มาเฟียพ่ายรักฉบับล่ามโซ่ จบ

มาเฟียพ่ายรักฉบับล่ามโซ่
อารัมภบท

"รังเกียจมากนักใช่ไหม" เขาเค้นเสียงออกมา
"ใช่" เธอตอบกลับเสียงหนักแน่น เธอเชิดหน้าใส่เขาอย่างโกรธๆ แต่ตรัยชิตกลับแสยะยิ้มเหี้ยมๆออกมา
"อย่ายั่วซะให้ยาก"
"ยั่วอะไรไม่ทราบ"
"ก็ยั่วให้ผมจูบคุณนะซิ"
"ไอ้บ้า!" เธอกรี๊ดออกมาอย่างโมโหเดือด ทำให้อีกฝ่ายอารมณ์ดีขึ้นมาทันที เขายิ้มยั่ว"แก...แก...ว่าฉัน" เธอร้องออกมาอย่างเกรี้ยวกราด
"ในมุ้งนี้มีกับแค่สองคน ผมก็ว่าคุณนะซิจะว่าใครล่ะ"
"แก...แก..." สรุตาโกรธจนด่าไม่ออก
"อยากยั่วให้ผมจูบก็บอกมาเถอะ"
"ฝันไปเถอะ ไอ้ทุเรศ อย่าหลงตัวไปหน่อยเลย"
"หรือไม่จริง"
"ยิ่งกว่าไม่จริงอีก"
"ไม่อยากให้จูบแล้วยั่วทำไม"
"ฉันไปยั่วแกตรงไหน"
"ยั่วให้ผมโกรธนี่ไง"
"ไอ้บ้า ไอ้..."
"อ๋อ...แปลว่าอยากให้จูบ...เข้าใจล่ะ"
"อย่าบ้านะ" เธอร้องเสียงหลง สร้างรอยยิ้มผุดขึ้นบนเรียวปากคมทันที
"งั้นก็หยุดโมโหก่อน"
"ทำไมชอบบังคับใจกันอยู่เรื่อย"
"ไม่บังคับก็ได้...จะได้จูบ"ชายหนุ่มยื่นหน้าหยาบระคายไปด้วยไรขนเขียวครึ้มของเขาเข้ามา เคลียแก้มนวล จงใจเอาไรขนหยาบๆของเขาครูดผิดนุ่มขนเป็นรอยแดง สรุตาขนลุกจนต้องหลับตาปี๋

รักด้วยใจ บัวริน