ไหนว่าจะไม่รัก จบ

ไหนว่าจะไม่รัก
อารัมภบท

ณกุลจับมือบางเอาไว้ และยกขึ้นมาจุมพิต จนชาลินีตกใจ รีบชักมือกลับ แต่เขาไม่ยอมปล่อย
"นิวจ๋า... คิดถึงนิวเหลือเกิน"
เขาบีบมือบางอย่างหนักหน่วงบอกให้ชาลินีรู้ด้วยสัมผัสว่าเขาหมายความตามที่เขาพูดทุกคำ ชาลินียิ้มเก้อๆ หลบตาชายหนุ่มเป็นพัลวัน
"นิวก็คิดถึงพี่กุลค่ะ" เธอหน้าแดง แต่เขากลับพูดอย่างงอนๆว่า
"ไม่จริงหรอก"เขาทำเสียงพ้อๆ "คิดถึงทำไมใจร้ายกับพี่นัก...รู้มั๊ยพี่ใจจะขาดอยู่แล้วนะครับ"
ชาลินีเบิกตาโตอย่างตื่นตระหนก นึกว่าเขาป่วยหนัก รีบถามเขาออกไปว่า
"พี่กุลไม่สบายมากหรือคะ รีบไปหาหมอกันเถอะค่ะ"
"โธ่...เด็กบ๊อง นี่ไม่เข้าใจจริงๆหรืออยากแกล้งพี่กันแน่" ณกุลโอดครวญ
ชาลินีเอียงคอมองเขาอย่างงงๆ
"นิวจะแกล้งพี่กุลทำไมล่ะคะ...พี่กุลเพ้อเพราะพิษไข้แน่ๆเลย"
ชาลินีพยายามจะให้เขาไปโรงพยาบาล แต่ร่างสูงกับรวบร่างบางเอาไว้ จนเธอตกใจไปหมด
"อะไรกันคะ"
"ขอกอดหน่อยนะ"
ชาลินีแก้มแดงปลั่งกับความใกล้ชิดนั้น เธอมองเขาอย่างชักไม่แน่ใจแล้วว่าเขาไม่สบายจริงๆหรือเปล่า?
"พี่กุลไม่ได้ไม่สบายใช่ไหมคะ?"
เขายื่นแก้มเข้ามาใกล้ จนจมูกแทบเฉียดจมูกเธอ
"ใครบอกล่ะ...พี่กำลังป่วย เป็นไข้ใจ น้องนิวช่วยพี่หน่อยนะ ช่วยรักษาพี่หน่อยได้ไหมครับ"
ดวงตาของณกุลเป็นประกายวาววามเหลือเกิน จนชาลินีอายไปหมด
"เซี้ยว!"
หญิงสาวพึมพำอ้อมแอ้มอย่างอายๆ แต่กระนั้นก็อดภาคภูมิใจลึกๆไม่ได้ที่เธอทำให้เขาปรารถนาเธอได้
"นิวจ๋า"
"ขา..."
"อย่าทรมานพี่เลยนะ"
ชาลินีหลบตาเขาเป็นพัลวัน
"ปล่อยค่ะ นิวจะกลัวแล้ว"

รักด้วยใจ บัวริน