สวนแห่งความรื่นรมย์ของปราชญ์หยางจู

สวนแห่งความรื่นรมย์ของปราชญ์หยางจู หรือ Yang Chu's Garden of Pleasure คือกระจกเงาที่สะท้อนความคิดอันลึกซึ้งของหยางจู ปราชญ์ผู้เป็นดั่งสายลมแห่งเสรีภาพในยุคปรัชญาจีนโบราณ เสียงของเขาไม่ดังเช่นขลุ่ยแห่งพิธีกรรมขงจื๊อ มิได้คมเฉียบเสียดแทงดังดาบแห่งโมจื๊อ หากแต่เป็นเสียงทุ้มสงบของมนุษย์ผู้เข้าใจความเปราะบางแห่งชีวิต และเลือกที่จะหาความหมายในรสชาติแห่งการดำรงอยู่ ณ ปัจจุบัน
หยางจูมองชีวิตมิใช่สนามรบของอุดมคติอันเกินเอื้อม หากเป็นสวนดอกไม้ที่งดงาม เพราะความชั่วคราวของมันเอง กลีบดอกบานเพียงชั่วครู่ก็โรยรา แต่การโรยรานั้นไม่ใช่ความเศร้า กลับคือความจริงที่ทำให้ห้วงเวลาของการเบ่งบานมีค่าล้ำ เหมือนหยาดน้ำค้างที่สะท้อนแสงรุ่งอรุณ ก่อนจะละลายไปกับอ้อมกอดของดวงตะวัน
แก่นแท้แห่งปรัชญาของเขาคือ "การเคารพตนเอง" มิใช่ด้วยอำนาจหรือทรัพย์สิน แต่ด้วยการไม่ทำให้ตนเองกลายเป็นทาสของความปรารถนาที่ไม่รู้จบ เขาสอนให้มนุษย์ดื่มด่ำกับอาหารเมื่อหิว ห่มผ้าเมื่อหนาว พักผ่อนเมื่อเหนื่อย และหัวเราะเมื่อใจปรารถนา ไม่ต้องแบกรับภาระของโลกหรือบาปคุณธรรมที่สร้างขึ้นด้วยฝีมือของผู้คน หากแต่ใช้ชีวิตโดยไม่เบียดเบียนผู้อื่นและไม่ทรมานตนเอง
หยางจูไม่ยอมรับแนวคิดที่ให้สละชีวิตเพื่อชื่อเสียงหรือประโยชน์สาธารณะ เขามองว่าชีวิตเป็นสิ่งเดียวที่แท้จริงที่มนุษย์ครอบครองได้อย่างแน่นอน ทุกสิ่งอื่นเป็นเพียงมายา เมื่อชีวิตนั้นแสนสั้น การปฏิเสธความสุขเพื่อไล่ตามเงาลมคือความโง่เขลา เขาจึงชี้ให้เห็นคุณค่าของการดำรงอยู่ ณ ปัจจุบัน ด้วยความสงบ สุขุม และสมดุลย์
ปรัชญาของหยางจูอาจดูเสมือนการยึดตน แต่แท้จริงแล้วมันคือการวางตนให้อยู่ในวิถีธรรมชาติ มิใช่ฝืนดึงสวรรค์ลงมาผูกพันธะ หรือยกตนให้เป็นเครื่องบูชาแก่สังคม หากแต่คือการกลับคืนสู่ความเรียบง่าย ดั่งน้ำใสที่ไหลไปตามทางของมันเอง
สวนแห่งความรื่นรมย์ของเขาจึงมิใช่สวนที่สร้างขึ้นด้วยรั้วหรือกำแพง หากเป็นสวนในใจ ที่งอกงามด้วยความพอใจและความสงบ ผู้ใดที่เดินเข้าสู่สวนนี้ จะไม่พบเทพเจ้าผู้เคร่งขรึม หรือกฎเกณฑ์อันกดทับ แต่จะได้ยินเพียงเสียงสายลมแผ่ว เสียงนกร้อง และเสียงหัวใจตนเองที่กลับคืนสู่ความอิสระ
หยางจูมอบมรดกแห่งปัญญาอันเงียบงามไว้ให้แก่โลก เป็นคำเตือนให้เราหยุดเร่งรุด หยุดไขว่คว้า และหันมาสัมผัสความจริงของการดำรงอยู่ ว่ามนุษย์มิได้เกิดมาเพื่อเป็นทาสของหน้าที่หรืออุดมการณ์ หากเพื่อชื่นชมความมหัศจรรย์เล็กน้อยในแต่ละวัน ก่อนที่ม่านแห่งชีวิตจะปิดลงด้วยความสงบ