สัมพันธ์รักไร้สิทธิ์

"เธอคือสิ่งมีชีวิตเดียว ที่เขาไม่มีวันปล่อยมือ"

ต่อให้ดิ้นสุดชีวิต หนีไปสุดขอบฟ้า เขาก็จะออกตามล่า ฉุดกระชากทำให้กลับมา ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน เธอก็จะเป็นของเขาแค่คนเดียว... ตลอดกาล

..............................................

"สัมพันธ์รักไร้สิทธิ์" เป็นเรื่องราวความรักของคุณคมสันต์ (คุณพ่อของนางเอกจากเรื่อง "น้ำผึ้งหวานเกินห้ามใจ") และฟ้าใส ผู้หญิงที่ถูกใครต่อใครตีตราว่าเป็น "เมียเก็บ"

คมสันต์ หนุ่มใหญ่ที่ใครต่างก็ยอมรับว่าน่าเคารพ เขาทั้งสุขุม ใจดี และมีความอ่อนโยน ใบหน้าของเขามักจะปรากฏรอยยิ้มอยู่เสมอ แต่ใครจะรู้ว่าใต้รอยยิ้มที่ใจดีนั้นซ่อนอะไรเอาไว้บ้าง

ฟ้าใส หญิงสาวที่เข้าหาเขาเพราะเงิน เธอรู้ตัวดีว่าสถานะของตัวเองไม่ใช่คนรัก และยิ่งไม่ใช่คู่ชีวิต เธอปล่อยให้ตัวเองหลงไปกับคำพูดอ่อนโยน และรอยยิ้มใจดี ที่เขา "แกล้ง" หยิบยื่นให้ จนนำมาซึ่งความเจ็บปวดจนเธอแทบจะหายใจไม่ออก

..............................................

"เป็นเด็กคุณป๋าจะได้อะไรตอบแทนบ้างหรือคะ"

"แล้วหนูต้องการอะไรละ"

"หนูอยากย้ายแม่ไปโรงพยาบาลที่รักษาโรคนี้โดยตรง เป็นที่ที่มีทีมแพทย์เฉพาะทางและอุปกรณ์ที่ทันสมัย"

"ได้สิ" คำตอบของเขาง่ายดายโดยไม่ต้องคิดอะไร "แล้วหนูรู้ไหม เป็นเด็กป๋า ต้องทำอะไรบ้าง"

"ก็คงไม่ใช่แค่นั่งทานข้าวเหมือนที่ผ่านมาหรอก ใช่ไหมคะ"

คมสันต์หัวเราะก๊าก ราวกับกำลังปลดปล่อยความขบขันที่เก็บไว้เนิ่นนานให้ระเบิดออกมา "ใช่... มันมากกว่านั้น แต่หนูแน่ใจแล้วหรือ ว่าจะสามารถทำเรื่องพวกนั้นกับป๋าได้จริง ๆ"

"ค่ะ" เสียงตอบของเธอเบาหวิว ราวกับเสียงของลมหายใจ

"ถ้าอย่างนั้น... "

ฟ้าใสเงยหน้าขึ้นมอง และเป็นจังหวะเดียวกับที่เขายื่นใบหน้าเข้ามาใกล้

"หนูจะอนุญาตไหม ถ้าป๋าจะจูบหนูตอนนี้"

..............................................

"อยากเปลี่ยนใจไหม" น้ำเสียงของเขาเหมือนไม่เร่งรัด แต่แฝงไปด้วยความหมายชวนให้ลึกซึ้ง "เพราะถ้าหลังจากนี้ถ้าหนูเปลี่ยนใจขึ้นมา ป๋าคงไม่ปล่อยหนูไปง่ายๆ หรอกนะ"

ฟ้าใสเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอสบประสานเข้ากับสายตาคมลึกของเขา ก่อนที่ปลายนิ้วจะยกขึ้นแตะเบา ๆ ที่ปลายคางเธอ จากนั้นก็ก้มใบหน้าลงมา ประทับริมฝีปากหยักแตะลงบนกลีบปากของเธออย่างอ่อนโยน

"ว่าไงครับ" เสียงกระซิบแผ่วเบาคลอเคลียอยู่ใกล้ริมฝีปากเธอ ไม่ต่างอะไรจากพันธนาการร้อยรัดเธอไว้ด้วยความอ่อนหวาน "จะตอบด้วยจูบ ป๋าก็..."

ไม่ทันที่เขาจะพูดจบ ฟ้าใสก็ยกมือโอบรอบต้นคอเขา เธอโน้มตัวขึ้นจูบตอบกลับอย่างซื่อตรง และไร้ชั้นเชิง แต่ทุกการกระทำนั้นเต็มไปด้วยความตั้งใจ ราวกับต้องการจะส่งผ่านคำตอบโดยไม่มีคำพูดใดให้เขาได้รับรู้

..............................................

"ป๋าคิดไปเองหรือเปล่า... ว่าวันนี้หนูดูไม่อยากให้ป๋าเข้าใกล้จัง"

คมสันต์ผละริมฝีปากออกมาเพียงเล็กน้อย สายตาคมเข้มทอดมองใบหน้าหวานอย่างไม่ยอมละ คล้ายต้องการจ้องลึกเข้าไปในใจเธอ

"ไม่ใช่นะคะคุณป๋า อย่างน้อยก็ช่วยอาบ..."

"แต่ถึงหนูจะรังเกียจหรือไม่อยากอยู่ใกล้กัน..." คมสันต์เอ่ยเสียงทุ้มเย็นจัดขัดขึ้นกลางคำพูดของเธอ "...ก็จงอย่าลืมว่าหน้าที่ของตัวเองคืออะไร"

..............................................

"หนูจ๋าาาา คนดีของป๋า"

น้ำเสียงคมสันต์แหบพร่า ร่างกายของเขาร้อนระอุ ราวกับเปลวเพลิงกำลังลุกโชนอยู่ใต้ผิวเขา

"ยะ อย่านะคะ" ฟ้าใสรู้สึกวูบขึ้นมาทันที เมื่อเขาเคลื่อนตัวขึ้นแล้วจับเรียวขาของเธอแยกออก

"ทำไม... ป๋าว่าหนูพร้อมแล้วนะ" คมสันต์คลี่ยิ้มหื่น ในขณะที่ปลายนิ้วสากยังคงลูบไล้ไปที่ความฉ่ำแฉะของเธออย่างเว้าวอน

"แต่เราเลิกกันแล้ว" ฟ้าใสเอ่ยเสียงเบา หวังเพียงเขาจะเข้าใจเสียที

"เลิกอะไรกัน" ลมหายใจคมสันต์สะดุด ก่อนที่เขาจะพยายามปรับน้ำเสียงให้อ่อนนุ่มลง "ป๋ารักหนูขนาดนี้ จะยอมเลิกกับหนูได้อย่างไร"

..............................................

"คะ คุณป๋าค่ะ" ฟ้าใสสะกิดร่างสูงที่โอบกอดเธอไว้แน่นมาเกือบหนึ่งนาทีแล้ว

มือบางพยายามดันไหล่เขาออกแต่มันก็ไร้ผล จนในที่สุดเธอก็ตัดสินใจเอ่ยถามเขาออกไปตรงๆ ด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

"คุณป๋าเสร็จแล้วหรือคะ"

"ฉิบหายเอ๊ย!!!!!!!"

..............................................

ช่องทางติดต่อและติดตามผลงาน

Facebook : นัมเบอร์วัน นักเขียนนิยาย

https://www.facebook.com/นัมเบอร์วัน-นักเขียนนิยาย-104363968422000