สาวใช้ตัวน้อยของเซ่อเจิ้งอ๋อง

คำโปรย

ในวังหลังที่เต็มไปด้วยเล่ห์ลวงและกลิ่นคาวแห่งอำนาจ

เซ่อเจิ้งอ๋อง เจิ้งซุนซี ขุนศึกผู้เกรียงไกรและเย็นชา ไม่เคยแตะต้องสตรีแม้จะงดงามเพียงใดก็ไร้ความหมายต่อเขา เพราะทั้งชีวิต มีเพียงเป้าหมายเดียวคือ...ปกป้องบัลลังก์ที่พี่ชายทิ้งไว้ให้หลานชายวัยเพียงแปดพรรษาดูแล แม้ต้องฝ่าดงคมดาบแห่งการเมืองในวังหลวงแม่ทัพอย่างเขาไม่เคยหวั่นเกรง

ซูลั่วหลี สาวใช้ตัวน้อยที่ไม่เคยข้องเกี่ยวกับความลับดำมืดของตำหนักใหญ่ แต่ชะตากลับดึงนางเข้าสู่เส้นทางอันตราย เมื่อได้รับคำสั่งให้ทำหน้าที่ดูแลบุรุษที่ผู้คนนับร้อยต่างขยาดเพียงได้ยินชื่อ

สำหรับทุกคนการได้ใกล้ชิดเซ่อเจิ้งอ๋องในยามค่ำคืน อาจหมายถึงความตาย ทว่ากับซูลั่วหลีค่ำคืนนี้อาจกลายเป็นจุดเริ่มต้นของชะตากรรมที่ไม่มีวันหวนกลับ

เขา ผู้เย็นชาไร้หัวใจ จะรักษาระยะห่างได้สักเท่าไร

นาง ผู้หวาดกลัว จะสามารถใช้หัวใจหลุดพ้นจากกรงอำนาจได้หรือไม่

เมื่อโชคคชะตาพาพวกเขาเข้ามาในเกมแย่งชิงที่เดิมพันด้วย "ชีวิต" และ "หัวใจ" เรื่องราวความลับ ความผูกพัน และอำนาจกำลังจะเริ่มต้นขึ้น

*****************************************************

ไอร้อนจากบ่อน้ำพุร้อนอบอวลทั่วเรือน กลิ่นสมุนไพรและดอกไม้แห้งลอยแตะปลายจมูก ซูลั่วหลีวางชุดคลุมและผ้าผืนบางลงบนแท่นไม่ด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ ตั้งแต่ย่างกรายเข้ามาในตำหนักใหญ่ มือเล็กของนางยังคงสั่นเทาไม่หยุด

"เอาไปวางตรงนั้น" เสียงทุ้มนุ่ม ทว่าให้ความรู้สึกน่าหวั่นเกรงดังขึ้นจากด้านหลัง

"พะ...เพคะ"

ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนตอบรับเสียงเบา ซูลั่วหลีถอยออกจากจุดที่คิดว่าจะมีร่างของนายเหนือหัวยืนอยู่ ก่อนจะค่อยๆ หมุนกายกลับไป ทว่า...ภาพตรงหน้าที่ปรากฏ ทำเอาหัวใจวูบวาบราวจะหยุดเต้น

ร่างสูงเพรียวที่กำลังก้าวออกจากหลังฉากกั้น เผนให้เห็นแผ่นอกกว้างของเซ่อเจิ้งอ๋องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่สลักเสลา บนบ่าซ้ายมีรอยแผลยาวเฉียงชัดเจน ยามเมื่อแสงไฟส่องกระทบ

ท่อนแขนกำยำทั้งสองข้างเต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผลเล็กใหญ่ คล้ายเรื่องราวนับพันที่ซ่อนอยู่ในแต่ละรอยริ้ว กล้ามแขนแข็งแกร่งดังเหล็กกล้า แสดงถึงการถืออาวุธไม่รู้กี่ครั้ง และการแบกรับหน้าที่อันหนักหน่วงเกินผู้ใด

ดวงตาคมของเซ่อเจิ้งอ๋องมองตรงมายังสตรีร่างเล็กอย่างไร้อารมณ์ ทว่าเพียงเท่านั้นก็เพียงพอให้ซูลั่วหลีรู้ว่าห้ามเสียมารยาทใด ๆ

