เถ้าแก่ร้านคนนั้น ผมเป็นพนักงานนะไม่ใช่ของกิน! 2 [เล่มจบ]

ไป๋เยว่เป็นปีศาจกระต่ายที่ออกจากภูเขากระต่ายมาผจญโลกกว้างด้วยตัวเองเป็นครั้งแรก หลังจากผ่านไปห้าปี จากกระต่ายน้อยผู้ไม่รู้จักโลกก็กลายเป็นกระต่ายน้อยกร้านโลก ถูกสังคมหล่อหลอมให้กลายเป็นกระต่ายเถื่อน ๆ ตัวหนึ่ง

ทั้ง ๆ ที่คิดว่าจะค่อย ๆ เก็บเงินเพื่อซื้อทรัพยากรฝึกตนไปเรื่อย ๆ ไม่คิดว่าผักที่เขาปลูกไว้ย้อมใจจะนำพาความโชคดีมาให้ ราชามารตบบ่าเขาด้วยดวงตาซาบซึ้ง ชมว่าเขาเป็นกระต่ายอัจฉริยะ ต้องการให้เขาไปเป็นพนักงานที่เซียนซานโหลว ไม่ต้องทำอะไรมาก แค่ช่วยทำให้ภัตตาคารกลางเขาหลังนั้นทำอาหารออกมาให้คนกินได้ก็พอ คู่รักของราชามารก็มองมาที่เขาด้วยสายตาคาดหวัง

ไป๋เยว่ที่ได้รับความคาดหวังจากสองผู้ยิ่งใหญ่ตื่นเต้นมาก แต่สิ่งที่ทำให้เขาตอบรับมิใช่คำชื่นชมของราชามาร แต่เป็นศิลาปราณส่องแสงวิบวับนั่นต่างหาก!

กระต่ายน้อยโลภมากกระโดดลงหลุมอย่างไม่คิด เป็นเหตุให้เขาต้องมาพบเจอกับเรื่องราวน่าปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน

ภัตตาคารร้างลูกค้าที่ติดป้ายว่า 'พื้นที่ส่วนบุคคล ห้ามเข้าก่อนได้รับอนุญาต' นั้นยังสามารถเอาออกได้

พ่อครัวที่จับมีดเหมือนจับดาบ ทำอาหารรสชาติแบบที่ไม่ได้มีไว้ให้คนกินนั่นก็ช่างเถอะ เขายังชี้แนะได้

พนักงานเสิร์ฟที่ต้อนรับลูกค้าด้วยรอยยิ้มอำมหิตนั่น..เขาก็ยังสั่งสอนได้

แต่ว่านะ เถ้าแก่ร้านหน้ามึนที่เห็นช่องว่างทีไรเป็นต้องกินเต้าหู้เขาคนนั้นน่ะ ไป๋เยว่ไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว!