หญิงบ้า ชายาแสนรักของซื่อจื่อ

นางย้ายร่างเพื่อแก้แค้น

เอาคืนคนที่เคยทารุณกรรมนาง

แต่ร่างที่วิญญาณอย่างอนุผู้ต่ำต้อยมาเข้าสิง

ดันเป็นหญิงสติไม่สมประกอบเสียนี่

นางจึงต้องมีซื่อจื่อ อ๋องน้อยผู้งดงาม

มาเป็นตัวช่วยของนาง

นางต้องปลอมเป็นเด็กบ้าคนนั้น ที่เขาเอ็นดูอย่างมาก

แต่หากวันหนึ่งซื่อจื่อรู้ความจริง จะเป็นอย่างไร?

----

"พี่เซียวคนงาม ท่านมาแล้วหรือ"

เขายื่นมืออันล้ำค่าของเขาออกมา จับมือนางไว้ ช่วยดึงนางให้ลุกขึ้นนั่ง

"เจ้าพูดเหมือนกำลังรอข้า"

"ข้าย่อมรอท่าน" เด็กสาวว่าอย่างสดใส "พี่เซียวคนงามมีของเล่นอะไรให้ข้า"

"ข้ากำลังประดิษฐ์" เขาว่า แล้วทรุดกายลงนั่งข้างนางง่าย ๆ ไม่กังวลว่าตรงนั้นเป็นพื้นหญ้าชื้น ๆ เพราะฝนเพิ่งตกเมื่อวาน แล้วชุดของเขาดันเป็นไหมสีขาว ทั้งราคาแพงและปักลายประณีตยิ่ง "แต่มันยังไม่ดี"

"ไม่มีอะไรไม่ดี พี่เซียวคนงามเก่งที่สุด"

หลิวซูอวี้ช่างประจบไม่น้อย แต่กับใครนางก็เป็นเช่นนั้น แม้แต่กับซูจินหนิง อนุที่ไร้ความสำคัญ หลิวซูอวี้ยังคอยเอาใจ เพราะไม่ต้องการเห็นใครโศกเศร้า

"น้องเก้า เจ้าอยากดูของเล่นของข้าหรือไม่"

เด็กสาวพยักหน้า "ข้าอยากดู"

มือเรียวของซื่อจื่อล้วงเข้าไปในแขนเสื้อตนเอง ได้นกกลไกออกมา แต่ยังไม่ทาสีเรียบร้อยดี

"ว้าว" หลิวซูอวี้อ้าปากค้าง นัยน์ตาพราว ไม่เคยเห็นอะไรมหัศจรรย์เช่นนี้มาก่อน "พี่เซียวคนงาม นกหรือ?"

"มันบินไม่ได้หรอกนะ ข้าพยายามทำให้มันกระโดดได้ แบบนี้"

เขาบิดหมุนแง่งไม้ที่ข้างตัวนกเล็กน้อย แล้วปล่อยมันลงพื้นหญ้า

แต่เพราะขามันไม่เท่ากัน มันจึงกระโดดเหยง ๆ อย่างน่าสงสาร วนได้รอบหนึ่งก็ล้มนอนแอ้งแม้ง ทว่ากลไลยังเหลือแรงดีดกลับ ทำให้ถีบขาดังแต่ก ๆ หมุนเป็นวงกลมอีกสองรอบ ก่อนจะแน่นิ่งไป

ซื่อจื่อหน้าเสีย เอื้อมมือมาเก็บนกกลไกของเขาไปด้วยความอาย

แต่หลิวซูอวี้หงายท้อง หัวเราะก๊าก ชักดิ้นชักงอ จนน้ำตาไหลเป็นทางยาว

"พี่พี่เซียว" นางดูเหมือนทรมาน ขำจนลมหายใจขาดห้วงแล้ว "เอาเอามาให้ข้า ข้าชอบมัน"

"ชอบกะผีน่ะสิ!" เขาอดขำไม่ได้

"ข้าชอบจริง ๆ ให้ข้าเถอะนะ ให้ข้า"