โอ้สวรรค์ นางไม่เคยอยู่ใกล้บุรุษในสภาพเช่นนี้มาก่อน ความร้อนจากไอน้ำพุร้อนทำให้ใบหน้าที่แดงก่ำเพราะความเขินอายยิ่งเกิดสีเข้มขึ้น ราวกับเลือดในกายสูบฉีดรุนแรงเกินไป และก่อนที่นางจะรู้ตัว ความร้อนนั้นก็ผุดออกทางรูจมูกเป็นหยดเลือดสีแดง

"จัดการตนเองเสีย อย่าให้เลือดของเจ้าเปรอะเปื้อนตำหนักของข้า" นำเสียงเย็นเยียบเอ่ยขึ้นโดยไม่แม้แต่จะหันมองมายังนาง

ร่างบางที่กำลังเหม่อลอย พลันยกมือขึ้นตที่ใต้จมูกของตน ก่อนจะแสดงท่าทีลนลานเมื่อรู้สึกตัว

"ขะ...ขออภัยเพคะ หม่อมฉันมิได้ตั้งใจ!"

ซูลั่วหลีอุทานเบาๆ รีบใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเลือดบนจมูกของตน ก่อนจะรีบถอยห่างจากของบ่อน้ำพุร้อนพลางหลับตาปี๋
เสียงถอนหายใจรำคาญพลันดังออกมาจากร่างสูง

"เร็วหน่อย! ข้าไม่มีเวลาทั้งคืนเพื่อรอเจ้าหรอกนะ"

"พะ...เพคะ"

ซูลั่วหลีที่สะดุ้งเพราะเสียงของอีกฝ่ายรีบตอบรับอย่างลนลาน ก่อนจะเริ่มขยับผ้าอย่างเก้ๆ กังๆ ทั้งที่ตายังปิดแน่น ความเงียบที่ตามมามีเพียงเสียงน้ำและลมหายายใจที่ไม่อาจควบคุมของหญิงสาว

มือบางของของซูลั่วหลีสั่นระริก พร้อมลมหายใจขาดเป็นห้วงๆ หญิงสาวขยับผ้าถูหลังอย่างทุลักทุเล ราวกับกลัวว่าสัมผัสใดๆ จะเป็นการล่วงเกินคนตรงหน้า

เซ่อเจิ้งอ๋องขมวดคิ้วเล็กน้อย พลันเอื้อมมือมาดึงผ้าถูหลังจากมือบางอย่างหงุดหงิด ทว่าแรงนั้นกลับมากเกินไปเพียงพอให้หญิงสาวที่อยู่ด้านหลังตนเสียหลัก

ตู้ม!!

เสียงน้ำแตกกระจาย ซูลั่วหลีจมหายไปชั่วขณะ ความร้อนผ่าวของน้ำพุร้อนกับความตื่นตระหนกทำให้นางตะเกียกตะกายควานหาอากาศ เพื่อสูดหายใจอย่างร้อนรน ก่อนตระหนักได้ว่า...เวลานี้ตนกำลังเกาะอยู่บนไหล่กว้างของชายหนุ่ม

หยาดน้ำไหลดั่งสายฝนจากเส้นผมของบุรุษตงหน้า ตกกระทบลงบนแก้มนวน ดวงตาคมหรี่ลงเล็กน้อย สายตานั้นเย็นเยียบเสียยิ่งกว่าสายน้ำในฤดูหนาว

"เกาะข้าจนพอใจหรือยัง" น้ำเสียงทุ้มเยือกเย็นกระแทกเข้าสู่โสตของนาง

ซูลั่วหลีลืมตาขึ้นพร้อมกับท่าทางชะงักงัน เมื่อเห็นดวงหน้าคมสันอยู่ใกล้เพียงลมหายใจ นางพลันตกใจสุดขีด รีบตะเกียกตะกายผละหนีจากเขา ว่ายน้ำขึ้นสู่ขอบบ่ออย่างรวดเร็วจนน้ำสาดกระจายทั่วพื้นไม้

ทันทีที่เท้าสัมผัสฝั่ง ร่างบางพลันทรุดกายลงคุกเข่า หมอบกราบกับพื้นพร้อมกับร่างอันสั่นเทา น้ำจากร่างของนางหยดลงเป็นวงๆ บนพื้นไม้เก่า พร้อมกับเสียงที่สั่นกลัวดังสะท้านขึ้น