คราบน้ำตาในความทรงจำ

“มันไม่ใช่แบบที่คุณคิดนะ” คิมหันต์รีบพูดพร้อมกับซ่อนโทรศัพท์ของเขาไว้ด้านหลัง “เขาเป็นแค่เพื่อนของผม”
“เพื่อนเขาเรียกกันว่าที่รักเหรอคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “เพื่อนที่นัดกันไปเที่ยวกันตอนกลางคืนน่ะเหรอคะ”
“ป่าน ใจเย็น ๆ ก่อน” คิมหันต์พูดพร้อมกับพยายามจับมือเธอไว้ “ผมจะอธิบายให้ฟัง”
เธอสะบัดมือเขาออก “ไม่ต้องอธิบาย” เธอพูด “ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว”
น้ำตาที่เคยเก็บไว้ไหลลงมาเป็นทาง ปาณิชาหันหลังกลับและเดินหนีเขาไปทันที เธอไม่ต้องการฟังคำโกหกใด ๆ จากเขาอีกแล้ว เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นคนโง่ที่ยอมเชื่อคำหวานของเขาอีกครั้ง
“ป่าน เดี๋ยวก่อน” คิมหันต์วิ่งตามเธอมาและดึงแขนเธอไว้แน่น “ฟังผมก่อน”
“ปล่อยฉัน” เธอพูดพร้อมกับพยายามดึงแขนของตัวเองออก “คุณมันคนหลอกลวง”
“ผมขอโทษ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “ผมขอโทษที่ทำให้คุณเสียใจ”
“คำขอโทษของคุณมันไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว” เธอพูดพร้อมกับมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ฉันไม่เชื่อคุณอีกแล้ว”