แพ้เสียงในหัวเลยได้ผัวเป็นพ่อครู

เพราะแพ้เสียงในหัว เธอเลยได้ผัวเป็นพ่อครูหล่อล่ำกล้ามใหญ่

ชีวิตของ "น้ำขิง" สาวออฟฟิศสุดสวยวัยเบญจเพสกำลังดิ่งลงเหว! ไม่ว่าจะขยับตัวทำอะไรก็เจอแต่เรื่องซวยซ้ำซ้อน จนในที่สุดก็ตกงานแบบไม่ทันตั้งตัว แม่จึงยื่นคำขาดให้เธอกลับบ้านเกิดเพื่อไปสะเดาะเคราะห์กับ "พ่อครูอินทร์คำ" ผู้มีอาคมขลังที่คนทั้งหมู่บ้านนับถือ น้ำขิงที่กำลังถังแตกจึงจำใจกลับบ้าน กะว่าจะมาขอเงินแม่ประทังชีวิต ส่วนเรื่องพ่อครูนั้นเธอคิดว่าเป็นแค่ตาแก่ทรงเจ้าเข้าผีเท่านั้นแหละ

แต่ความคิดของเธอก็ต้องพังทลายลงอย่างไม่เป็นท่า เมื่อพ่อครูอินทร์คำที่เธอได้พบ กลับไม่ใช่ชายชราผมขาวอย่างที่จินตนาการไว้ แต่เป็นชายหนุ่มรูปงาม กล้ามแน่น แถมยังมีรอยสักเสือโคร่งสุดน่าเกรงขามที่หัวไหล่! ความซวยของเธอก็ดูเหมือนจะยังไม่จบสิ้น เมื่อพ่อครูหนุ่มสุดหล่อคนนี้กลับวินิจฉัยว่าเคราะห์ของเธอนั้นหนักหนาสาหัสเกินกว่าจะแก้ได้ด้วยพิธีธรรมดาๆ

ทางเดียวที่จะล้างซวยให้หมดจดได้ก็คือ เธอจะต้องทำพิธีกรรมสุดพิเศษกับเขาเป็นเวลาเจ็ดวันเจ็ดคืน!

จากพิธีสะเดาะเคราะห์สุดแปลกที่เริ่มต้นด้วยความไม่เต็มใจ กลับกลายเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์อันเร่าร้อนและชวนหัวใจสั่นไหว น้ำขิงได้ค้นพบว่าภายใต้มาดพ่อครูผู้ขรึมขลังนั้น ซ่อนไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์ ขี้เล่น และความอบอุ่นที่เธอไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน แต่ทว่า... ท่ามกลางความสัมพันธ์ที่กำลังเบ่งบาน เธอกลับได้ล่วงรู้ความลับดำมืดในอดีตของเขาที่อาจจะเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างไปตลอดกาล...

*****************************

"เดี๋ยวนะคะ พ่อครูหมายความว่ายังไงคะที่ว่าถือพรหมจรรย์มาตลอดหลายปี"

เธอจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาคมคายของเขา รูปร่างที่กำยำสมส่วนราวกับเทพบุตรกรีก และลีลาที่ร้อนแรงช่ำชองเมื่อครู่นี้อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้เนี่ยนะที่จะยังไม่เคยผ่านมือหญิงใดมาก่อน มันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อยิ่งกว่าการที่เธอถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งเสียอีก

"ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละ" เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงห้วนๆ "การเป็นพ่อครูผู้ประกอบพิธีศักดิ์สิทธิ์น่ะ มันจำเป็นต้องรักษาพรหมจรรย์เพื่อรักษาพลังอาคมให้แก่กล้าอยู่เสมอ ฉันอุตส่าห์รักษามาได้อย่างดีตลอดหลายปีที่ผ่านมา จนกระทั่งมาเจอเธอนี่แหละ ทุกอย่างมันก็พังทลายลงหมด"

"แต่ว่า... หนูไม่เห็นรู้เรื่องนี้มาก่อนเลยนี่คะ แล้วอีกอย่าง พ่อครูก็ดู... สมยอมกับหนูทุกอย่างเลยไม่ใช่เหรอคะ" เธอแย้งขึ้นมาเบาๆ พยายามหาเหตุผลมาแก้ต่างให้ตัวเอง

"ก็เพราะเธอนั่นแหละที่มายั่วยวนฉันก่อน" เขาโต้กลับทันควัน แต่ในแววตากลับไม่ได้มีความโกรธเคืองอย่างที่ควรจะเป็น ตรงกันข้าม มันกลับมีแววของความขบขันและเอ็นดูซ่อนอยู่อย่างแนบเนียน "แต่เอาเถอะ เรื่องมันเกิดขึ้นแล้วจะมาโทษกันไปมาก็ไม่มีประโยชน์อะไร"

เขาเดินกลับมานั่งลงข้างๆ เธอที่ขอบแคร่ ก่อนจะยื่นมือมาเชยคางของเธอให้เงยหน้าขึ้นสบตากับเขาตรงๆ

"แต่ในเมื่อเธอเป็นคนทำให้พลังของฉันต้องสูญเสียไป เธอก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบ" เขาประกาศิตด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด


**ไม่มีนอกกายนอกใจ