ตัวร้ายผู้หวนคืนมาเลี้ยงสัตว์กลายพันธุ์ภัยพิบัติระดับดวงดาว

"สรรพสิ่งดีงามของโลกทั้งใบถูกส่งมอบให้ตัวเอกอย่างไร ความอัปยศทั้งมวลก็ถูกผลักไสให้กับตัวร้ายผ่านปลายปากกาด้ามเดียวกันนั้น"



ไรเวนมักจะฝันถึงนิยายเรื่องหนึ่งอยู่เสมอ แต่เมื่อลืมตาตื่นเขาก็ลืมมันไปเสียทุกครั้ง แต่คราวนี้ในขณะที่ลมหายใจกำลังจะหมดลง ความฝันเหล่านั้นกลับแจ่มชัด...แท้จริงแล้วเขาเป็นเพียงตัวร้ายโง่งมคนหนึ่ง ที่ถูกเขียนขึ้นมาเป็นหินรองฝ่าเท้าของตัวเอก หลังหมดประโยชน์ก็กลายเป็นกรวดไร้ค่าที่ไม่จำเป็นกับใครอีกต่อไป

เรื่องราวทั้งหมดที่เขาเคยทำให้ตัวเอกไหลย้อนกลับมายังจุดเริ่มต้น เด็กหนุ่มที่ทั่วร่างเต็มไปด้วยบาดแผล ไม่ใช่ว่ารอดชีวิตมาได้เพราะยาของเขาหรอกเหรอ

ขอทานสภาพมอมแมมที่ขโมยอาหารประทังชีวิต ไม่ใช่ว่าที่ยังมีแรงวิ่งลักขโมยอยู่เป็นเพราะขนมปังที่เขามอบให้ทุกวันหรอกเหรอ

หรือที่เริ่มอ่านอักษรได้ไม่ใช่เพราะหนังสือในบ้านของเขา?

และไม่ใช่เขาหรอกเหรอที่ขายคอร์อันเป็นแหล่งพลังงานชีวิตของตนเพื่อให้อีกฝ่ายได้ย้ายออกจากดาวรกร้างแห่งนี้ เพื่อเข้าไปเป็นทหารของกองทัพจักรวรรดิอย่างที่ต้องการ แม้เขาจะต้องแลกด้วยการมีร่างกายเสื่อมโทรมราวกับกิ่งไม้ไปทั้งชีวิต

เพียงเพราะเขาโผล่หน้าไปหาคนที่เข้ามาแทรกกลางความสัมพันธ์ของเราเท่านั้นหรอกเหรอ ที่ทำให้คนรักลั่นไกปลิดชีวิตของเขาได้ด้วยสายตาเย็นชาแบบนั้น ยิ่งคิดรอยยิ้มสมเพชบนใบหน้าของไรเวนยิ่งกว้างขึ้น ในแววตาไม่หลงเหลือความรักต่อคนตรงหน้าอีกแล้ว หน้าที่ของหินรองฝ่าเท้าจบสิ้นลงเพียงแค่ตรงนี้



แต่ไม่รู้ว่าสวรรค์สมเพชตัวเขาหรืออย่างไร เมื่อลืมตาขึ้นมาไรเวนก็ได้หวนคืนกลับมายังจุดเริ่มต้นอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะทันได้ตัดสินใจทำในสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิต

ชีวิตนี้เขาไม่ขอเป็นตัวร้ายโง่เขลาเช่นเดิมอีกแล้ว เขาจะไม่ยอมเป็นวัวตัวอ้วนที่ถูกตัวเอกจูงจมูกอีกต่อไป!

"หัวไชเท้าที่ปลูกไว้หายไปไหนแล้ว?"

สัตว์หน้าขนตัวขาวปุยภัยพิบัติระดับดวงดาวที่เคยเป็นหัวไชเท้ามาก่อนกระดิกหูไปมาขณะเคี้ยวบางสิ่งจนแก้มตุ่ย : ฟี๊???