เล่ห์รักหวนคืน

"ภูเหนื่อยมั้ยคะ?"
น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยถามชายตรงหน้า แววตาคู่สวยตอนนี้มีแค่เพียงความเจ็บปวดที่แสดงออกมาให้เขาได้เห็น หลังจากที่อยู่ด้วยกันลำพัง
"เหนื่อยที่จะต้องแสดงอะไรแบบนี้ต่อหน้าดา"
"ภูโกรธเกลียดดามาก จนถึงกับต้องใช้วิธีนี้เพื่อทำให้ดาเจ็บปวดเลยเหรอคะ?"
"ตลอดเวลาที่ผ่านมาทุกอย่างที่ภูแสดงออกกับดา มันมีแค่การหลอกลวงสินะ?"

"อื้อ...อย่ามากวนนะ!" มือเล็กพยายามปัดป้องให้พ้นจากการถูกรบกวน
"..." ไร้เสียงตอบกลับจากคนตัวสูง แต่กลับเป็นริมฝีปากอุ่นนิ่มที่ก้มลงไปประทับบนริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มนั้นแทน ฟันคมขบกัดที่ริมฝีปากสวย ไม่เบานัก จนทำให้คนขี้เซารู้สึกตัวด้วยความงัวเงียแต่ก็ยังไม่ยอมลืมตามามองหน้าเขา

“อย่าดื้อกับภูอีกเข้าใจมั้ยครับ?”
เสียงกระซิบถามแหบพร่าบ่งบอกถึงความเอาแต่ใจทำให้ญาดานึกหมั่นไส้
“ดาไม่ได้ดื้อภูต่างหากที่นิสัยไม่ดีแล้วก็เอาแต่ใจ”
คนตัวเล็กใต้ร่างของเขาเอ่ยเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ แต่ก็ต้องเชิดใบหน้าสวยขึ้นด้วยความเสียวเมื่อถูกนิ้วมือแกร่งจู่โจมเข้าไปภายในกายสาวอีกครั้งสองมือน้อยจิกเข้าที่แผ่นหลังแกร่งจนขึ้นรอย