เมียเก่า

เขารักเธอ ในวันที่เธอวิ่งหนีความรัก
..................................................

“พี่คิดถึงพิมพ์” หกปีที่หล่อนหายตัวไปเป็นหกปีที่เขารอคอยอย่างทนทุกข์ อยากพบเจอแม้ความหวังนับวันจะริบหรี่ลง

“อย่าใจร้ายกับพี่นักเลยนะ พี่ทรมานใจเหลือเกินแล้ว”

“อย่ายุ่งกับฉันอีก!” ด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มีหล่อนผลักร่างสูงสุดแรงเกิด เมื่อลุกขึ้นยืนก็ยืนด้วยแข้งขาสั่นเทา

“พิมพ์” ชิดชลมองนิ้วเรียวที่ชี้ไปหาประตู อ่อนอกอ่อนใจกับความสัมพันธ์

“ไปให้พ้น! ไปตอนนี้! ไปเดี๋ยวนี้!”

“พี่...”

“ฉันบอกให้ไปให้พ้น!”

ตะวันยามองสายน้ำหล่นโปรยเป็นสายๆ อยากวิ่งไปหยิบร่มมาส่งให้พ่อของลูก แต่ค่ำคืนที่ยืนเปียกปอนอยู่ใต้ต้นลีลาวดี ช่างเป็นค่ำคืนที่สุดแสนโทมนัส