ไม่รักกัน ก็แค่หย่า

"พี่กรณ์อย่าเดินหนีแจมแบบนี้นะ เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อน ที่พี่ไม่กลับบ้าน เพราะพี่ไปอยู่กับเจ้านายพี่มาใช่ไหม" หญิงสาวคว้าแขนของสามีเอาไว้ ไม่ยอมให้เขาขึ้นบันไดไปง่ายๆ ยังไงวันนี้เธอต้องคุยกับพี่กรณ์ให้รู้เรื่อง เธอต้องได้ความจริงจากปากเขา
"อย่าทำตัวน่ารำคาญได้ไหมแจม พี่เหนื่อย อยากขึ้นไปพัก" ปกรณ์สะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของภรรยาอย่างรำคาญ
"ทำตัวน่ารำคาญ หมดรักแจมแล้ว ที่พี่เป็นแบบนี้ เพราะพี่มีคนอื่นใช่ไหม พี่กับเจ้านายของพี่ มีอะไรกันใช่ไหมพี่กรณ์ ร่องรอยบนคอของพี่ มันบอกแจมว่าพี่กำลังนอกใจแจมอยู่" จณิสตาชี้ไปที่รอยจ้ำแดงๆ บริเวณลำคอของสามี ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความเจ็บปวด เธอไม่ใช่เด็กน้อยที่จะไม่รู้ว่ารอยจ้ำๆ ที่คอเป็นรอยอะไร มันเป็นหลักฐานที่ชัดเจนเกินกว่าที่เขาจะปฏิเสธได้
ปกรณ์ถึงกับชะงัก สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ก็กลับมาเรียบเฉยอย่างรวดเร็ว "เลิกพูดเรื่องไร้สาระสักทีแจม วันๆ พี่ทำแต่งาน เลิกงานก็กลับบ้าน จะเอาเวลาที่ไหนไปนอกใจวะ ชวนทะเลาะอยู่ได้ รู้ตัวไหมว่าระยะหลังว่านี้ แจมทำตัวเหมือนเป็นแม่พี่เข้าไปทุกวันแล้ว พี่ต้องการเมียที่เข้าใจ ไม่ใช่จ้องจับผิดทุกวันแบบนี้" เขาตวาดกลับเสียงดัง หวังจะกลบเกลื่อนความจริงและทำให้ภรรยาหยุดซักไซ้
น้ำตาของจณิสตาร่วงเผาะลงมาอีกครั้งกับคำพูดที่เชือดเฉือนหัวใจ เธอพยายามกลั้นสะอื้น ก่อนจะพูดออกไปในสิ่งที่เธอเก็บงำมานานด้วยความหวังว่ามันจะเปลี่ยนแปลงบางสิ่งบางอย่างได้
"ที่แจมอารมณ์แปรปรวน เพราะแจมกำลังท้อง! แจมแค่อยากให้พี่ใส่ใจแจมบ้าง แจมผิดเหรอคะ ที่แจมอยากให้สามีของแจมดูแลแจมบ้าง ไม่ใช่ปล่อยแจมให้อยู่บ้านคนเดียวแบบนี้ พี่กรณ์จะทำอะไร จะไปไหน พี่ไม่เคยนึกถึงแจมเลย"
คำสารภาพของภรรยาทำให้ปกรณ์ถึงกับนิ่งงันไปชั่วขณะ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจและไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
"ท้องเหรอ! ทำไมไม่ป้องกันวะแจม ก็เคยบอกไปแล้วว่าพี่ยังไม่พร้อมจะมีลูก ไปเอาออกซะ" คำพูดของเขาเย็นชาและไร้ความรู้สึก ราวกับว่าชีวิตน้อยๆ ที่กำลังจะเกิดมานั้นเป็นเพียงก้อนเนื้อไร้ค่า

คำเตือนตัวโตๆ ค่ะ
นิยายเรื่องนี้ นอกกาย นอกใจค่ะ แต่นางเอกไม่อ่อนแอค่ะ