พบคนหอนหนึ่งอัตรา

เมื่อเลขาคนสวย ที่เขาเขมือบหล่อนไปแล้วเต็มพุง และแอบเลี้ยงไว้กะจะให้เป็นนางบำเรอ เพราะตัวเองก็มีคู่หมายอยู่แล้ว มาบอกกับเขาว่าท้อง ปพล ตกใจมาก คาดไม่ถึงว่าจะเกิดสิ่งนี้ขึ้น สับสนไปหมดกับเรื่องที่เกิด
มันเร็วเกินไป มันทำให้เขาปากไวและพูดโพล่งออกไปว่าเรามีลูกไม่ได้!

ทยิดา ใจสลาย ยอมออกมาจากชีวิตเขา หนีเขาออกมา เธอไม่หยิ่ง มองโลกความเป็นจริง เรื่องอะไรจะยอมให้เขามาไล่ เธอไปฟ้องแม่ของเขาและเรียกขอเงินซะเลย คนชั่วนั่นต้องให้แม่สั่งสอน เอาทั้งทีก็เอาให้เริด เงินเขามีเป็นร้อยล้าน ขอมาเลี้ยงลูกแค่สิบล้านจะเป็นไรไปละ หึ! เธอบอกแม่เขาว่าจะเอาไปกำจัดสิ่งที่ไม่ต้องการและเอาไปมีผัวใหม่ เอาลูกชายนิสัยเสียคุณแม่ไปโลดค่ะ ฉันไม่ต้องการ และจะไปจากชีวิตพวกคุณให้ไว



เวลาผ่านไป...

ปพลพบว่าเธอยังไม่ทำแท้ง

เขาพบว่ายัยหนูน่ารักมาก

เมียของเขา...คนที่เขารักลึกซึ้งคือใคร?

