โรงเตี๊ยมสายหมอกกับแขกผู้ผ่านทาง เล่ม 2

ในหุบเขาที่สายหมอกมิเคยจางหาย มีโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งตั้งอยู่เพียงลำพัง
ที่นี่มิใช่เพียงที่พักพิงกาย แต่เป็นที่ที่เรื่องราวในอดีตถูกทิ้งไว้กับสายลมที่พัดผ่าน

ทุกย่างก้าวที่มาถึง ทุกร่องรอยที่ทิ้งไว้
ล้วนแต่เป็นบทกวีที่ร่วงโรยไปตามกาลเวลา

แสงจันทร์ยังคงสะท้อนความเหงาบนใบบัว
เงาพู่กันบนกระดาษยังคงเว้าแหว่งจากความปวดร้าว
เสียงขลุ่ยยังคงแผ่วเบาเพื่อบรรเลงเพลงรักที่มิอาจย้อนคืน

ม่านหมอกในหุบเขาปลอบประโลมความเดียวดาย
กาลเวลาค่อยๆ เยียวยารอยแผลที่ฝากไว้
ร่องรอยในอดีตมิเคยเลือนหาย
แต่ใจที่ร้าวรานจะกลับกลายเป็นดอกไม้ที่บานอีกครา

ขอเชิญท่านมายังสถานที่แห่งนี้ เพื่อรับฟังเสียงสะท้อนจากอดีตที่ยังคงดังก้องอยู่ในเรื่องราวของแขกผู้ผ่านทาง