเขาทั้งประหม่าและตื่นตกใจ จะผลักออกก็เกรงว่าแม่พิกุลจักสะดุ้งตื่น เห็นแก่ที่หล่อนวิ่งซ้ายวิ่งขวาตระเตรียมข้าวของสำหรับงานแต่งงานมามาเนิ่นนานจึงยอมเสียสละต้นแขนให้หล่อนหนุนนอนต่อ ตั้งใจจักนอนนิ่งๆ ทว่าความแนบชิดที่มิเคยประสบก็รุกรานตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า โลหิตในเรือนกายสูบฉีดรุนแรง กึ่งกลางกายร้อนฉ่าพานพบกับความทุกข์ทรมานแสนสาหัส แม้นจักมิเคยมีเมียบ่าวอุ่นเตียงแต่เขาก็รู้ดีว่าอาการปวดหนึบแข็งกร้าวหมายถึงสิ่งใด หลวงเจิดทอดถอนลมหายใจ
"ไยจึงมีจิตอกุศลเยี่ยงนี้ไปได้"

หมายเหตุ : เรือนแก้วเมียขวัญเป็นนิยายในชุดเดียวกันกับพรหมสัตยาและสิเน่หาเมียเอก สามารถอ่านแยกเล่มกันได้แต่หากอ่านสองเรื่องนี้ก่อนจะได้อรรถรสมากกว่า