ข้ามเส้นเพื่อน Finally

สวัสดีค่า สำหรับตอนพิเศษในอีบุ๊คภาคนี้ จะเป็นการเล่าเรื่องตั้งแต่การสารภาพรักในวัยเรียน ม.3
จนถึงการกลับมาเจอกันอีกครั้งในวัยทำงาน มีโมเม้นน่ารักเกิดขึ้นมากมายระหว่างทาง
และยังมีโบนัสในปีปัจจุบันที่เป็นบทสรุป จบบริบูรณ์ ของนิยาย 'ข้ามเส้นเพื่อน' ด้วยค่ะ
ผ่านมุมมองการเล่าเรื่องของพระเอกทั้งหมดค่ะ
.
.
.
และแล้ววันนี้เธอคนนั้น ก็กลับมายืนอยู่ตรงหน้าผมอีกครั้ง

เสียงตะโกนโวยวายดังขึ้นทันทีที่เอณาเดินเข้ามาในแผนกโปรดักชั่น

"เฮ้ยยย มาแล้วๆ เด็กอาร์ตคนนั้น!"

ไอ้กอล์ฟแม่งเล่นใหญ่ เสียงดังกว่าคนอื่นๆ ผมเองนั่งอยู่ที่โต๊ะก็อดอมยิ้มไม่ได้
เห็นพวกมันตาแทบถลนใส่เอณาแล้วมันดูตลก แต่ก็ตลกไม่เท่าใจผมที่กำลังเต้นแรงอยู่เงียบๆ

เอณาเดินมาส่งแฟ้มงานที่โต๊ะผม ยิ้มบางๆ แบบสุภาพ

"หัวหน้าให้ฉันเอาแฟ้มงานมาส่งค่ะ"

เธอเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนลงท้ายด้วยคำสุภาพ ผมรับแฟ้มมา หยิบปากกาขึ้นมาเซ็นตามหน้าที่
เธอยังคงยืนรออยู่ข้างๆ เงียบๆ

แล้วทันใดนั้นเอง ผมก็เหลือบไปเห็นสีหน้าไอ้กอล์ฟที่มันพยายามส่งซิกมาให้จากโต๊ะข้างๆ
ดวงตามันเป็นประกายเกินจริงมาก ผมถอนหายใจเบาๆ
ก่อนจะเงยหน้ามองเธออีกครั้ง แล้วถามออกไปตรงๆ

"แล้วตอนนี้เธอมีแฟนรึยัง?"

เธอชะงักไปนิด สีหน้าอ้ำอึ้ง เหมือนกำลังคิดหาคำตอบที่เหมาะสมจะพูดต่อหน้าคนเยอะๆ
ผมเลยรีบแก้เกม หันหน้าไปทางไอ้สามตัวที่พยายามยืนเก๊กกันสุดชีวิตอยู่อีกฝั่ง

"ก็ไม่ใช่อะไรหรอก พวกนี้มันอยากรู้น่ะ"

เอณาหันมองตามไป สบตาเข้ากับกอล์ฟที่กำลังทำหน้าเคร่งขรึมอยู่พอดี
ทั้งที่ตัวมันนั่นแหละ เส้นตื้นสุดในกลุ่มแล้ว
ไอ้ทิวรีบยกมือขึ้นประสานกันทำท่าคิดงานมองหน้าจอ ทั้งที่ไม่รู้เลยว่าคอมมันเปิดอยู่รึยัง
ส่วนไอ้โฟร์คทำเป็นยืนเท่เอามือล้วงกระเป๋า แต่ผมกลับคิดในใจว่ามันดูเหมือนหุ่นจำลองซะมากกว่าอีกอ่ะ
เอณาหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

"ไม่มีหรอก เพิ่งเลิกน่ะ"

เธอตอบสั้นๆ แล้วเสียงตะโกนโคตรน่าหนวกหูก็ดังขึ้นทันที

"โว้ววววววววว!"

ผมพยายามทำหน้าเฉย เหมือนไม่อิน แต่ในใจกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ ก็ในเมื่อผมโสด เธอก็โสด
แบบนี้มันไม่บังเอิญเกินไปหน่อยเหรอวะ จังหวะมันโคตรใช่ ราวกับฟ้าแม่งเปิดทางให้ชัดๆ
ในหัวผมคิดอะไรดีๆ ไม่ได้เลยจริงๆ นอกจาก

คนนี้แหละ ผมจะเอา!