หากในใจคุณมีใคร

(น้องนางเอกปะทะมือที่สาม)

"คือน้องนับคะ เรื่องเกี่ยวกับข่าวลือ น้องนับอย่าถือสาเลยนะคะ คือว่า...ถึงเราจะเคย คบกัน แต่ตอนนี้พี่กับวัสส์เป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ นะคะ คนเขาก็พูดไปเรื่อยนั่นแหละ พี่ขอโทษนะที่ทำให้เกิดเรื่องเข้า..."

"หนูว่าพี่ก็อายุ35แล้วนะจ๊ะ!"

พรนับพันแทรกคำพูดตลบตะแลงนั่นอย่างอดใจไม่ไหว ปภินดาเน้นคำว่าคบกันอย่างโจ่งแจ้ง มันก็เหมือนยืนยันว่า...ข่าวลือพวกนั้นมันเป็นความจริง!

"พี่เป็นผู้หญิง พี่อายุมากกว่าหนูเป็นสิบปี แต่เป็นไปไม่ได้ที่พี่ไม่รู้ว่าต้องวางตัวยังไง ถึงจะได้ไม่เป็นที่ครหา..."

ปภินดาชะงักนิ่งกับคำพูดนั้น ก่อนที่ใบหน้ากังวลและแสดงถึงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง จะค่อย ๆ เผยรอยยิ้มร้ายกาจและสนุกสนาน ปภินดากอดอกแล้วพิงเก้าอี้ก่อนจะมองมาเหมือนว่าวันนี้พรนับพันเป็นตัวที่สร้างความบันเทิงในวันที่เบื่อหน่ายแก่ตัวเองอย่างนั้นแหละ...

"ตายจริง พี่นึกว่าน้องนับจะเป็นแค่เจ้าลูกไก่อย่างที่วัสส์บอกเสียอีก น่าทึ่งเหมือนกันนะเนี่ย ที่ผ่านมาปล่อยผัวกลับบ้านดึก ๆ ดื่น ๆ ตั้งนาน นึกว่าจะโง่เสียอีก..."

"งั้นทำมากกว่านี้สิ!"

"น้องนับหมายความว่ายังไง?"

"ทำมากกว่านี้ ตลบตะแลงมากกว่านี้ และให้เขาบ้าคลั่งมากกว่านี้ หากทำไม่ได้ก็ไสหัวไปจากชีวิตพี่วัสส์สักที จะอยู่ก็อยู่ให้ชัด จะแย่งก็แย่งให้ได้ จะไปก็ไปให้พ้น ไม่ต้องมารับบทเป็นผู้ใจบุญ ตัดแบ่งผู้ชาย เหมือนตัดแบ่งเค้กอย่างนี้ มันดูเหมือนคนขาดความอบอุ่น เป็นการกระทำที่ขัดกับการศึกษาของพี่มาก ๆ"

"อุ๊บส์ ฮ่า ๆ คุณครูพรนับพันนี่ดุเหมือนกันนะเนี่ย"

ปภินดาหัวเราะจนน้ำตาเล็ด หล่อนดูสนุกสนานกับความเสียใจของคนอื่นอย่างน่าอดสู พรนับพันมองท่าทางแบบนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย แม้ในใจจะรู้สึกสงสารหล่อนก็ตาม ที่ไม่ว่าการศึกษาจะสูงแค่ไหนก็ดึงจิตใจให้สูงตามไปด้วยไม่ได้...

