กว่ารักจะเต็มใจ

แอบรักเพื่อนสนิทว่าแย่แล้ว
แต่การที่ไม่มีแม้แต่โอกาสที่เขาจะรักนั้นกลับแย่ยิ่งกว่า...


ความหนักอึ้งที่เกิดขึ้นกลางดึกทำให้เนตรวดีเริ่มหายใจไม่ออก กระทั่งค่อยๆ ลืมตาขึ้น ภาพที่ได้เห็นก็ทำให้เธอตกใจ
"อื้อ ไอ้ปัถย์!" มันเป็นภาพของเพื่อนชายคนสนิทที่ตอนนี้กำลังคร่อมอยู่เหนือร่างกัน และทันทีที่เธอเอ่ยเรียก ก็กลายเป็นมัน ที่ค่อยๆ โน้มใบหน้าอันหล่อเหลาเข้ามาใกล้ๆ
"ตรีพี่รักตรีนะครับ" ตรีบ้าตรีบออะไรของมันวะ แล้วนี่มันไปอาบเหล้าที่ไหนมา ทั้งตัวมันถึงได้เหม็นฟลุ้งเอาแบบนี้
"ไอ้เวรปัถย์! ตั้งสติ ฉันไม่ใช่หนูตรีอะไรนั่นของแก อ๊ะ!" แรงบีบที่ไม่ค่อยออมมือสักเท่าไหร่ที่อกอวบคู่อิ่มทำให้เธอตกใจจนเผลอส่งเสียงที่ไม่น่าฟังออกมาด้วยความตกใจ และยังไม่ทันที่จะได้สาปส่งไอ้คนมือไว ใจทราม ก็กลับกลายเป็นมันเสียเอง ที่กดมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา
"ไอ้ปัถย์!"
"พี่ไม่ยอมหรอกตรีต้องเป็นของพี่ ห้ามเป็นของใครหน้าไหนทั้งนั้น!" สิ้นเสียงริมฝีปากหนาก็ฉกเข้ามาปิดกั้นคำพูดมากมายที่คนใต้ร่างทำท่าจะเอ่ย แม้ในคราแรกเธอจะพยายามดิ้นรนขัดขืนสุดกำลัง แต่สุดท้ายก็ไม่อาจต้านทานแรงอารมณ์ที่เกิดขึ้นจากปลายลิ้นที่ชอนไชไปทั่วเรียวปากอวบอิ่มได้อยู่ดี ซึ่งมันเป็นความพ่ายแพ้ที่ทำเอาหญิงสาวน้ำตาซึม
"ปะปัถย์"
"เป็นของพี่นะครับ" เธออยากเป็นของเขา อยากเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขารัก อยากเป็นคนที่เขาจะคิดถึงคนแรกที่ตื่นลืมตา หากแต่สุดท้ายความจริงก็สาดซัดใส่หน้า ยามเมื่อคนใจร้าย ก้มลงมากระซิบคำบางคำที่ไม่ได้มีไว้เพื่อเธอ
"พี่รักตรีนะครับ" และใช่ เขาไม่ได้รักเธอ ไม่แม้แต่จะมองเธอเหมือนที่มองผู้หญิงทั่วไปเลยสักครั้ง ไม่เคยเลยจริงๆ



"ปัถย์"
".."
"ไอ้ปัถย์!"
""
"พ่อไอ้ตัวเล็ก"
"อะไร!"
"แล้วแกจะตวาดทำไมเล่า!" ก็รู้หรอกว่าเขาโกรธ แต่ก็ไม่เห็นต้องตวาดใส่กันแบบนี้เลย แล้วทำไมต้องโกรธขนาดนี้!
"หรือแกคิดว่าฉันควรดีใจ!" ทว่ามันกลับกลายประโยคนี้ของเขาทำให้เธอได้แต่นิ่งเงียบอยู่นาน
"ฉันเองก็ไม่ได้คาดหวังให้แกต้องมารู้สึกดีใจกับเรื่องนี้หรอก แกไม่ต้องห่วง เด็กในท้องคนนี้ฉันจะรับผิดชอบเขาเอง!" เขากล้าดียังไงพูดแบบนั้น ลูกจะเสียแค่ไหนที่ได้ยินเคยคิดบ้างไหม พอแล้ว จากนี้เธอจะไม่สนใจมันอีกแล้ว พอกันที! ไม่ว่ามันจะคิดยังไงกับเด็กในท้อง เธอก็จะไม่สนใจอีกแล้ว!
"แกพูดเรื่องปัญญาอ่อนอะไรวะ!"
"ก็แล้วแกจะให้ฉันทำยังไง! หรือต้องให้ฉันไปทำแท้งเลยไหม มันถึงจะพอใจแก!" เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ชายหนุ่มถึงลุกขึ้นยืน ก่อนจะขยับเข้ามาคว้าแขนเธอไว้
"เนตรวดี!"
"ออกไป!"
"ไม่!"
"ถ้าแกไม่ไปฉันไปเอง ปล่อย!" เธอไม่ชอบสถานการณ์บ้าๆแบบนี้ และเมื่อเขาไม่ยอมพาตัวเองออกไปให้พ้นๆ หน้าตามที่ขอ เธอก็จะขอเป็นฝ่ายไปเอง และอย่าหวังว่าจากนี้มันจะมีโอกาสได้เจอหน้าเธออีก หรือลูกในท้องของเธอ พอกันที!
"วดีหยุด!"
"ปล่อย บอกให้ปล่อยไง!" ท้ายที่สุดแล้วก็กลับกลายเป็นเขาเองที่ทนไม่ไหว ต้องคว้าคนตรงหน้าเข้ามากอด
"ฉันขอโทษวดีไม่เอาอย่าทำแบบนี้ ดะเดี๋ยวลูกตกใจ" อ้อมกอดของเขาทำให้เธอสงบขึ้นก็จริง แต่หากจะให้หยุดร้องไห้ตอนนี้ เธอทำให้ไม่ได้แน่ๆ ยังไงก็ทำไม่ได้จริงๆ