โซ่ทองคล้อง(ให้)รัก

__"ขมิ้น เข้ามานี่สิ"
เสียงเรียกนั้นราวกับเสียงสวรรค์สำหรับเด็กสาว เพราะเอาจริง ๆ ก็ไม่รู้จะไปเริ่มหางานอื่นที่ตรงไหน มันมืดตึ้บไปหมด
"ขอบคุณท่านผู้กำกับที่รับเข้าทำงานสิ"
"ขอบคุณค่ะ ท่านผู้กำกับ" มันตราพนมมือขึ้นไหว้พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส
"เรียกคุณคีย์ก็พอ" อิสระบอกห้วน ๆ ยังไงก็รู้สึกไม่ถูกชะตาคนตรงหน้าอยู่ดี ท่าทางซื่อบื้อเด๋อ ๆ ด๋า ๆ อย่างนี้จะเป็นงานแน่หรือ? เขายิ่งไม่ชอบทำงานกับคนโง่ไม่รู้ความอยู่ด้วย
"เอาล่ะ ในเมื่อรับแล้วหนูก็มาจำสูตรอาหารโปรดของคุณคีย์นี่มา วันหลังจะได้ทำให้ทานได้" รินนากวักมือเรียก มันตราก็ยิ้มแฉ่งไปเรียนรู้งานอย่างตั้งอกตั้งใจ
"น้องเขาซื่อดีออกนะเฮีย" อชิตะ น้องชายคนเล็กของบ้านผู้นั่งเงียบเอาแต่ไถโทรศัพท์มานานเอ่ยกับพี่ชายยิ้ม ๆ
"ซื่อบื้อน่ะสิ" อิสระเอ่ยประชด
สุดท้ายเขาได้แต่นั่งหน้าตึงมองเธอที่กุลีกุจอช่วยแม่เขาทำกับข้าวไปเมาท์มอยกันไปเงียบ ๆ เท่านั้น
ซึ่งบอกเลยว่าเขาต้องใช้ความอดทนเป็นอย่างมาก เธอพูดมาแต่ละคำมันช่างกวนประสาทเขาเหลือเกิน
"นี่หนู ฉันเตือนเอาไว้ก่อนเลยนะ" อยู่ ๆ รินนาก็เอ่ยขึ้นเสียงเครียด
"อย่าคิดรวยทางลัดด้วยการจับตาคีย์ของฉันเชียว เพราะเธอจะไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดแน่"
ประโยคนั้นเรียกความสนใจจากชายหนุ่มทั้งสามให้หันมอง อยู่ ๆ ก็ลุ้นว่าหญิงสาวจะตอบว่าอะไร
มันตราชะงักมือเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองหน้าอิสระตาปริบ ๆ เป็นจังหวะที่เขาเองก็หันมามองเธอพอดี ทั้งสองจึงได้สบสายตาฉงนของกันและกัน ก่อนที่คำตอบของเธอจะทำเอาเขาถึงกับกำหมัดแน่น
"อย่างคุณคีย์เหรอคะ? ให้ฟรีแถมปุ๋ยขี้ไก่หนูก็ไม่เอาหรอกค่ะ" รินนาเลิกคิ้วมองอย่างไม่อยากจะเชื่อนัก
"ทำไมล่ะ? ลูกชายฉันนี่ทั้งหล่อทั้งรวยเชียวนะ"
"แต่คุณคีย์สำส่อนทางเพศนะคะ หนูกลัวติดโรค"
พรืด!!
อชิตะสำลักน้ำก่อนจะหัวเราะก๊ากออกมา ในขณะที่ความอดทนของอิสระก็ขาดผึงลง
"เฮียใจเย็นนะ น้องมันซื่อ" อคินรีบตะครุบมือพี่ชายที่เอื้อมไปคว้าหนังสือบนโต๊ะเอาไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นมันตราได้หัวแตกแน่
อิสระกัดกรามแน่นจนแทบหัก เธอพูดว่าเขามั่วมาเลยยังจะดีเสียกว่า นี่เหมือนเธอด่าเขาว่ามั่วแบบออฟฟิเชียลอย่างไรอย่างนั้น