มันทำให้เขาตัดสินใจตามตื๊อเมียและขอทวงลูกคืน

จะอย่างไรเธอก็ต้องรักเขาอยู่บ้างละว้าาาาาา

มันจะไปยากอะไร ในเมื่อเขาเป็นผู้ชายที่เธอบอกว่ารักมาก

เดินมั่นๆ เข้าไปนั่งคุกเข่าเมียก็ให้อภัยแหละ

ใช่หรือพี่ปาย

พบคนหอนหนึ่งอัตรา ณ ตรงนี้แหละ

โปรยปราย

ทยิดาคิดได้อย่างเดียวคือเธอจะต้องหนีไปจากตรงนี้ เมื่อเห็นเธอขยับ คนที่กำลังจ้องอยู่แล้ว มือก็คว้าเธอไว้อย่างรวดเร็ว กระชากทีเดียว ร่างบางในชุดฮั่นฝูก็ปลิวเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ทยิดาตัวแข็งไม่คิดว่าจะถูกทำแบบนี้จากผู้ชาย ผู้ชายที่เธอเคยหนีเขามาและบอกกับตัวเองว่า เธอเกลียดเขา เกลียด...
ทว่า..
พอเขากอดเธอ แล้วก้มลงซบหน้ากับกลุ่มผมของเธอ เสียงสั่นเครือของเขา สั่นหัวใจของทยิดาให้เผลอยืนนิ่งแบบนั้น ไอตัวของเขาอุ่น กลิ่นของเขายังเป็นกลิ่นเดิม กลิ่นเหมือนตอนที่เธอเคยซุกกับที่ตรงนี้แล้วสูดดมมันพลางหลับไปอย่างมีความสุข
"นิ้ง นิ้ง พี่คิดถึงแทบตายรู้ไหม? หนีพี่ไปทำไม...หนีทำไม"
เสียงของเขาเหมือนคนร้องไห้ เธอรับรู้ถึงน้ำตาที่เปียกหน้าเขา ความสะเทือนใจมันทำให้เธอมีน้ำตาขึ้นมาเช่นกัน ทั้งที่ไม่อยากจะให้มันไหลลงมาเลย
"..."
ทยิดายังคงพูดไม่ออก เมื่อเขาประคองใบหน้าของเธอให้เงยมองเขา ใจมาเมื่อเธอยอมให้กอดไม่ผลักไสทั้งเขาและเธอมองหน้ากัน ประสานสายตา ความอาวรณ์ ความเศร้าและความสุขสับสนอยู่ในแววตาของปพล ส่วนทยิดานั้นมันไหวระริกมองเขาตอบ น้ำตาคลอในนัยน์ตา ตอนมองเขา ปพลนั้นน้ำตาของเขาไหลซึมและเขาไม่อายที่จะให้เธอเห็น ว่าเขาอ่อนแอขนาดไหน ยามไม่มีเธอ
"นิ้งของพี่"
เขาก้มลงแล้วจู่โจมจูบเธอ คิดถึงจนล้นอก เขาเฝ้ามองเธออยู่เงียบๆ ในระหว่างที่มีการจัดงานเลี้ยงเขาไม่อยากแสดงตัวให้เธอรู้ ว่าเขาเป็นบอสคนใหม่ อยากรู้ท่าทีของเธอว่าเป็นยังไงก่อน เลยแอบอยู่ในระหว่างที่เธอปรากฏตัวเมื่อได้โอกาส ปพลเลยแสดงตัว
ริมฝีปากของเขาร้อนผ่าว สั่นระริก ทยิดาเผลอเผยอปากให้เขา จูบระหว่างกันเต็มไปด้วยความโหยหา และร้อนแรง ตัวของเธออ่อนเหลวไปในอ้อมอกของเขา โอ...หัวใจของเธอเต้นแรง ไม่...เธอยังยอมให้เขาจูบ มันไม่ได้นะ! ไม่ได้!
เมื่อเขาถอนจูบ ทยิดาก็ผลักเขาออก ทำเอาคนไม่ได้ตั้งตัวเซ แล้วฝ่ามือเรียวของทยิดาก็ฟาดเข้าที่แก้มเขา เสียงดังเพียะ หน้าของปพลถึงกับหันเพราะแรงตบนั้น ทยิดาไม่ออมมือกับเขาเลย
"ฉันเกลียดคุณ!"
ทยิดาตะโกนใส่หน้าเขา ขณะที่เขาพยายามไขว่คว้าเธออีกรอบ เมื่อเธอจะวิ่งหนีปพลดึงเธอมากอดไว้แน่น ไม่สนว่าเธอจะดิ้นรน เขากอดเธอจากด้านหลัง ซบหน้ากับบ่ามน ทยิดาพยามหยิกมือเขา จิกให้เขาปล่อย จนที่สุดเธอก็เห็นว่าเลือดของเขาติดนิ้วของเธอมา และเล็บของเธอถึงกับฉีก...
เธอหยุด...
มองเหลือบลงไป แล้วหลับตาแน่น เธอไม่อยากเห็นเลือดของเขา แผลของเขา เธอเป็นคนทำ...เธอทำเขาเจ็บและเธอก็ทนไม่ได้เอง
"พี่รักนิ้ง"
เสียงห้าวนั้นกระซิบ ทยิดากระซิบตอบ
"แต่ฉันเกลียด"
"นิ้ง...ลูกยังอยู่ใช่ไหม? ตอบพี่ที ใช่ไหม?"
เขาคงรู้จากปภพ เธอตัวแข็งไปเล็กน้อย แล้วตอบเขาเสียงแข็ง
"ไม่ใช่ลูกของคุณ เขาเป็นลูกของฉันคนเดียว"
"นะนายเป็นลูกของพี่ ลูกของเรา"
"ไม่ใช่ ลูกของเราไม่มีแล้ว ฉันไปเอาออกแล้ว ปล่อยได้แล้ว"
"อย่าโกหก อย่าพยายามหนีความจริง นิ้ง...พี่ขอโทษกับเรื่องทั้งหมด พี่...พี่ไม่มีใคร ไม่มีเลยจนถึงตอนนี้ นิ้งเอาหัวใจพี่ออกมาด้วยวันที่หนีพี่ไป"

