อย่ารักสามีจอมทมิฬ

คำโปรย
หยาดน้ำจากฟ้าหยดลงมาประสานเป็นหนึ่งเดียวกับหยาดน้ำที่หลั่งไหลออกมาจากดวงตาคู่งาม ริมฝีปากบางเริ่มเขียวคล้ำและสั่นระริกเพราะความหนาวเย็น ร่างกายสั่นสะท้านเมื่อสายลมพัดมาปะทะผิวกาย สองมือเรียวรวบเข้าหากันจนเป็นกำปั้นอยู่ข้างลำตัว แม้ว่าจะเหน็บหนาวสักเพียงใด แต่ทว่า มุกรดา ก็ไม่คิดที่จะเอื้อนเอ่ยขอความเห็นใจจากผัวใจดำ!
นายหัวเมฆินทร์ นั่งไขว่ห้างอยู่ภายในบ้าน นัยน์ตาคมกริบซึ่งมักแฝงไว้ด้วยความดุดันเพ่งมองไปยังร่างของคนที่ยืนกลางสายฝน มุมปากทั้งสองกดโค้งลงอย่างเหยียดแคลน มือแกร่งคว้าแก้วบรั่นดีมาถือไว้เพื่อเป็นการอุ่นน้ำสีอำพันด้วยอุณหภูมิจากร่างกาย เมื่อน้ำเหล้าในแก้วอุ่นขึ้นก็ส่งกลิ่นหอมพวยพุ่งออกมา เขาจึงยกขึ้นมาจ่อปากแก้วไว้ที่ปากของตัวเอง สูดดมกลิ่นหอมอีกนิดก่อนจะกรอกมันเข้าไปในโพรงปาก ร่างกายของเขาตอบสนองต่อปฏิกิริยาของแอลกอฮอล์ได้อย่างรวดเร็ว นายหัวทมิฬเหยียดริมฝีปากออกเป็นรอยยิ้ม
"เธออยากลองดีกับฉันเองนะ มุกรดา" นายหัวเมฆินทร์รินบรั่นดีใส่แก้วแล้วคว้ามาถือไว้ในอุ้งมือเพื่ออุ่นมันอีกรอบ ดวงตาคู่คมจ้องมองภรรยาที่ยืนนิ่งท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมา
นายหัวเมฆินทร์ เดชเดชา ถ้าอยากก็ไม่เคยร้องขอใคร แค่เอ่ยปากเบาๆ คนก็รีบกุลีกุจอไปหามาประเคนให้ถึงที่ เพียงแค่ปรายตามองก็เด็ดเอามาชื่นชมได้อย่างง่ายดาย จะให้อยู่หรือไปก็ไม่เคยมีปากเสียง ยกเว้นผู้หญิงคนนี้ที่กล้าต่อรอง
"อย่างเธอก็เป็นได้แค่เมียประดับ"

_______จบเกริ่น_______