หนังสือรักที่ยังไม่ได้อ่าน

กิ่งไผ่ทิ้งทุกอย่างที่อยู่ในมือลงพื้นอย่างไม่สนใจใยดี กระเป๋าสะพายหลุดจากไหล่หนังสือร่วงกระจายเขาวิ่งเข้าไปกอดคนตรงหน้าในทันที เจตที่กำลังผ่อนคลายอยู่หน้าบ้านเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงผิดปกติดวงตาเบิกกว้างขึ้นด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นชายแปลกหน้าคนหนึ่ง กำลังวิ่งตะบึงเข้ามาหาด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มและเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาเขายันตัวลุกขึ้นยืนอย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่จะได้เอ่ยปากถามชายคนนั้นก็โผเข้ากอดร่างเขาเสียแล้วอ้อมกอดนั้นแน่นหนาราวกับจะผนวกทั้งสองร่างเข้าไว้ด้วยกันแขนทั้งสองข้างของชายแปลกหน้ารัดรอบแผ่นหลังเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย

"คุณจริง ๆ เหรอ...ใช่คุณจริง ๆ ใช่ไหมเจต...ผมเจอคุณแล้ว...ผมเจอคุณแล้ว!"

อ้อมแขนแกร่งกำลังโอบกอดเจตไว้แน่นราวกับกลัวว่าถ้าคลายมือเมื่อไหร่เจตจะหายไปอีกครั้ง
เจตได้แต่ยืนนิ่ง...สับสนแต่ก็รู้สึกถึงความ หนักแน่นและความรักที่ท่วมท้นมาจากอ้อมกอดนั้น

"เขาคือใครกันทำไมถึงทำแบบนี้ทำไมถึงร้องไห้ทำไมถึงดีใจที่ได้เจอเรา?"

สมองพยายามประมวลผลแต่ก็ว่างเปล่า ไม่สามารถบอกได้ว่าชายคนนี้คือใครแต่ทว่าหัวใจกลับจำกิ่งไผ่ได้มันสั่งให้เขากอดตอบ น้ำตาของเจตไหลออกมาเองโดยไม่มีเหตุผล หัวใจสั่งให้ร้องไห้ก็ร้องไห้ หัวใจสั่งให้กอดเขาก็กอดตอบกิ่งไผ่ค่อย ๆ คลายอ้อมกอดออกมือทั้งสองข้างประคองใบหน้าของเจตไว้ดวงตาฉายแววแห่งความสุขอย่างที่สุด

"ใช่คุณจริง ๆ ด้วยเจต..."

"คุณเป็นใครครับ...คุณรู้จักผมเหรอเรารู้จักกันเหรอครับ"