กวางน้อยของอ๋องทรราช

ตำหนักเย็นเงียบยามค่ำเสียงฝีเท้าหนักหน่วงของหลงไป๋หยุนดังขึ้นทุกก้าวทำให้หัวใจของคนที่อยู่ด้านในเต้นโครมคราม

อิงเล่ยนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงไม้สีเข้มใบหน้าซีดเผือดเขารู้ดีว่าท่านอ๋องเพิ่งกลับมาจากวังหลวงและข่าวลือเรื่องเลือดนองพื้นนั้นคงไม่เกินจริงประตูไม้ถูกผลักออกอย่างแรง


“…ท่านอ๋อง” เสียงของเขาเบาราวกระซิบ

หลงไป๋หยุนก้าวเข้ามากลิ่นคาวเลือดติดตัวเขาเข้ามาด้วยดวงตาเรียวคมมองร่างบางที่ถอยหนีไปชิดหัวเตียงริมฝีปากหยักกระตุกขึ้นน้อยๆเหมือนพอใจที่อีกฝ่ายกลัวจนตัวสั่น

“กลัวข้าหรือ?” เขาถามเสียงเรียบอิงเล่ยเม้มปากไม่กล้าตอบ

“ดี…กลัวไว้”

ท่านอ๋องย่างสามขุมเข้ามาจนปลายรองเท้าแตะขอบพรมหน้าเตียงเขาโน้มตัวลงจับคางเรียวขึ้นมาบังคับให้สบตา

ดวงตานั้นแม้จะหวาดหวั่นแต่ก็ยังมีประกายบางอย่างที่ทำให้หัวใจเขากระตุกประกายเดียวกับเมื่อครั้งก่อนหลงไป๋หยุนหัวเราะในลำคอแผ่วเบา

“กวางน้อยช่างน่าลิ้มลอง”

อิงเล่ยตัวแข็งทื่อใบหน้าร้อนผ่าวอย่างไม่เข้าใจว่าความรู้สึกนี้คืออะไรร่างสูงถอนมือออกยืดตัวตรงอีกครั้งก่อนหมุนกายออกจากห้องทิ้งไว้เพียงเสียงทุ้มต่ำลอดกลับมา

“หนีได้…ก็ลองดู”

คำเตือนนั้นแฝงความหมายอิงเล่ยก็รู้ดีว่าในวังของอ๋องทรราชหนีไม่ได้อย่างที่คิด