ลู่อันอันทะลุมิติเข้ามาในนิยายเลี้ยงวายร้ายทั้งสาม

"โอ้โห ป้าสะใภ้จ้าวช่างรักลูกชายจริงๆ เลยนะคะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงหวานหยดย้อย "แน่นอนค่ะว่าจะไม่ว่าอะไร การช่วยเหลือญาติพี่น้องกันเป็นเรื่องที่ควรทำอยู่แล้ว"
ป้าสะใภ้จ้าวตาโตด้วยความดีใจ ไม่คิดว่าเรื่องจะง่ายดายขนาดนี้ นังลู่อันอันที่โง่เง่าคนเดิมยังไม่ได้หายไปไหนจริงๆ ด้วย "ดีจริงๆ งั้นเดี๋ยวป้าไปเอาชามมาใส่เลยนะ"
"เดี๋ยวก่อนสิคะ" ลู่อันอันพูดขึ้นขัดจังหวะ รอยยิ้มของเธอยังคงประดับอยู่บนใบหน้า "ไหนๆ เราก็เป็นญาติที่ต้องช่วยเหลือกันแล้ว หนูก็มีเรื่องอยากจะรบกวนป้าเหมือนกัน"
เธอก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ทำเสียงให้ดังขึ้นเล็กน้อยพอให้เพื่อนบ้านที่อาจจะแอบฟังอยู่ได้ยิน "หนูจำได้ว่าเมื่อสองเดือนก่อน ตอนที่บ้านเราไม่มีข้าวสารจะกิน หนูเคยไปขอยืมมันเทศจากป้าสองหัว ป้ายังจำได้ใช่ไหมคะ?"
หน้าของป้าสะใภ้จ้าวซีดลงเล็กน้อย "เอ่อ เรื่องมันนานมาแล้วนะ"
"ไม่นานหรอกค่ะ หนูจำแม่นเลย" ลู่อันอันยังคงยิ้ม "แล้วก็เมื่อปีก่อน ตอนที่เซียวเฟิงส่งเงินกลับมางวดแรก ป้าก็มาขอยืมไป 5 เหมา บอกว่าจะเอาไปซื้อยาให้สามี ตอนนี้สามีป้าก็หายดีเป็นปีแล้ว เงินก้อนนั้น"
"นี่แกจะทวงหนี้ฉันเหรอ" ป้าสะใภ้จ้าวเริ่มขึ้นเสียง กลบเกลื่อนความผิด
"เปล่าเลยค่ะ" ลู่อันอันส่ายหน้าช้าๆ "หนูแค่จะคำนวณให้ฟัง ซุปไก่ถ้วยหนึ่งนี่ตีเป็นมูลค่าก็คงราวๆ 2 เหมาได้ มันเทศสองหัวนั่นอีก 1 เหมา รวมกับหนี้เก่า 5 เหมา อุ๊ยตาย ป้าสะใภ้จ้าวติดหนี้บ้านเราตั้ง 8 เหมาแหนะคะ"