หวนคืนกลับมาเขียนหนังสือหย่าให้คุณสามี

"นั่นอะไร?"

เขาถาม น้ำเสียงเย็นชาลง นิ้วชี้ไปที่ม้วนกระดาษบนโต๊ะ

หลิงเซียวหันไปมอง ความง่วงงุนหายไปในทันที เมื่อเห็นว่าเขากำลังชี้ไปที่หนังสือหย่าของนาง นางยืนตัวตรงขึ้น ดวงตาจับจ้องเขาอย่างไม่หวั่นเกรง

"หนังสือหย่าเพคะ" นางตอบตรงๆ "หม่อมฉันร่างไว้เพื่อขอหย่ากับท่าน"

คำตอบนั้นเหมือนธนูดอกใหญ่พุ่งเข้าใส่อกของเฉินอวี้ เขารู้สึกเหมือนโดนตบหน้าอย่างแรง

"เขียนหนังสือหย่าทำไม?"

เขาถาม เสียงแข็งขึ้น ความโกรธแล่นริ้วผ่านร่าง

"เจ้ามีชู้ใช่หรือไม่ถึงขอหย่า?"

คำพูดนั้นหลุดออกจากปากโดยที่เขาไม่ทันคิด ความหึงหวงและความน้อยใจครอบงำสติ

"และวันนี้ที่ไปกินมื้อเย็นที่เหลาอาหารก็เพราะไปพบชายอื่นล่ะสิ ทั้งๆ ที่เจ้าไม่เคยไปมาก่อน..." เขากล่าวหาต่อ

หลิงเซียวตื่นเต็มตา ความโกรธแล่นไปทั่วร่าง นางรีบก้าวไปที่โต๊ะ คว้าม้วนกระดาษขึ้นมา แล้วปาใส่หน้าท่านอ๋องเต็มแรงอย่างไม่เกรงกลัว

"หม่อมฉันนี่หรือเพคะที่มีชู้?!"

นางตะโกนเสียงดังลั่น ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ

"เป็นท่านอ๋องหรือเปล่าที่มีชู้แบบเปิดเผยด้วยซ้ำ! จะมากล่าวหาหม่อมฉันได้อย่างไร!"

เฉินอวี้ชะงัก ไม่เคยเห็นหลิงเซียวโกรธถึงขนาดนี้มาก่อน นางที่ปกติอ่อนโยน สงบเสงี่ยม ไม่เคยพูดเสียงดังใส่เขา บัดนี้กลับยืนตัวตรง ดวงตาเต็มไปด้วยไฟโทสะ เส้นผมยาวสยายไหวตามการเคลื่อนไหว

"และนี่ก็คือสิ่งที่ท่านต้องการมาตลอดอย่างไรเล่าเพคะ!" นางพูดต่อ ไม่ลดระดับเสียง "หม่อมฉันเขียนหนังสือหย่าให้แล้ว รีบๆ ประทับตราของท่านและแยกทางกันเสียที! ในเมื่อท่านไม่ได้รักหม่อมฉัน จะทนอยู่ด้วยกันไปทำไม!"