เด็กเลี้ยงของผู้ใหญ่อิฐ

"3 กล่อง 315 บาทค่ะ"

เสียงของพนักงานร้านสะดวกซื้อเอ่ยกับชายร่างสูงในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนสีเข้มซึ่งยืนหันหลังให้สาวสวยใบหน้าอ่อนวัยผู้สวมเสื้อยืดตัวโคร่งคลุมถึงชายกางเกงยีนขาสั้นและกำลังยืนต่อแถวรอจ่ายเงินเช่นกัน เธอถอนหายใจเบา ๆมองคนร่างใหญ่ใช้มือตบไปทั่วตัวเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง

พนักงานสาวเหลือบมองของที่เขาซื้อใบหน้าแดงระเรื่อเล็กน้อยแต่ก็ยังเก็บความรู้สึกบนใบหน้าได้ดี พอหันกลับมามองชายตรงหน้าก็เหมือนเขายังหาสิ่งที่ต้องการไม่เจอ

"เอ่อ 315 บาทค่ะ" เธอกล่าวย้ำอีกครั้งเป็นการเร่งทางอ้อมเพราะลูกค้าที่ต่อแถวจ่ายเงินเริ่มจ้องมาที่แคชเชียร์มากขึ้นเรื่อย ๆ

"สงสัยผมจะลืมเงินไว้ในรถ รอครู่เดียวนะครับ"

"เดี๋ยวหนูจ่ายให้ค่ะ เสียเวลาคนอื่นมาก ๆ เลย"

"..."

เสียงใส ๆ ดึงความสนใจให้ชายหนุ่มหันกลับมามองก่อนจะยิ่งแปลกใจมากกว่าเดิมเพราะเจ้าของเสียงที่แสดงความมีน้ำใจเชิงรำคาญน่าจะอยู่มหาวิทยาลัยปี 1 หรือ ปี 2 เขาคาดเดาจากชุดที่เด็กคนนี้สวมรวมถึงใบหน้าที่เนียนใสไร้เครื่องสำอางปกปิด

"ไม่เป็นไร รถพี่จอดอยู่หน้าร้านนี่เอง"

"คุณอาเดินไปที่รถ 3 นาที น่าจะใช้เวลาหากระเป๋าเงินอีก 3 นาทีเดินกลับมาอีก 3 นาที รวมเป็น 9 นาทีทำไมทุกคนที่นี่ต้องรอคุณอาคนเดียวคะ"

"อา?"

มือเรียวเล็กวางขนมขบเคี้ยวและของใช้จุกจิกอีก 2-3 อย่างลงบนเคาน์เตอร์คิดเงินแล้วหันไปพูดกับพนักงาน

"คิดรวมไปเลยค่ะ"

เธอไม่สนใจจะมองคนข้าง ๆ เสียด้วยซ้ำไปมือข้างที่ว่างล้วงเข้าไปในกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่แล้วดึงกระเป๋าเงินใบเล็กออกมาเตรียมจ่ายเงิน

"ทั้งหมด 565 บาทค่ะ"

ธนบัตรใบละ 1,000 บาทถูกยื่นให้พนักงานโดยไม่ลังเลท่าทางแสนน่ามันเขี้ยวตกอยู่ในสายตาของชายร่างโตแต่ไม่มีเงินตั้งแต่ต้นจนจบ เขาเพียงยิ้มน้อย ๆ ที่เห็นเด็กสาวเป็นคนกล้าคิดกล้าตัดสินใจ ที่สำคัญท่าทางจะสายเปย์เสียด้วย

"นี่ค่ะ ของคุณอาถือเสียว่าหนูซื้อให้เป็นรางวัลที่รู้จักการป้องกันโรคติดต่อระหว่างมีเพศสัมพันธ์"

เสียงเจื้อยแจ้วนั่นพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉยต่อหน้าลูกค้ารายอื่นที่กำลังต่อแถวจ่ายเงิน และมันน่าขายหน้าที่สุดเพราะเขาคือผู้ใหญ่อิฐซ้ำยังเป็นหลานชายของย่าพิศ เจ้าของไร่ผลไม้สวนผสมบนเนื้อที่กว่าร้อยไร่ใครบ้างจะไม่รู้จักเขา ก็คงยกเว้นแค่เด็กคนนี้

สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ผู้ใหญ่บ้านหนุ่มหล่อ แม้จะไม่ได้ตำหนิแต่แฝงการล้อเลียนแน่นอน

"ลาก่อนค่ะ สวัสดีค่ะ"

เด็กแสบ!