ป่าปี๊…ม่ามี๊ต้องรอด

ธิรภัทร คือพ่อเลี้ยงเดี่ยวผู้แบกรับความเงียบอันหนักอึ้งของบ้านหลังหนึ่ง ความเงียบที่เกิดจากช่องว่างของคนที่จากไป ความเงียบที่เคยถูกแทนที่ด้วยเสียงหัวเราะและการบอกลาแต่กลับกลายเป็นภาพจำที่ไม่อาจลบเลือน ภรรยาของเขาจากไปเพราะอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อน ทั้งสองแทบไม่เคยมีโอกาสสวมกอดหรือพูดคำว่ารักอย่างจริงจัง ทิ้งไว้เพียงความประหม่า ความเกรงใจ และคำถามที่ไม่เคยได้รับคำตอบ จนเมื่อเงียบสงัดเข้ามาแทนที่ ธิรภัทรจึงรู้ตัวว่าความโหยหานั้นแผ่กว้างราวกับทะเล กว้างจนเกือบกลืนเขาทั้งเป็น

วันเวลาผ่านไป เขามองเห็นเจ้าคุณ ลูกชายผู้ถูกพรากแม่ตั้งแต่ยังเด็กเติบโตขึ้นด้วยตาเปล่าเปี่ยมความเหงา ธิรภัทรเห็นความพยายามของลูกที่พยายามยิ้ม พยายามเข้มแข็งเพื่อพ่อ แต่ความอ่อนแอที่ซ่อนอยู่ในมุมมืดของหัวใจใครจะรู้ นอนใต้ผืนผ้าห่มเดียวกัน พ่อและลูกต่างเก็บความคิดถึงไว้คนละมุมห้อง เขารู้สึกผิด เหมือนความเงียบของเขาเองเป็นต้นเหตุให้เจ้าคุณต้องเติบโตโดยขาดบางอย่างที่เด็กควรมีแม่ที่คอยโอบกอดและบอกว่าทุกอย่างจะไม่เป็นไร

คืนหนึ่ง เมื่อโลกทั้งใบดูไม่มีทางไปต่อ ธิรภัทรจมอยู่ในความเหนื่อยล้าจนเหลือทน ความคิดจะพาเขาและเจ้าคุณให้พ้นจากความทุกข์ด้วยการจากไปพร้อมกันผุดขึ้น เหมือนลมพัดผ่านหน้าต่างปิด แผ่ว ๆ แต่เข็มคม ช่วงเวลานั้นความมืดเกือบจะกลืนทุกอย่างไว้หมด แต่ในขณะเดียวกันก็มีแสงเล็ก ๆ สาดเข้ามาทางช่องว่างของหน้าต่าง แสงนั้นไม่ใช่แสงธรรมดา มันอ่อนโยนและอบอุ่นราวกับฝ่ามือที่คุ้นเคย

เมื่อธิรภัทรก้าวเข้าไปในแสงนั้น เขารับรู้ถึงความเป็นไปได้ที่ไม่เคยมีในโลกที่เขารู้จัก เส้นเวลาแตกเป็นรอยและเปิดโอกาสให้ย้อนกลับไป แสงนั้นให้ความหวังว่าหากกลับไปได้ เขาจะมีโอกาสแตะมือภรรยาอีกครั้ง ให้คำที่ค้างคาได้ถูกพูด ให้การกอดที่เคยขาดหายได้ถูกเติมเต็ม เพื่อไม่ต้องทิ้งเจ้าคุณไว้กับคำว่า "ถ้า" อีกต่อไป