กว่าจะได้เจอลูกก็เหนื่อยหน่อยนะคะคุณปาย

เมื่อเห็นร่างน้อยวิ่งออกมารอพี่ที่รถจักรยานสีแดง คว้าเอาตุ๊กตาหมีไปกอดแล้วยืนตรงนั้น ร่างสูงที่ยืนรีรออยู่นานแล้วก็เคลื่อนเข้าไปหาแก เขาคุกเข่าก้มลงเพื่อให้ตัวเสมอกับแมวน้อย ที่มองจ้องเขาตาแป๋วทันที
น่ารักเหลือเกินลูกสาวพ่อ
เขาพยายามระงับไม่ให้ตัวเองสั่น ไม่ให้ตรงไปคว้าแกมากอด ตากลมโตแป๋วนั้นมองเขาพลางเอียงคอ
"นะนาย หนูชื่อนะนายใช่ไหมครับ?"
เด็กน้อยสะดุ้ง มองเขาแล้วทำหน้าเบ้เหมือนจะร้องไห้ ก่อนจะหันหลังวิ่งหนีเขาไปยังประตูร้านสะดวกซื้อแหกปากร้องไปด้วยเสียงดังลั่น
"หนมโก๋วววววววววววว หนมโก๋ววววววววว ลุงแปกๆ ถามว่านะนายชื่อนะนายไหม ลุงแปกๆ"
พี่ชายที่ออกมาจากร้านสะดวกซื้อพอดี คว้าตัวของน้องมาอุ้มดูทุลักทุเลมาก คนอุ้มกับคนถูกอุ้มตัวไม่ได้ต่างกันนักแถมคนถูกอุ้มมีตุ๊กตาหมีตัวใหญ่กระเตงไปอีก คนตัวสูงที่โดนตั้งชื่อว่าลุงแปลก รีบเดินเข้าไปหาเด็กๆ คนแถวนั้นเริ่มมองเขาแล้ว เขารีบเดินเข้าไปหาเด็กชายแล้วจะไปแนะนำตัว
"ลุงเป็นใครอะ"
ตาของแกจ้องเขาเขม็ง ดูเอาเรื่อง เขายิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับบินเหนือก่อนจะแนะนำตัวเสียงนุ่ม
"คือว่าฉันเป็นพ่อของนะนาย ชื่อปพล"
"อุ๊ย! ลุงโกหก ลุงไม่ใช่พ่อนะนายนะ พ่อของนะนายลงนรกไปแล้วนะ อานิ้งเคยบอกกะแม่ว่าแบบนั้นอะ ลุงมาจากนรกไม่ได้ คนตกนรกคือคนตาย มิจฉาชีพ โจรลักเด็กแน่ๆ นะนายเร็วเข้าหนีเร็วๆ เดี๋ยวโดนลุงพาขึ้นรถตู้"
เขาได้แต่ตะลึง อ้าปากค้างเพราะไม่คิดว่าจะโดนเด็กว่าใส่แบบนี้ เด็กคนนั้นหอบหิ้วลูกสาวเขาไปขึ้นจักรยานของแก แหกปากตะโกนไปด้วย
"มิจฉาชีพลักเด็กช่วยด้วยยยยยยยย"
"ลักเด็ก ช่วยด้วยยยยยยยยยย"
ยัยตัวเล็กช่วยแหกปาก
ปพลวิ่งตามเด็กทั้งสองคนเข้าไปในหมู่บ้าน ยามที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด รีบวิ่งตามปพลไปติดๆ เกิดมหกรรมไล่จับกัน หัวขบวนคือบินเหนือที่ปั่นจักรยานสีแดงมีแมวน้อยกอดเอวพี่แน่น อีกมือถือหูน้องหมีไว้มั่น อันดับสองคือปพลที่ดึงสกิลนักกีฬามหาวิทยาลัยออกมาไล่ตามพวกเด็กๆ ตบท้ายคือลุงยามอายุสี่สิบกว่าแล้ววิ่งไปเป่านกหวีดไปให้ชายหนุ่มหยุด เสียงดังปรี๊ดๆ ลั่น


มาติดตามเอาใจช่วยคนเมียหนี

เอ็นดูเขานะคะ

ฝากด้วยนะคะ ^ ^