อยู่เหนือองค์หญิงใหญ่

หลี่หรงเหยาคือองค์หญิงใหญ่ ปวงประชายกย่องเป็นเทพเซียนที่แสนบริสุทธิ์ ทว่าใครบ้างจะไม่เคยได้ยินเรื่องเล่าวาบหวิวระหว่างเซียนกระต่ายกับจ่างกงจู่

คุณชายผู้หนึ่ง เพื่อจ่างจงจู่แล้ว ถึงกับเข้าสำนักบุปผายอมเป็นคณิกาหลวง แท้จริงแล้วถูกบีบบังคับ หรือลุ่มหลง ช่างยากนักที่จะเข้าใจ



นิยายสั้นเรื่องที่สามในชุด สำนักบุปผา

สำนักบุปผาคือสำนักคณิกาหลวง เป็นสตรีในสำนับุปผามีเกียรติดั่งขุนนาง ทว่าถูกหยามเหยียดดั่งนางแพศยา

หากเป็นคณิกาชายในสำนักบุปผาเล่า ยังหลงเหลือศักดิ์ศรีหรือไม่ หรือสิ่งใดล้วนไม่สำคัญ ขอเพียงได้พบจ่างกงจู่สักครา



"บุปผาหยก เจ้าว่าล้ำค่าหรือไม่"

เว่ยเอ่อร์หลานคุ้นเคยเรื่องการเผชิญหน้ากับจ่างกงจู่มากกว่าใคร แม้สถานที่เปลี่ยนไป เป็นสถานที่อันอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของนาง เขาสั่นไหวในใจอยู่มาก แต่วาจาไม่สั่นคลอน แม้เข้าใจความนัยอันลึกซึ้ง

นางกำลังเรียกขานเขาว่าเป็นบุปผาหยก ดอกไม้ที่มีรูปลักษณ์สลักเสลา กายแข็งแกร่ง

"ล้ำค่า"

เขารู้ดีว่านางไม่ชอบให้ผู้อื่นตอบอย่างเอาอกเอาใจนาง ไม่ชอบที่ผู้คนยกให้นางเป็นผู้กำหนดทุกสิ่ง

จ่างกงจู่ที่ถูกตามใจจนเบื่อ พอใจยิ่งนักเวลาที่เห็นใครยืนยันความคิดของตนต่อหน้านาง เบิกบานใจยามที่ผู้อื่นไม่คล้อยตามนาง

"ล้ำค่า? ตรวจสอบอย่างไร?"

"ดูว่าครอบครองแล้วหวงแหนหรือไม่"

"ครอบครอง? มีวิธีการอย่างไร?"

"ทำอย่างไรกับสิ่งนั้นก็ได้"

"ถ้าเช่นนั้น ทำให้บุปผาหยกแตกสลาย นั่นคือการครอบครองสูงสุด เว่ยเอ่อร์หลาน นี่เป็นคำสั่ง แตกสลายเพื่อเปิ่นกง!"