ซอมบี้เอ๋อถือสมองมาขอผมเป็นเมีย

เสียงฝีเท้าเปื้อนเลือดกระทบพื้นคอนกรีตเปียกชื้นของตึกร้างในกรุงเทพมหานครอันไร้ชีวิต

หนึ่งในไม่กี่เมืองที่ยังมีซอมบี้เดินเฉื่อยอยู่เหมือนชีวิตมันกำลังโหลดช้าแต่ซอมบี้ตัวนี้ไม่เฉื่อยเลยสักนิด

“นิวววววววววววววววว~!!”

เสียงทุ้มต่ำครางยาวเหมือนหมาหอนบวกกับกลิ่นเนื้อเน่าหึ่งๆและร่างสูงใหญ่ที่เดินลากขาเปื้อนเลือดตามมาอย่างไม่ลดละ

“เฮ้ย!!! พอเถอะไอ้ซอมบี้บ้านี่!!!”

นิวตะโกนกลับร่างโปร่งของเขาในชุดเสื้อยืดเปื้อนฝุ่นกับกางเกงขาสั้นสีดำวิ่งหอบแฮ่กไปตามซอกตึกมือกำมีดสั้นแน่นไว้

“ตามกูมาเป็นเดือนแล้วนะ! กูไม่ได้ชอบคนเน่า!!!”

“เน่าเพื่อเธอคนเดียว~ ”เสียงมันยังตอบมาได้อีก

“ไอ้—!!”

ใช่แล้วโลกตอนนี้ล่มสลายเพราะไวรัสชนิดหนึ่งที่เปลี่ยนคนเป็นซอมบี้แต่ไม่ใช่แบบที่เคยรู้จักมันไม่ได้กัดแล้วแดกเหมือนในหนัง

แต่ซอมบี้ตัวนี้มันเลือกคนที่มันจะคลั่งไคล้และจะไล่ล่าคนๆนั้นแบบไม่มีวันหยุดไม่ว่าคนๆนั้นจะย้ายบ้านเปลี่ยนชื่อหรือกระโดดลงบ่อส้วมมันก็จะหาเจอ!

ตอนนี้ไอ้ตัวโรคจิตก็คือซอมบี้ที่ตามนิวมาเหมือนหมาบ้า…

“ฉันเอาของขวัญมาด้วย~ ”

ซีส่งเสียงหวานแบบซอมบี้พูดได้มือขวาถือของบางอย่างที่หยดย้อย…

“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องเอาหัวใจคนมาให้กู!!”

“ไม่ใช่หัวใจ วันนี้พิเศษ~”

ซีหยุดเดินยิ้ม…ยิ้มจริงๆรอยยิ้มของซอมบี้ที่ฟันหลุดไปครึ่งปากแต่มองแล้วขนลุกมือข้างที่เปื้อนเลือดค่อยๆยื่นของสิ่งนั้นมาตรงหน้า

“ฉันเอาสมองของตัวเองมาให้”

นิวชะงัก “……ฮะ?”

ซีกดสมองนั้นลงบนพื้นตรงหน้านิวเหมือนคนเอาดอกไม้ไปขอแฟนแต่งงานแววตาข้างที่ยังไม่เน่าเต็มไปด้วยประกายจริงจัง

“ขอ…เธอเป็นเมีย ”

“…….”

“ถ้าเธอรับไว้ ฉันจะไม่กินใครอีกเลยฉันจะเป็นของเธอคนเดียวจะให้ตัดแขนให้ก็ยอมจะให้เอาลิ้นไปทอดก็—”

“ไอ้หื่นนนน!!!” นิวกรี๊ดแล้ววิ่งหนีอีกรอบอย่างสุดชีวิตแต่เสียงของซีก็ยังตามมา

“นิว~ รอฉันก่อน~!!!จะเอาสมองไปทำแกงจืดก็ได้นะ~!!!”