เซี่ยชิงหลี ดรุณีเปลี่ยนชะตาพลิกอนาคต เล่ม2

บัดนี้นามของเซี่ยชิงหลี ได้แพร่สะพัดไปไกลเกินขอบเขตของอำเภอหลิงหนาน จากหญิงชาวบ้านธรรมดา กลับกลายเป็นเสาหลักของตระกูล เป็นผู้นำกิจการสบู่ที่รุ่งเรืองและยังพลิกชะตาของครอบครัวให้ยืนหยัดอย่างภาคภูมิ
ทว่าเบื้องหลังรอยยิ้มอ่อนโยนของหญิงสาวนั้น คือหัวใจที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่ และแผนการที่ทอดยาวไปถึงวันข้างหน้า
ขณะเดียวกัน เส้นทางอนาคตของเซี่ยจื่ออี้และมู่หรงหนานเฟิง ก็กำลังก้าวเข้าสู่ศึกใหญ่แห่งการแข่งขันอันดุเดือด สิ่งเหล่านั้นคือประตูแห่งเกียรติยศ หากเปิดมันได้ก็จะนำพาพวกเขาก้าวเข้าสู่ความรุ่งเรือง
ชื่อเสียงและอนาคตได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว
แต่โลกไม่เคยปล่อยให้ดอกไม้งามเบ่งบานโดยไร้พายุ...เงาของพิรุณและเมฆหมอกที่ดูงดงาม กลับซ่อนคมมีดและเงามืดจากอดีตที่ยังไม่ถูกชำระ
เส้นทางความรักของนางกำลังถึงจุดเปลี่ยน ชะตาชีวิตกำลังจะถูกเขียนขึ้นใหม่อีกครั้ง และครั้งนี้...เดิมพันอาจเป็นทุกสิ่งที่นางรัก

*************************************************
"เดี๋ยวรอก่อน!! รอเราด้วย!!"
เสียงตะโกนดังมาจากด้านหลังรถม้าที่กำลังเริ่มเคลื่อนตัว หลี่เยว่หยางและหลี่หมิงเจ๋อวิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมห่อสัมภาระในมือ คนละใบ แววตาทั้งคู่เปล่งประกายเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
"นี่! สองคนนั้นพวกเจ้ากำลังจะไปไหน"
ลุงใหญ่และลุงรองบิดาของชายหนุ่มทั้งสองชี้ไปยังบุตรชายของตนด้วยสีหน้าตกใจ
"เยว่หยาง! หมิงเจ๋อ! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!พวกเจ้ากำลังจะไปไหน"
ชายวัยกลางคนทั้งสองตะโกนไล่หลัง ทว่าทั้งหลี่เยว่หยางและ หลี่หมิงเจ๋อไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง ชายหนุ่มทั้งสองวิ่งมาจนถึงข้างรถม้า ท่ามกลางสายตาเหลือเชื่อของเซี่ยชิงหลี
"พวกเจ้า!!" หญิงสาวอึ้งงันปนตกใจ
"ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าต้องลุยเดี่ยวหรอก!"
หลี่เยว่หยางพูดปนเสียงหอบ ทว่าสายตากลับดูจริงจัง
"ใช่! พวกเราตัดสินใจแล้ว จะตามเจ้าไปเมืองหลวงด้วย"
หลี่หมิงเจ๋อยิ้มกว้าง แม้เหงื่อกาฬจะไหลท่วมใบหน้า แต่สายตาก็มิได้แสดงออกว่ากำลังล้อเล่น
ด้านหลังของทั้งสองลุงใหญ่และลุงรองรีบเดินตามมาจนทัน สีหน้าของสองบุรุษวัยกลางคนดูโมโหแต่ก็ปนเปด้วยความตกใจและไม่เข้าใจ
"เจ้าสองคนคิดอะไรอยู่! เมืองหลวงหาใช่ที่เที่ยวเล่น! กลับมาเดี๋ยวนี้" ลุงรองตะโกนออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง
"เรารู้น่า...แต่ที่นั่นคือที่ที่พวกเราจะสามารถสร้างอนาคตของตนเอง ไม่ใช่แค่รออยู่ที่นี่ไปวันๆ อีกอย่างหลีเอ๋อทำการค้าต้องการแขนขา เราไปที่นั่นก็เพื่อช่วยเหลือนาง"
บิดาของหลี่เยว่หยางและหลี่หมิงเจ๋อยืนอึ้งอยู่กลางถนน หลังได้ยินถ้อยคำหนักแน่นจากบุตรชายทั้งสอง แววตาดุดันเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นหวั่นไหว ลุงใหญ่กำหมัดแน่นข้างลำตัวขณะที่ลุงรองนั้นถอนหายใจหนัก ราวกับทั้งสองกำลังข่มกลั้นบางสิ่งภายในอก
"พวกเจ้า...โตพอจะเลือกทางเดินของตนเองแล้ว"
ลุงใหญ่เอ่ยเสียงแผ่ว
"พวกเรารู้ว่าไม่ใช่เรื่องง่าย แต่อย่างน้อยหลังจากได้ลงมือทำเราจะไม่มานั่งเสียใจภายหลังอย่างแน่นอน"
ลุงรองเบือนหน้าไปด้านข้างไม่ยอมสบตาบุตรชาย

