เหนือรักที่กลางใจ

"วิวไม่ได้ยอมให้เขากอด คุณกลางไม่ยอมฟังวิวเลย!"
"ผมต้องฟังอะไรอีก ในเมื่อที่เห็นด้วยตาตัวเองเมื่อกี้ มันก็ชัดเจนมากแล้วจริงๆ ว่าคุณยังมีเยื้อใยกับไอ้เวรนั่นอยู่!"
"ถ้าในสายตาคุณวิวเป็นคนแบบนั้น เราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกค่ะ!" หญิงสาวสวนกลับพร้อมทั้งพยายามเดินหนีออกจากห้อง ติดแต่ว่าเขาไม่ยอมปล่อยกันไปยังไม่พอ ยังเลือกที่จะกระชากให้เธอ หันกลับมาเผชิญหน้ากันอีกครั้งด้วย
"จะไปไหน!"
"วิวจะกลับ!" ในเมื่ออธิบายอะไรไปเขาก็เหมือนจะไม่พร้อมรับฟัง ก็คงมีเพียงต้องเว้นระยะห่างให้กันและกันเท่านั้น
"ผมไม่ให้วิวไปไหนทั้งนั้น!" แต่ก็นั่นแหละ เขาก็ยังเป็นเขาคนเดิม ที่จนกว่าจะคุยกันให้รู้เรื่อง ก็อย่าหวังที่จะหนีไปไหนง่ายๆ เพราะหากเขาไม่ปล่อย เธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำมัน!
"คุณกลางไม่มีสิทธิ์มาสั่งวิวแบบนี้นะคะ!"
"สิทธิ์ของความเป็นผัวคุณไง!"
"เราแค่เอากันเฉยๆ ค่ะ ตราบใดที่ไม่มีงานแต่ง ไม่มีแหวน คุณจะเที่ยวมาพูดว่าเป็นผัววิวไม่ได้!" เพราะเธอไม่ได้อนุญาตให้เขาเป็นอะไรกับตัวเองทั้งนั้นตราบใดที่ไม่มีงานแต่ง
"วิว!"
"วิวจะขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย ต่อให้ตายวิวก็ไม่มีวันกลับไปหาผู้ชายที่ทิ้งวิวไปเด็ดขาด คุณกลางจะเชื่อหรือไม่ก็ช่าง ในส่วนเรื่องของเราวิวต้องการความชัดเจนมากกว่านี้ค่ะ" สายตาที่จ้องมองกันทำให้เขาได้รู้ ว่าเธอจริงจังกับเรื่องนี้มาก
"ถ้าความชัดเจนของคุณคือเรื่องปัญญาอ่อนพวกนั้น ผมก็ต้องขอบอกคุณไปตามตรงว่าผมไม่คิดที่จะแต่งงาน หรือสวมแหวนให้ใครทั้งนั้น!" แต่มันคงเป็นสิ่งเดียวจริงๆ ที่เขาไม่อาจมอบให้กับเธอได้ เป็นสิ่งเดียวที่เขายังไม่พร้อมมอบให้ใคร
"ขอบคุณนะคะที่พูดเรื่องนี้กับวิวตรงๆ" แม้จะเจ็บปวดกับคำตอบที่ได้รับ แต่เธอก็เลือกที่จะเอ่ยขอบคุณเขาที่พูดเรื่องนี้กับเธอตรงๆ จากนี้ไปเธอจะได้เลิกเพ้อฝันเสียที!
"คุณจะไปไหน ผมไม่ให้คุณไป!"
"ปล่อย วิวบอกให้ปล่อยไง!"
"ทำไม! คุณจะเลิกกับผมเพียงแค่เพราะผมไม่อยากแต่งงานเหรอ มันสำคัญอะไรขนาดนั้น ที่ผ่านมาเราก็มีความสุขกันดีไม่ใช่รึไง!" งานแต่งงาน พิธีสวมแหวนอะไรแบบนั้นมันไม่ได้ชี้ชัดเลยว่าชีวิตคู่ของเราจะไปรอด ความรัก ความเข้าใจกันมากกว่าที่เขามีให้ และอยากให้เธอเข้าใจในมุมนี้บ้าง จะได้ไม่เผลอเรียกร้องสิ่งที่เขาไม่อาจมอบให้เธอได้อีก!
"คุณกลางอาจคิดว่ามันไม่ได้สำคัญอะไรกับคุณ แต่สำหรับวิวมันคือการให้เกียรติค่ะ! แต่ในเมื่อคุณกลางไม่คิดที่จะจริงจังก็ขอให้เรื่องของเราจบลงแค่นี้เถอะนะคะ" เธอเองก็มีพ่อมีแม่ ต่อให้สถานะจะด้อยกว่า แต่ก็ไม่คิดที่จะดูถูกตัวเองไปมากกว่านี้อีกแล้ว เรื่องของเรามันควรต้องจบไปสักที
"วิว!"
"ปล่อยค่ะ วิวบอกให้ปล่อยไง!"
"แล้วเรื่องหนี้ของเราล่ะ คุณจะมาเดินหนีผมไปง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้ ผมไม่ยอม!" เมื่อรั้งเธอไว้ด้วยเหตุผลไม่ได้ เขาจึงไม่มีทางเลือก จำเป็นต้องหยิบยกเอาเรื่องหนี้ขึ้นมาขู่ให้เธออยู่
ทว่าดูเหมือนว่าครั้งนี้เขาจะคิดผิดไป
"เรื่องหนี้พวกนั้นวิวขอเวลาสามวันต่อให้ต้องกลับไปขายตัวให้พ่อคุณเพื่อหาเงินมาใช้ วิวก็จะทำค่ะ!" ในเมื่อเขาไม่ปล่อยให้เธอได้มีทางเดิน ก็คงต้องเป็นไปตามนั้น เธอจะไม่อ้อนวอนขอร้องให้เขามาเห็นใจกันอีกแล้ว ไม่อีกแล้วจริงๆ