ชาวสวน

ชาวสวน หรือ The Gardener ของรพินทรนาถ ฐากูร คือบทกวีแห่งความรักและความปรารถนาที่ร้อยเรียงขึ้นดุจมาลัยดอกไม้ กวีนิพนธ์เล่มนี้มิได้กล่าวถึงรักในฐานะอุดมคติอันสูงส่ง หากแต่เป็นรักในฐานะการเต้นของหัวใจมนุษย์ อ่อนหวาน วาบหวาม และเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน
คนสวนอีกความหมายหนึ่งก็คือสวนแห่งอารมณ์ กวีได้ปลูกดอกไม้ไว้หลากพันธุ์ แต่ละดอกคือบทกวี แต่ละกลีบคือถ้อยคำแห่งความรู้สึก รักที่ไม่สมหวัง รักที่โหยหา รักที่ปะปนด้วยความเงียบงัน และรักที่กลายเป็นบทสนทนาระหว่างสองวิญญาณลึกลับ ล้วนผุดบานอยู่เคียงกันอย่างประณีต
ในเล่มนี้ เราจะได้ยินเสียงของชายหนุ่มและหญิงสาวโต้ตอบกันราวบทเพลงโบราณ เสียงรักของพวกเขามิได้ดังก้องอย่างมหากาพย์ แต่แผ่วเบา อ่อนโยน และจริงแท้คล้ายเสียงสายลมที่เล็มผ่านสวนยามสนธยา ฐากูรทำให้ความรักกลายเป็น ภาษาสากล ที่ไม่ต้องการการตีความ เพียงแค่เปิดใจ ผู้อ่านก็จะสัมผัสถึงความสั่นสะเทือนของอารมณ์นั้นได้
สิ่งที่งดงามที่สุดของชาวสวน The Gardener คือการที่รักถูกยกขึ้นไปสู่ระดับของการภาวนา ความรักระหว่างมนุษย์และความรักต่อพระผู้สร้างแทรกซึมกันจนแยกไม่ออก ราวกับกวีต้องการบอกเราว่า ความรักทุกชนิดคือหน่ออ่อนของดอกไม้ต้นเดียวกัน เพียงแตกกิ่งไปในทิศทางต่าง ๆ เท่านั้น
เมื่ออ่าน The Gardener ผู้อ่านอาจรู้สึกเหมือนกำลังเดินผ่านสวนกว้างในยามค่ำคืน ที่เต็มไปด้วยกลิ่นดอกไม้และเงาของความคิดถึง ทุกบทคือดอกไม้ที่รอให้เราโน้มตัวลงดมกลิ่น แม้กลิ่นนั้นจะจางหายไป แต่ร่องรอยแห่งความงามยังคงติดอยู่ในหัวใจ
The Gardener จึงเป็นมากกว่าหนังสือบทกวี หากคือ สวนแห่งความรัก ที่ฐากูรเพาะปลูกไว้ในโลกของถ้อยคำ เพื่อให้ผู้อ่านแต่ละคนได้เข้ามาเก็บเกี่ยวดอกไม้ของตนเอง ดอกไม้ที่จะบานอยู่ในความทรงจำไม่รู้เลือน