"เจ้าเคยบอกว่าอยากทำตามความฝันของตน แล้วนี่...คิดจะทิ้งมันไปแล้วอย่างนั้นหรือ"
หลี่เยว่หยางมองไปยังบิดาของตนอย่างซื่อตรง ไม่หวั่นไหว
"ท่านพ่อ ข้าไม่เคยละทิ้งความฝันของตน เมื่อใดที่ข้าทำตามความฝันได้สำเร็จ ข้าจะกลับมาอย่างภาคภูมิ เกียรติยศทั้งหมดตระกูลหลี่ของเราจะต้องได้รับมันอย่างแน่นอน"
ความเงียบงันปกคลุมไปทั่วบริเวณ ก่อนที่ลุงใหญ่จะถอนหายใจยาว ดวงตาที่เคยแข็งกร้าวเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน ชายวัยกลางคนเงยหน้าขึ้นสบตากับชายหนุ่มทั้งสอง แล้วพยักหน้าอย่างช้า ๆ
"เจ้าสองคนไปเถอะไปเรียนรู้ ไปทำตามความฝัน และเป็นในสิ่งที่พวกเจ้าอยากเป็น"
เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย
"และจงจำเอาไว้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ครอบครัวยังรอพวกเจ้าอยู่ที่นี่เสมอ"
คำพูดนั้นทำให้หลี่หมิงเจ๋อและหลี่เยว่หยางนิ่งงันไปชั่วขณะ ก่อนที่ทั้งคู่จะโผเข้ากอดบิดาของตน น้ำตาของชายวัยกลางคนทั้งสองที่กลั้นเอาไว้มาตลอดรินหลั่งออกมาอย่างเงียบๆ
ชายหนุ่มทั้งสองคุกเข่าลงเบื้องหน้าบิดาของตน พร้อมคำนับอย่างเคารพ
"ขอบคุณท่านพ่อ...สำหรับทุกอย่าง ขอบคุณที่เข้าใจข้า"
น้ำเสียงของหลี่เยว่หยางสั่นเครือเล็กน้อย ทว่าเต็มไปด้วยความตื้นตันใจ
"ลูกไม่อาจตอบแทนสิ่งที่ท่านอบรมสั่งสอนได้ในตอนนี้...แต่จะไม่ทำให้ท่านต้องผิดหวังอย่างแน่นอน"
หลี่หมิงเจ๋อก้มศีรษะจรดพื้น ลุงใหญ่และลุงรองมองดูบุตรชายของตนโดยไม่กล่าวถ้อยคำใดเพิ่มเติม เพียงแต่ยกมือขึ้นแตะหัวไหล่ของทั้งคู่เบาๆ เป็นการให้อภัยและอวยพรเงียบๆ ในแบบของคนเป็นบิดา
เมื่อทั้งสองลุกขึ้นเตรียมจะก้าวขึ้นรถม้า ร่างสูงของหลี่เยว่สิง พี่ชายคนโตของตระกูลหลี่ ก็ก้าวออกมาจากด้านหลังด้วยสีหน้าสงบนิ่ง
"เจ้าสองคนไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องทางนี้...ข้าจะดูแลท่านพ่อ ท่านแม่ และทุกคนที่นี่ให้เอง...จนกว่าพวกเจ้าจะกลับมาในวันที่ประสบความสำเร็จ"
หลี่เยว่หยางและหลี่หมิงเจ๋อชะงักฝีเท้า หันกลับไปมองพี่ชาย พลันยกมือขึ้นคำนับอีกครั้งโดยมิได้เอ่ยคำใด
มารดาของชายหนุ่มทั้งสองยืนอยู่เงียบๆ มือหนึ่งกำชายเสื้อแน่น อีกมือปิดปากไว้เพื่อกลั้นเสียงสะอื้น ดวงตาของพวกนางแดงช้ำ น้ำตาค่อยๆ ไหลอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่ แต่ก็ยังฝืนยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน
"ไปเถอะ...ลูกแม่"
ป้าสะใภ้ใหญ่พึมพำเบาๆ เสียงแทบไม่หลุดจากลำคอ แม้ในใจจะร่ำร้องให้ลูกอยู่ต่อ แต่อีกใจก็รู้ดีว่าบุตรชายถึงวัยที่ต้องโบยบินแล้ว
ชายหนุ่มทั้งสองก้าวขึ้นรถม้าด้วยหัวใจที่หนักแน่นยิ่งกว่าเดิมเพราะเบื้องหลังที่พวกเขาทิ้งไว้ ไม่ใช่แค่ครอบครัว...แต่คือทุกสิ่งที่เป็นรากเหง้าและแรงผลักดัน
เส้นทางเบื้องหน้าช่างกว้างไกลนัก ทว่าเบื้องหลังกลับอบอุ่นจนทำให้ก้าวเดินแต่ละก้าวนั้นเต็มไปด้วยความหมาย