"แล้วน้องนับจะทำอะไรพี่ได้คะ ไม่รู้เหรอว่าพี่กับสามีของน้องเป็นตำนานของจังหวัดนี้เลยนะ รักที่ถูกขัดขวางจากพวกผู้ใหญ่นะ คิก ๆ"

"ค่ะ ความรักของพวกพี่ช่างยิ่งใหญ่ งั้น...หากได้รักกันแล้ว ก็ขอให้รักกันนาน ๆ ครองคู่กันจนแก่ ความรักแสนยิ่งใหญ่ของพวกพี่จะได้ไม่ต้องไปสร้างตราบาปให้ใครอีก...ขอตัวนะจ๊ะคุณรักแรก ที่มีรักมั่นคงให้พระเอก แต่ดูเหมือนพระเอกของพี่จะธงแดงนะจ๊ะ ยังไงก็ขอให้โชคดี



**************************

(น้องนางเอกปะทะว่าที่ผัวเก่า)

"หึงหวงไร้สติ ไม่มีเหตุผล ตลบตะแลงภายใต้ใบหน้าใสซื่อ ไม่คิดว่าพี่จะมองคนผิดมาโดยตลอด!"

"ด่าพอหรือยัง?!"

พรนับพันเงยหน้าขึ้นมองอย่างท้าทาย เธอไม่ร้องไห้เสียใจกับคำพูดแย่ ๆ ของสามีแม้แต่นิดเดียว เพราะวันนี้ คนคนนี้คือคนที่เธอพร้อมทิ้งแล้วยังไงล่ะ...

"ถ้านับจะมีนิสัยแย่ ๆ แบบนี้ เราจะอยู่ด้วยกันได้ยังไง!"

"งั้นไม่ต้องอยู่..."

"ว่าไงนะ!"

"ไม่ต้องอยู่สิจ๊ะ นับก็ไม่ได้อ้อนวอนขอให้พี่อยู่สักหน่อย นับจะหย่าจ้ะ..."

"อย่ามาท้าพี่แบบนี้นะนับ! อย่าคิดว่าพี่ไม่กล้านะ"

"นับไม่ได้ท้าจ้ะ นับไม่โอเคกับหลาย ๆ เรื่องที่พี่ทำ พี่เลือกที่จะกลับมาโวยวายกับนับ แทนที่จะตระหนักว่าตัวเองทำผิดและกำลังทำให้ภรรยาของตนไม่สบายใจ เพราะฉะนั้นเราก็อยู่ด้วยกันไม่ได้อย่างที่พี่ว่าจริง ๆ"

"พี่ก็เป็นสามีที่ดีให้นับมาตลอด พี่ดูแลนับดีไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมถึงได้เอาเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้มาทำให้เรื่องมันใหญ่ด้วย พี่หลงคิดว่านับมีเหตุผล สุดท้ายก็มาทำนิสัยเด็ก ๆ แบบนี้กับพี่"

"นิสัยเด็ก ๆ เหรอ? สามีของนับกำลังนอกใจ แต่พี่บอกว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่เนี่ยนะ พี่มันเกินเยียวยาแล้วจ้ะ"

"นับ!"

"พี่ไม่เคยดูแลนับอย่างที่ปากว่าเลย เรียกได้ว่าละเลยด้วยซ้ำ พี่ไม่เคยพาไปเที่ยว ไม่เคยจำวันสำคัญ ไม่เคยใส่ใจความรู้สึกนับเลยด้วยซ้ำ แบบนี้นับไม่เรียกว่าเป็นสามีที่ดีหรอกจ้ะ"

"เพราะนับมีนิสัยเด็ก ๆ แบบนี้ไง พี่ถึงเบื่อ นับไม่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่เลย เพื่อนของพี่เป็นคู่คิดให้พี่ เป็นที่ปรึกษาให้ยามเหน็ดเหนื่อย แต่นับมัวแต่พล่ามว่า พี่ไม่พาไปเที่ยวไหนเนี่ยนะ"

"จ้ะ แล้วแต่พี่จะคิด หากอยู่กับนับแล้วไม่ดี พี่ก็เชิญไปหาคนที่พี่คิดว่าดีได้เลย นับจะหย่า!"

"อย่าท้าพี่นะนับ!"

