เด็กเสี่ยไร้สถานะ จบ

เด็กเสี่ยไร้สถานะ โดย...บัวริน
อารัมภบท
"ออกไปก่อนได้ไหมคะ"
"ออกไปทำไม"
"ฉันจะแต่งตัว"
อรุจน์หัวเราะออกมาเบาๆ
"ไม่ต้องแต่งหรอก เดี๋ยวก็ถอด"
อรุณยุพาหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาทันที
"บ้า!"เธอแหวใส่เขา
อรุจน์หัวเราะออกมาเบาๆ
"คุณนี่มันทุเรศจริงๆ"อรุณยุพาลืมตัวค้อนขวับเขาอย่างเดือดๆ
"ทุเรศตรงไหนคุณ คนมีอะไรกันเขาก็แก้ผ้ามีอะไรกันทั้งนั้น ใครเขาจะใส่เสื้อผ้าครบชุดกันล่ะคุณ"
ริมฝีปากเขายิ้มออกมาบางๆ ใบหน้าของเขาตอนนี้ดูมีเสน่ห์เสียจนอรุณยุพาแก้มแดงปลั่งไปหมด
"ฉันบอกแล้วไง ฉันยังไม่พร้อม"
"ผมมีเวลาแค่สามวันนะคุณ เวลาผมมีค่า"เขาพูดไม่อ้อมค้อมจนน่าหมั่นไส้
"น่าไม่อายเลยคุณนี่"
"ทำไมผมต้องอายด้วย โบราณเขาว่าด้านได้อายอดนะคุณ"
หญิงสาวเม้มปาก มองเขาอย่างขัดเคืองใจ
เธอทำหน้าไม่ถูกแล้วนี่ อรุจน์หัวเราะออกมา จนอกกระเพื่อม
บอกเขาไปเถอะว่าเธอเปลี่ยนใจ เธอไม่เอาแล้ว สามวันก็ไม่ไหวหรอก เธอทำไมได้จริงๆ
เธอมองเขาด้วยสายตาวิงวอน
"ฉัน...ฉันทำไม่ได้"
"ทำอะไรไม่ได้"
"เป็นของคุณนะซิ คนบ้า!"
อรุจน์หุบยิ้มทันที
"อะไรนะ!"
"ฉันขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันจะเอาเงินมาคืนให้คุณ"

รักด้วยใจ บัวริน