ท่านอ๋องข้าไม่อยากเป็นสตรีอันสูงศักดิ์ เล่ม 1

เสียงล้อรถม้ากระทบหินถนนเมืองหลวงอย่างแผ่วเบา ทว่าในหัวใจของนางกลับดังกึกก้องไม่หยุด
ฮวาอิง เหยียดหลังตรง มือเรียวเกาะขอบหน้าต่างไม้สลักประณีต นางแหวกม่านใช้ดวงตาคู่หวานทอดมองกำแพงวังที่สูงลิบตรงหน้าอย่างไม่อาจละสายตา
"ซูเม่ย...เมืองนี้ใหญ่โตนัก" เสียงนางเอ่ยด้วยถ้อยคำหวานหยดไปยังสาวใช้ของตน
"เจ้าค่ะ คุณหนู ข้าก็ไม่เคยเห็นเมืองที่ใหญ่เพียงนี้เลยเจ้าค่ะ" สาวใช้ของนางเองก็ดวงตาเปล่งประกายไม่แพ้กัน
"นี่เจ้าว่าไหม...หากข้าได้เป็นหนึ่งในสตรีที่ถูกเลือกได้เข้าเฝ้าแม้เพียงชั่วขณะ...บางทีชะตาข้าคงเปลี่ยนไปตลอดกาล...ซึ่งข้าหวังไว้เช่นนั้นจริง ๆ นะ...ซูเม่ย เจ้าว่าข้าจะถูกเลือกรึไม่"
"คุณหนูสวยเพียงนี้ ต้องถูกเลือกแน่เจ้าค่ะ"
"ข้าก็หวังไว้เช่นนั้น...ซูเม่ย หากข้าถูกเลือกคงดีต่อเมืองซ่างผิงไม่น้อย" นางยิ้มให้กับสาวใช้ ก่อนจะหันทอดสายตามองออกไปนอกรถม้าอีกครั้ง ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความฝันที่จะได้เป็นสาวงามที่ถูกเลือก เพื่อเมืองซ่างผิงของตน
นางรู้ดีว่าตนไม่ได้เป็นบุตรขุนนางใหญ่ มิได้เกิดจากแคว้นที่มีแต่อำนาจ แต่ความงามนั้นเป็นของนางอย่างแท้จริง งามจนผู้คนทั่วเมืองซ่างผิงต่างเรียกขานว่า ดอกบัวหลงเงา
ถึงกระนั้น...เมื่อถึงเวลาคัดเลือกสาวงาม เพื่อเข้าสู่วังหลวง ชื่อของ ฮวาอิง กลับไม่ถูกจารึกไว้ในบัญชีสาวงามผู้ถูกเลือก
ไม่มีเสียงผู้ใดเอ่ยเรียกชื่อนางเลยแม้แต่น้อย ไม่มีสายตาใดเหลียวแล และไม่มีใครอธิบายว่า เหตุใดความงามของนาง จึงไร้ค่าเช่นนี้
และสุดท้าย ฮวาอิง ก็ถูกส่งไปยัง ตำหนักเย็น ซึ่งคือที่พำนักของ ผู้ไม่ถูกเลือก อาหารประจำวันบางวันก็มิได้มาถึง เสื้อผ้าบางกว่าอากาศในยามราตรี คำพูดที่ได้รับมีแต่เสียงหัวเราะเยาะจากหญิงสาวต่างแคว้นที่มีสถานะไม่ต่างกัน แต่หญิงสาวเหล่านั้นแค่มาจากเมืองที่มีอำนาจมากกว่า
"เจ้าคิดว่าแค่หน้าตาจะพาเจ้าขึ้นเป็นกุ้ยเฟยได้หรือ?" เสียงหัวเราะแค่นเย็น ๆ ดังตามหลังเสมอ
"คิดว่าตนมีใบหน้างดงามแล้วจะมัดใจใครได้งั้นหรือ ผิดแล้วเมืองเล็ก ๆ ของเจ้าก็แค่เมืองชายแดนที่ใครก็จำไม่ได้ อำนาจต่างหากที่จะทำให้เจ้าได้รับเลือก อยู่ที่นี่ไปจนตายเถอะ"
ฮวาอิงเงียบไม่ตอบโต้อันใด นอกจากใช้วันเวลาที่หลงเหลือ พร่ำเขียนกลอนลงบนแผ่นไม้เก่าไว้เพื่อระบายเท่านั้น
เสียงฝนโปรยบางเบานอกหน้าต่าง ฮวาอิงซุกกายอยู่ในมุมห้องเก่า ดวงหน้าไร้ชีวา โลหิตไหลซึมจากริมฝีปาก นางเอื้อมมือไปยังกล่องเครื่องประดับจากบ้านเกิดซึ่งมารดาเป็นผู้มอบให้ ภายในกล่องเก็บเครื่องประดับที่ผูกติดความทรงจำอย่างลึกซึ้ง และเอ่ยเบา ๆ
"ข้าขอโทษแด่ผู้คนเมืองซ่างผิง ที่ข้าไม่อาจสร้างคุณแผ่นดินให้บ้านเกิดได้"
นางหลับตาลงช้า ๆ ด้วยแรงเฮือกสุดท้าย...
"ข้าไร้ทางดิ้นรน...แต่หากยังมีใครสักคนได้ใช้ร่างนี้อีกครา ขออย่าให้นางถูกเหยียบย่ำเช่นข้าเลย" และในขณะดวงจิตของฮวาอิงค่อย ๆ จางหาย ผ้าม่านขาวริมหน้าต่างกลับปลิวแรงขึ้น กล่องเครื่องประดับหล่นลงแตกเผย หยกดอกเหมยสีเลือด เปล่งแสงเพียงครู่เดียวก่อนที่ทุกสิ่งจะดับวูบลง
ปรากฏเป็นเงาแห่งแสงวาบหนึ่ง ทะลุห้วงมิติและทะลวงกาลเวลา เพื่อรอ...ผู้มาแทนที่
--------
ฝากนักเขียนตัวเล็ก ๆ คนนี้ได้ไหมค่ะ ช่วยอุดหนุน สมทบค่านมลูก แพมเพิร์สลูก แต่เนื้อสิ่งอื่นใด ฉงรักในการเขียนมากค่ะ แม้จะเป็นเรื่องแรงเขียนไม่ได้ดีมาก แต่ตั้งใจมาก ๆ ค่ะ ฉงจะตั้งใจขัดเกลาตัวเองให้ดีขึ้นแน่ ๆ ค่ะ ฝากอุดหนุน เมนต์ให้กำลังใจกันนะคะ ^^
-----
เล่มนี้เป็นเล่มที่ 1 เล่มสองตอนนี้เขียนได้ราวครึ่งทางแล้วค่ะ รีบปั่นเลยนาาาา ไม่ต้องห่วงจะเทนะคะ เขียนทุกวันเลย
----
ฉงขอฝากนามปากกา ฉงเปาช่าย ไว้ในอ้อมกอดด้วยนะคะ