พายจะเอาแชมป์ | Omegaverse

ความฝันสูงสุดของการเป็นนักแข่งคืออะไร สำหรับมิลเฟยก็คงเป็นการเอาแชมป์แมตช์ระดับประเทศให้ได้ และแก้แค้นคนที่ทำให้คนสำคัญของเขากลับมาแข่งรถไม่ได้อีกตลอดชีวิต


"ขอโทษด้วยนะครับที่รอบนี้ผมชนะอีกแล้ว" มิลเฟยยิ้มยียวน ยิ่งเห็นฝั่งตรงข้ามดูไม่พอใจเท่าไรเขาก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น
"ขนาดตั้งใจโกงยังไม่ชนะเลย ไปหัดมาใหม่นะครับ ผมจะรอ" คนชนะว่าพร้อมทั้งส่งหมวกกันน็อกให้เด็กในทีมที่เข้ามารับไป แล้วทิ้งท้ายด้วยคำพูดประจำตัว
"Easy as pie~ บาย" พูดจบก็หันหลังแล้วเดินออกไปทันที ไม่ได้สนใจว่าตรงนั้นจะเป็นอย่างไรต่อ เพราะเขาได้รับชัยชนะมาแล้ว
มิลเฟยไม่ได้กลับไปกับพี่ในทีม แต่เลือกจะมานั่งรอเจ้าของสนามที่ไม่รู้ว่ามันทำอะไรอยู่ทำไมถึงได้ออกมาช้าขนาดนี้
"มีอะไรครับน้องพาย" นึกถึงก็เดินมาพอดี ตายยากจริง ๆ
"กวนส้นตีน" มิลเฟยพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปหา
"แล้วมีไร"


“มา…มาทำไม” มิลเฟยเคยถามพลางเสสายตาไปมองทางอื่น ไม่ยอมมองคนที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง
“หลบหน้ากูทำไม” อนลก้มลงมามองคนที่ตัวเตี้ยกว่า ก่อนจะเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะตลอดระยะเวลาสามสี่วันมานี้อีกฝ่ายค่อนข้างหลบหน้าตัวเอง
“ไม่ได้หลบ”
“ไม่จริง”
“กูแค่ยุ่ง”
“เพราะเรื่องที่มึงจูบกูวันนั้นเหรอ”
“ไอ้นล!” ได้ยินแบบนั้นมิลเฟยก็เงยหน้าขึ้นมาตวาดใส่คนที่ตัวสูงกว่า ก่อนจะรีบเงียบเสียงลงเพราะกลัวว่าทุกคนจะหันมามอง
“แล้วมึงจะหลบหน้ากูทำไม วันนั้นกูไม่ได้เริ่มก่อนด้วยซ้ำ” อนลถามอย่างไม่เข้าใจ
“เลิกพูดสักที” มิลเฟยว่าเสียงห้วน ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด เมื่อในหัวของตัวเองนึกถึงภาพวันนั้นอีกแล้ว
“มึงโกรธกูเหรอ”
“ไม่ได้โกรธ”
อนลเห็นอีกฝ่ายไม่ยอมมองหน้าตัวเองก็เอื้อมมือไปจับไหล่ทั้งสองข้างเอาไว้จนอีกฝ่ายยอมหันมาก่อนที่มือหนาข้างหนึ่งจะเลื่อนขึ้นไปเชยคางของมิลเฟยเอาไว้แล้วก้มลงไปประกบจูบ
ถึงแม้ว่าจะเป็นจูบที่ไม่ได้มีการรุกล้ำอะไรและค้างอยู่เพียงแค่สักพัก แต่มันก็ทำให้มิลเฟยเบิกตากว้างอย่างตกใจพร้อมทั้งร่างกายที่มันแข็งค้างไปกับการกระทำของคนตรงหน้า
“หายกัน” อนลเอ่ยหลังจากผละจูบออกมาแล้ว