ตำนานผู้กล้าซวยขันเทพ เล่ม 3 วงจรสุดท้ายของโชคร้าย

รุ่งอรุณวันใหม่ แสงแดดยังไม่ทันลอดหลังเขา เมืองเมฆล่างก็ถูกลมเหนือปลุกให้สะท้าน เสียงระฆังเมื่อคืนที่เงียบและดังด้วยใจยังคงก้องในความทรงจำ แต่เข็มทิศซวยของหยางเจ๋อไม่หันสู่ลานตะวันตกอีก มันหยุดนิ่งที่ ทิศเหนือ-เหนือเส้นขอบฟ้าที่กลายเป็นกำแพงเมฆหนา
เบื้องบน เมฆซ้อนเป็นทะเลคลื่นเงียบ และตัดขึ้นด้วยเงาร่างหอสูงระฆังเงิน ตั้งเด่นราวกับเจตจำนงของสวรรค์ที่ถูกตอกลงกลางฟ้า
[ติ๊ง! แจ้งเตือนระบบโชคร้ายเวอร์ชันเบต้า วงจรสุดท้ายเริ่มต้น
สถานที่ หอระฆังทะเลเมฆ
ข้อกำหนด ผู้ถือเข็มทิศซวยและสหาย ต้องก้าวสู่ทางสองประตู
หมายเหตุ ผู้ที่ไม่กล้าล้ม อย่าขึ้นมา]
หยางเจ๋อยืนที่ขอบกำแพงเมือง เงยหน้ามองท้องฟ้าที่ซ้อนกันเป็นชั้นๆ แสงเช้าละลายกับกลุ่มหมอกจนคล้ายเป็นม่านเงินที่รอให้เขาเจาะขึ้นไป เพื่อนทั้งสี่เดินเคียงข้าง หูเฟยพกถุงชาระโยงระยางเหมือนเตรียมเปิดร้านบนฟ้า ลู่หานมัดเชือกปอแน่นราวกับคิดไว้แล้วว่าจะใช้ตรึงก้าวแรก หลี่อวิ๋นกอดสมุดพร้อมถ่านสำหรับจดทุกคำที่อาจเปลี่ยนชะตา ส่วนเกาหย่งสั่นตะกร้าผลไม้จนดังกรุ๊งกริ๊ง แต่ก็ยังพกมาเพราะ "เผื่อบนฟ้าขาดหวาน"
"นี่แหละ" หยางเจ๋อหัวเราะแผ่ว "จากนี้ไม่ใช่แค่เมือง แต่คือฟ้าเองที่จะฟังเสียงเรา"
ลมเหนือพัดชายหมวกเขาให้สะบัด เข็มเงินครึ่งวงจันทร์ที่ซูอันทิ้งไว้สะท้อนแดดยามเช้า เสี้ยวนั้นเชื่อมเข้ากับวงกลมบนฟ้าเป็น วงเต็ม
ชั่วครู่ ก่อนแตกเป็นครึ่งใหม่อีกครั้ง ราวสัญญาณบอกว่า เส้นทางข้างหน้าจะวนซ้ำ แต่คราวนี้คือรอบสุดท้าย
เพราะในหอระฆังทะเลเมฆ มิใช่เพียงบททดสอบ แต่คือ
ต้นกำเนิดของระบบโชคร้าย และคือเงาของตนเองที่รออยู่ในวงจรนั้น
เสียงระฆังแรกของวันดังขึ้นช้าๆ ก๊ง สะท้อนจากเมฆชั้นล่างขึ้นสู่สูงสุด ทุกคนสบตากันโดยไม่ต้องเอ่ยคำใด เพียงรู้ว่า
"การปีนขึ้นฟ้า" ได้เริ่มแล้ว