"นับบอกแล้วไงว่าไม่ได้ท้า หากพี่ยืนยันว่าจะไปกินมื้อเช้ากับคนคนนั้นทุกวัน จะบึ่งรถไปกินมื้อเที่ยงด้วยกันอยากจะอยู่กับเธอคนนั้นจนดึกดื่น นับจะไม่ยอมให้พี่ทำแบบนั้นอีกแล้ว ถ้าพี่ยังดึงดัน นับก็ขอแยกทางกับพี่ตรงนี้เดี๋ยวนี้"

"ก็พี่บอกแล้วไงว่าพี่กับปัดเป็นแค่เพื่อนกัน พี่ไม่ได้นอกใจเธอ!"

"ตอนนี้ยังไม่ได้ทำ แต่เล่นอยู่ด้วยกันทุกวันอย่างไร้ยางอายแบบนั้นก็ไม่แน่ นับไม่ไหวจะอยู่แล้วเหมือนกันจ้ะ"

"นับ!"

"คนทั้งจังหวัดพูดถึงเรื่องไม่เหมาะสมของพวกพี่ แต่เรื่องนั้นไม่ได้เจาะทะลุความหน้าด้านไร้ยางอายของพี่กับปภินดาอะไรนั่นเลยด้วยซ้ำ"

"นับ อย่ามาพูดถึงเพื่อนพี่แบบนี้..."

"เลิกเรียกเธอคนนั้นว่าเพื่อนเพื่อรักษาน้ำใจนับได้แล้วจ้ะ เพราะมันไม่มีประโยชน์ เธอคนนั้นเป็นคนรักเก่าของพี่ เป็นคนที่พี่รัก ตัวของนับนี้ยังไร้ค่ากว่าเสื้อเกรดต่ำที่ผู้หญิงคนนั้นเคยให้เสียอีก นับว่าพี่เลิกตลบตะแลงเถอะนะ เราสองคนไปด้วยกันไม่รอดแล้ว นับว่าเรากลับมาเป็นพี่น้องต่อกันเหมือนเดิมเถอะ..."

"เลิกงี่เง่าสักที! อย่าให้พี่หมดความอดทน ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าพี่ไม่เตือน...พี่แค่ไปหาปัดเพราะแค่อยากหาเพื่อนคุย เราไม่ได้ไปทำเรื่องบัดสีด้วยกัน!"

พรนับพันไม่อยากด่าถิรวัสส์มากกว่านี้เลยจริง ๆ เพราะกลัวเขาสำนึกผิด เธออยากให้เขาพังไปพร้อมกับความคิดอันบิดเบี้ยวนี้ไปด้วยกันจริง ๆ

เคยคิดว่าเขาโง่เง่าเต่าตุ่นที่ตามปภินดาไม่ทัน แต่ไม่ใช่เลย ถิรวัสส์ไม่ได้โง่ แต่ว่าพวกเขา...

ชั่วช้าสารเลวไม่ต่างกันต่างหาก...

หรือที่เขาเรียกว่าศีลเสมอกันเหมือนผีเน่ากับโล่งผุนั่นแหละ...

ไม่มีใครเตือนใคร เธอก็อยากเห็นเหมือนกันว่าคนแบบนี้จะมีจุดจบอย่างไร เพราะฉะนั้นเธอจะเปิดทางให้พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน และให้พังไปข้างหนึ่งไปเลย...

"พวกพี่คิดแค่นั้นจริง ๆ เหรอจ๊ะ?"

"นับ! เลิกจับผิดพี่สักที"

"นับไม่ได้จับผิด แต่ว่าการกระทำอันเหม็นเน่าของพวกพี่ คนเขาลือไปทั่วแล้ว แต่นับก็ไม่เห็นว่าพวกคนที่เรียกตัวเองว่าผู้ใหญ่กว่านับ จะรู้จักนึกคิดใด ๆ เลย นับจะหย่าจ้ะ..."

"หยุด! หากนับพูดคำนั้นอีกคำเดียว พี่ก็จะถือว่าที่นับพูดเป็นความต้องกา..."

"นับจะหย่า!