แรกแสงอรุณ เถ้าฝุ่นธุลี

'ความรักหนอความรัก เราต่างล้วนถูกความรักเล่นงานกันทั้งนั้น'

แสงอาทิตย์ลาลับจากทั้งสามโลกไปร่วมสองหมื่นปี เมื่อความมืดมิดเข้ายึดครองความชั่วร้ายก็เติบโตราวกับโรคร้ายที่มิอาจรักษาให้หาย กลืนกินความสิ้นหวังที่แผ่ออกมาจากจิตใจของเหล่าผู้คนในทุกดินแดน

แต่ยิ่งมืดมิดมากเพียงใดแสงสว่างก็จะยิ่งเจิดจ้ามากขึ้นเท่านั้น

ร่างระหงในชุดเกราะออกศึกยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้ากองทหารสวรรค์ ใบกระบี่พิสุทธิ์ส่องประกายเจิดจ้า ผ้าคลุมสีแดงสดตัดกับชุดขาวสะอาดโบกสะบัดพลิ้วไหวไปตามแรงลม...

ประเดี๋ยวก่อน ข้าว่าภาพนี้มีบางสิ่งผิดปกติ

ในแดนเวิ้งว้างไม่มีลมมิใช่หรือ

นั่นปะไร พอเพ่งมองให้ดีๆ ถึงเห็นว่าจิ้งจอกขาวตัวน้อยกำลังกัดเย่อชายผ้าคลุมของนางอยู่ต่างหาก ช่างน่ารักเสียจริง

แต่พริบตาต่อมากลับมีเลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นเปื้อนขนขาวนุ่มนั่นจนเปียกชุ่ม ครั้นมองไปทางอื่นก็เห็นศพนอนเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด แยกแยะไม่ออกว่าไหนมารไหนเซียน แม้แต่แม่ทัพสาวผู้องอาจกล้าหาญก็ยัง...

เสี่ยวเมิ่งเมิ่งสะดุ้งตกใจตื่นขึ้นทันใด นางเอามือกดหัวใจที่เต้นรัวแล้วพลิกกายลงจากเตียงไปวิ่งหาผู้เป็นอาจารย์จนทั่วเรือน ในที่สุดก็เจอชายชราท่าทางใจดีนั่งอยู่กลางสวนเหมยแสนเงียบสงบ ลำแสงอาทิตย์ส่องประกายระยิบระยับแผ่ความอบอุ่นไปทั่ว พอช่วยให้สงบจิตใจลงได้

"อาจารย์"

"ว่าอย่างไร" ชายชราหันมาหาศิษย์ตัวน้อย "ฝันเห็นอนาคตอีกแล้วหรือ"

เสี่ยวเมิ่งเมิ่งแหงนมองท้องฟ้าที่สว่างไสวขึ้นเรื่อยๆ ขัดกับความหวาดกลัวในใจนาง คงต้องรีบสอบถามให้กระจ่างแล้ว

"อาจารย์ เทพสงครามสามารถเลี้ยงจิ้งจอกขาวได้ด้วยหรือเจ้าคะ" เห็นว่าเทพสงครามองค์ก่อนชอบเก็บตัวประหลาดมาเลี้ยง อดีตต้าเทียนจวินจึงทรงสั่งห้ามมิให้เลี้ยงอะไรในตำหนักอู๋โหย่วอีก

"อ้อ เจ้าฝันเห็นนางนี่เอง" ชายชราเคาะปลายนิ้วกับโต๊ะหิน มุมปากยกยิ้มบาง "มานั่งนี่สิ ข้าจะเล่าให้ฟัง"

เสี่ยวเมิ่งเมิ่งรีบทำตามคำสั่ง เข้าไปนั่งเท้าคางจ้องมองดวงตาขุ่นมัวของอาจารย์ที่ดูเปล่งประกายชอบกล

"นางมีนามว่าอวิ๋นชี ผู้เป็นเมฆงามแห่งความหวังในช่วงเวลาอันแสนมืดมน..."