เมียเก่าสถานะนางบำเรอ

เธอทิ้งเขาไป และกลับมาหาเขาอีกครั้ง
พร้อมกับขอความช่วยเหลือ และพาลูกสาวของชายชู้
...........................
"เธอคิดจะสวมเขาให้ฉันเป็นครั้งที่สองหรือไง" ปาหนันนึกอยู่แล้วว่า ปัญจพลไม่พอใจ แต่ที่เก็บกักไว้ อาจเพราะต้องการระเบิดใส่เธอตามลำพังมากกว่า แม้ว่าเตรียมตัวเตรียมใจรับอารมณ์เขา ทว่าเมื่อถึงเวลาจริง เธอกลับกลัวมาก "ใช่มั้ย ถึงได้นัดเจอปลัดที่งานวัดน่ะ นี่ถ้าข้าวหอมไม่ไปด้วย คงไประเริงรักกับปลัดที่โรงแรมแน่"
ปาหนันเถียงไม่ออก แม้มีคำพูดมากมายอยากบอกให้เขารู้ ปัญจพลจะได้เข้าใจตนถูก แต่เลือกเก็บมันไว้ พูดอะไรไปตอนนี้ เขาคงไม่ฟังแน่
"ไม่ค่ะ กิ๊บไม่มีวันทำอย่างนั้น กิ๊บไม่ได้นัดคุณปลัดจริงๆ ค่ะ เราบังเอิญเจอกันค่ะ"
"เหอะ...บังเอิญงั้นเหรอ ชีวิตเธอมีแต่ความบังเอิญสิท่า บังเอิญเจอมัน ก็เลยหนีตามมันไป เหตุผลที่เธอเลิกกับมัน คงเป็นเพราะมีคนอื่น พอมันรู้ก็เลยขอเลิก แล้วตอนนี้เธออยู่กับฉัน ก็ยังวิ่งโล่ไปหาผู้ชายคนอื่น สันดานไม่รู้จักพอแบบเธอแก้ไม่หายจริงๆ คันอะไรหนักหนา ทั้งที่ฉันก็เอาเธอทุกวัน ยังจะคันอีกหรือไง" ด้วยความหึงหวงมีมากเกินกว่า ระงับคำพูดได้ ปัญจพลพูดออกไปโดยไม่คิด พูดตามอารมณ์ตอนนี้ "อย่าลืมนะว่าเธอมีลูกสาว ไม่กลัวลูกสาวเห็นสันดานแม่ แล้วเอาเป็นเยี่ยงอย่างหรือไง แต่ก็ไม่แน่ สันดานมันส่งผ่านกรรมพันธุ์ก็ได้ ลูกสาวเธออาจเป็นหนักกว่าแม่ มีหลายผัวแซงหน้าเธอแน่นอน"
ปาหนันตกใจอ้าปากค้าง กับคำพูดดูถูกดูแคลนเจ็บแปลบไปทั้งใจ มาคู่ความโกรธ ปัญจพลไม่ได้ต่อว่าเธอเพียงคนเดียว ยังพาดพิงถึงวาสิตา ลูกสาวสุดที่รัก
"คุณอย่าคิดนะว่า การที่ฉันมาขอร้องให้คุณช่วย จะหมายความว่าคุณจะทำแบบนี้ได้นะ ฉันยอมคุณทุกอย่างทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องข้าวหอม คุณไม่มีสิทธิ์พูดถึงลูกสาวของฉันแบบนี้"
"ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์พูด ฉันมีสิทธิ์สิ แล้วเธอก็เป็นคนมอบสิทธิ์นั้นให้ฉันด้วย เธออย่าลืมสิว่า ทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะเธอคนเดียว เธอเดินจากฉันไป แล้วกลับมาหาฉันเอง ฉันไม่ได้ร้องขอ ไม่ได้อ้อนวอนให้เธอกลับมา จำใส่หัวไว้ว่า เธอเป็นคนก่อเองทั้งนั้น" ปัญจพลเสียงดังใส่ ใบหน้าตึงมาก นัยน์ตาเขาลุกโชนแสงจัดจ้าน ร้อนแรงน่ากลัว "ส่วนเรื่องลูกของเธอ ฉันไม่อยากให้มาอยู่ที่นี่นักหรอก ลูกฉันก็ไม่ใช่ ยังจะต้องมาให้ข้าวให้น้ำอีก ไม่รู้ว่าเลี้ยงไปจะเชื่องหรือเปล่า เชื้อแม่มันแรง เลี้ยงหมายังดีกว่าเลี้ยงลูกของเธอซะอีก"
"เพียะ!" จบคำพูดปัญจพล เสียงตบหน้าดังขึ้น พร้อมกับหน้าปัญพลหันไปตามแรงตบ "ฉันบอกคุณหยกๆ ว่า ด่าว่าฉันยังไงก็ได้ แต่อย่ามาว่าข้าวหอม แล้วอย่าเอาลูกของฉันไปเปรียบกับหมาด้วย"
เวลานี้ต่างคนต่างโกรธ ในเหตุผลต่างกัน ปาหนันขาดสติไม่ทันยั้งคิดการกระทำของตน ปัญจพลหยุดอารมณ์หึงหวงในใจไม่ได้ ไม่เชื่อคำพูดสันชัย ไม่ไว้ใจปาหนัน กลัวว่าประวัติศาสตร์ซ้ำรอย กลัวเสียเธอไปอีกครั้ง วาจาเชือดเฉือนความรู้สึกปาหนันจึงพลั่งพรูออกมา และยิ่งตอนนี้ปัญจพลคุมตัวเองไม่ได้สิ้นเชิง