ท่านโหวของข้าคือบุรุษ​ผู้​องอาจ​

ในแคว้นเป่ยหมิงได้มีบุรุษผู้องอาจอยู่คนหนึ่ง ซึ่งเขาอายุยังน้อยนักแต่กลับสร้างความดีความชอบไว้มากด้วยการออกรบขณะมีตำแหน่งเป็นแม่ทัพแล้วยังชนะกลับมาทุกหน
ฮ่องเต้อี้เฉินจึงมีความตั้งใจเป็นอย่างมากในการแต่งตั้งให้เขาเป็น “ท่านโหวโม่เซียว”
เขาไม่เพียงแต่เก่งกาจมากความสามารถเท่านั้น ใบหน้าและรูปร่างของเขายังหล่อเหลาแลดูสง่างามและกล้าหาญยิ่งนัก…
ขณะนี้ท่านโหวโม่เซียวกำลังเดินเล่นพลางเลือกซื้อของกินกลับไปยังจวน…
“ท่านโหวลองชิมเกาลัดคั่วน้ำตาลดีหรือไม่?”
หญิงสาวคนหนึ่งที่มาช่วยยายของตนขายของซักถามระหว่างท่านโหวโม่เซียวเดินผ่านหน้าร้าน
“ได้สิ ไหนเจ้าลองเอามาให้ข้าได้ชิมดูสักหน่อย”
ท่านโหวโม่เซียวตอบรับด้วยความเป็นมิตรเลยทีเดียว…
“เจ้าค่ะ”
หญิงสาวรีบยื่นเกาลัดคั่วน้ำตาลที่ถูกห่อด้วยกระดาษให้ท่านโหวโม่เซียว
“อืมข้าว่าอร่อยดีนะ ข้าไม่ได้อยากแค่มาลองชิม เพราะเกาลัดคั่วน้ำตาลนี้เป็นของชอบของข้าด้วย ข้าขอซื้อ”
ท่านโหวโม่เซียวบอกด้วยเสียงหล่อเท่ห์ละมุนได้ไม่นานก็ได้เหลือบเห็นหญิงสาวที่สวมใส่ชุดสีเขียวกำลังจะถูกชายหนุ่มวิ่งอย่างรวดเร็วเข้ามาชนอยู่แล้ว
ท่านโหวโม่เซียวจึงได้เร่งให้ความช่วยเหลือนาง เขาคว้าร่างบางของนางให้ออกห่างมาจากชายหนุ่มคนนั้น
เป็นสาเหตุให้นางได้มาอยู่ในอ้อมแขนอบอุ่นของเขาในเวลานี้…
นางมองท่านโหวโม่เซียวโดยไม่ได้ตั้งใจแต่ทว่าเสียงหัวใจกลับเต้นโครมครามทันทีที่ได้เห็นหน้า…
“ท่านโหวโม่เซียว ข้าต้องขออภัยกับสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยเจ้าค่ะ”
“เจ้าบาดเจ็บ หรือว่ามีบาดแผลบ้างหรือไม่?”
ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้สนใจสิ่งที่หญิงสาวพยายามพูดเลย…
“ข้าไม่ได้เป็นกระไรเลยเจ้าค่ะท่านโหวโม่เซียว”
“งั้นดีแล้วที่เจ้าปลอดภัยดีเช่นนี้”
ขณะที่ท่านโหวโม่เซียวกำลังจะปล่อยร่างบางออกจากอ้อมแขนอบอุ่น เจ้าของร่างบางได้แนะนำตนเองทันที
“ข้ามีชื่อว่าไป๋หลินเจ้าค่ะ”