ตรวนรักจำนนใจ

พี่ภู…
ขอโทษที่อัยย์เลือกจะจากไปแบบนี้ อัยย์เหนื่อยแล้วจริง ๆ เหนื่อยกับการถูกตราหน้า เหนื่อยกับการต้องพิสูจน์สิ่งที่อัยย์ไม่เคยทำ และเหนื่อยกับคำพูดที่พี่เผลอหลุดออกมา และสิ่งที่พี่ได้ทำกับอัยย์ แม้มันอาจไม่ใช่สิ่งที่พี่ตั้งใจ หรือพี่คิดเพียงแค่ว่าพี่ทำตามสิทธิ์ของพี่ แต่สำหรับอัยย์…มันคือรอยแผลที่ไม่มีวันลบได้
อัยย์รักพี่นะ รักมาตลอด แต่ความรักของอัยย์ไม่แข็งแรงพอที่จะอยู่ท่ามกลางพายุนี้ได้อีกต่อไป อัยย์จึงเลือกหนีไป เพื่อหายใจ เพื่อมีชีวิตอยู่ แม้จะต้องห่างจากพี่ก็ตาม
อย่าตามหาอัยย์เลยนะ เพราะอัยย์ไม่อยากให้พี่ต้องเสียอะไรไปมากกว่านี้อีก และอัยย์เองก็ไม่อยากเจ็บปวดและเสียใจอีกแล้ว การที่พี่อยู่ข้างอัยย์ มันมีแต่ทำให้นักข่าวยิ่งทำให้พี่เสียชื่อเสียง ดูแลตัวเองด้วยนะคะ
อัญรินทร์”
มือของภูริศสั่นระริกจนแทบถือจดหมายไม่อยู่ ดวงตาคมร้อนผ่าว น้ำตาเอ่อคลออย่างห้ามไม่อยู่ เสียงของเขาแตกพร่าในความเงียบ
“อัยย์ จะหนีพี่ไปไหน”