ย้อนเวลากลับไปเป็นลูกสาวเจ้าพระยา(จบ)

เมษาได้รับหนังสือโบราณเป็นของขวัญวันเกิดครบยี่สิบห้าปี ในนั้นมีดอกมะลิเก่าที่เเห้งกรังถูกพับไว้ในหนังสือหลังจากที่เธอได้เปิดอ่านเธอก็ได้ย้อนเวลากลับไปในกรุงสุโขทัยปีพุทธศักราช1840 มีทั้งพ่อที่เป็นเจ้าพระยาเเละมีเเม่เป็นคุณหญิงนวลปราง ซํ้ายังมีคู่หมั้นเป็นท่านขุนพ่อปลาใหลอีก

"อย่าเก๊กได้ป่ะท่านขุน"
"เกก หรือ กระไรของเจ้าเเม่ดอกสร้อย"

---------------
ขุนเลอสันต์ยื่นเเขนออกมาให้ดอกสร้อยด้วยท่าทีที่เรียบเฉยเเละไม่ได้พูดอะไร หญิงสาวยืนนิ่งอยู่ด้านข้างกำลังพินิจพิจารณาว่าเขากำลังจะสื่ออะไรกับเธอ

"อะฮึ่ม.. ฮึ่ม"
"อะไรติดคอหรือเจ้าคะคุณพี่ขุน"
"เกาะเเขน" เขาชี้เเขนตนเองที่กำลังยื่นออกไปให้ดอกสร้อยเกาะด้วยสายตา

"ต้องเกาะด้วยหรือคะข้าไม่เห็นคนไหนเขาเดินเกาะเเขนกันเข้าไปในงานเสียหน่อย"

"เเม่ดอกสร้อยเจ้าเป็นคู่หมายข้าหนาเวลาออกงานไหนๆเจ้าก็ต้องเกาะเเขนข้าไปอย่างนี้ ถึงไม่ทำวันนี้วันหน้าเจ้าก็ต้องเป็นคุณหญิงของข้าเเลต้องออกงานคู่กัน ฝึกไว้หนาเเม่ดอกสร้อยต่อไปจะได้ไม่เคอะเขิน เวลาพบปะผู้คน"

"ห้ะ" ' ไปหมั้นกันตั้งเเต่ตอนไหนวะเนี่ยทำไมไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย โอ๊ยเมษาเอ้ยต้องมาเจอเรื่องอะไรวะเนี่ย หมั้น!!ตาอีตาขุนนี่ก็หล่อนะเเต่สาวติดตรึม เเต่งงานไปต้องทนทุกข์ทรมานเเน่ เดี๋ยวพอออกเรือนก็มีเมียหนึ่ง เมียสอง เมียสาม เมียสี่ เมียบ่าวอีกตำเเหน่งสูงเเมะต้องเยอะตามตำเเหน่งเเน่ๆต้องเห็นผัวไประเริงรักกับผู้หญิงคนอื่น '

--------------
ในงาน
ขนมหวานถูกจัดเรียงรายกันเป็นชั้นเมษาเดินตักจนล้นจาน ส่วนคุณทศกับขุนเลอสันต์ก็เดินตักตามมาติดๆ

"กินหมดหรือเเม่ดอกสร้อยเจ้าตักเเค่อิ่มก็พอเเล้วปล่อยให้คนอื่นกินบ้างเจ้าจะกินไม่เผื่อเเผ่คนอื่นเขาเลยหรือ"

"ข้ากินหมดเเน่เจ้าค่ะพี่ขุนไม่ต้องเป็นห่วง"

"ไม่กลัวอ้วนหรือเจ้า" คุณทศพี่ชายของเธอเข้ามาเเทรกบทสนทนา

"ไม่เอาหน่าพ่อทศอย่ามาว่าว่าที่เมียของข้านางจะอ้วนอย่างไรข้าก็จะรัก"

เมษาทำท่าจะอ้วกคำพูดนี้มันช่างหวานสะเหลือนเกินหวานจนมันเลี่ยนถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นได้ยิน คงจะเขินตัวบิดตัวงอเเต่สำหรับเธอไม่จ้ะ เจ้าชู้ขนาดนี้ถ้ามีรางวัลก็คงจะยกให้เป็นรางวัลขวัญใจเเม่ยกทั้งพระนคร เขาคงจะพูดเเบบนี้กับผู้หญิงสวยๆทุกคนกระมัง