ฮักเด้อครับคุณฟ้า

"นายทำอะไรหัวฉันเมื่อกี้"
กมลถามเขาด้วยความระแวง เธอกลัวว่าเขาจะแกล้งเธอคืนที่เธอทำให้เขาเจ็บตัวเมื่อกี้

"ผมบ่ได๋เฮ็ดหยังเดะครับ มันมีขี้ฝุ่นติดหมวกฟ้าอยู่ ผมกะเลยปัดออกให้"

"เหรอ"
กมลหรี่ตามองเขาอย่างจับผิด เธอไม่ค่อยเชื่อเขาเลย

"แมนครับ ผมบ่ได๋เฮ็ดหยังฟ้าเลยครับ"
ศิวะดลตอบเธอด้วยใบหน้าปกติ ไม่มีพิรุจให้เธอเห็น

"ฟ้า!"
กมลกับศิวะดลหันหน้าไปตามเสียง
ณดลเดินถือปิ่นโตสองอันกำลังเดินมาเธอ แล้วก็มีผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเดินถือถังน้ำตามณดลมาด้วย เธอคิดว่าน่าจะเป็นคนงานของเขา แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกคุ้น ๆ เขาจังวะ เหมือนเคยเห็นที่มาก่อน กมลคิด
เธอรีบลุกขึ้น เมื่อเขาเดินเข้ามาหาเธอ

"มึงมาเฮ็ดหยัง มึงคึบ่อยู่เฮียนมึง"
ณดลกำลังเอ่ยพูดกับกมล ศิวะดลก็พูดสวนขึ้นมาก่อน

"เอ้าบักศิ กูกะมาเบิ่งคนงานของกูตั่ว"
ณดลหันหน้ามาพูดกับเพื่อนด้วยใบหน้าที่หงุดหงิดเล็กน้อยที่มันมาขัดจังหวะการพูดคุยของเขา

"มาเบิ่งเฮ็ดหยัง ปกติมึงกะบ่มาเบิ่งเดะละ นอกจากยามเค้าแลงตอนจ่ายเงินมึงจังมาบ่แมนเบาะ"

"กูจะมามึงเป็นหยังบักศิ กูอยากมา มึงกะให้กูมาบ่ได๋บ้อ กูเป็นเจ้าของอ้อยเดะ อย่าคิดว่ามึงเป็นหมู่กู กูสิเอามึงออกบ่ได๋"
ณดลว่าให้เพื่อนด้วยความโมโห มันชอบมาขัดขวางเขากับกมลตอนจะคุยกันตลอด ไม่ว่าเขาจะทำอะไรมันก็ขัดตลอด เขาทนไม่ไหวแล้วนะ ที่ผ่านมาเห็นว่าเป็นเพื่อนหรอก เขาเลยยั้งไว้ แต่ตอนนี้เขาไม่ทนแล้ว เพื่อนก็เพื่อนเถอะ ถ้าจะมาเป็นก้างขนาดนี้ เขาก็ไม่ชอบเหมือนกัน
ใครดีใครได้ เขาเคยบอกมันไปแล้ว
อั้นที่วางถังน้ำลง แล้วมองทั้งสองคนด้วยความเป็นห่วง ว่ามันจะมีเรื่องชกต่อยกันเกิดขึ้น

"กะไล่กูติล้า ถ้าบ่อยากให้มาตัดนำน่ะ กูกะบ่ได๋อยากมาดอก ถ้าฟ้าบ่อยากมา"
ศิวะดลจับคอเสื้อณดลอย่างแรงเมื่อได้ยินคำนั้นจากเพื่อนของตัวเองเขาก็อารมณ์ขึ้นทันที ด้วยความโมโหปนโกรธเกรี้ยว

"เฮ้ย! นายศิ"
กมลอุทานออกมาด้วยความตกใจ ที่ศิวะดลจับคอเสื้อของณดลขึ้นมาอย่างคนที่โมโหแรง เธอไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้

"เออ! มึงออกไปเลย กูบ่ให้มึงตัดแล้ว!"
ณดลจับคอเสื้อของศิวะดลคืนเหมือนกัน ทั้งสองมองหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร
อั้นเห็นท่าไม่ดีรีบเข้าไปห้ามทั้งสองคนไว้

"มึงบ่ต้องมายุ่ง เรื่องของกูกับบักศิ!"
อั้นได้ยินแบบนั้นก็ถอยออกมา เพราะ
ถ้าเขาขัดคำสั่ง ลูกพี่จะต้องบ่นเขาหูชาอย่างแน่นอน

"นี่หยุดเลยทั้งสองคน ทำไมพวกนายชอบมีเรื่องกันแบบนี้ตลอดเลยห๊ะ หยุดกันได้แล้ว ฉันไม่อย่าให้ใครต้องเจ็บตัว"
กมลทนมองไม่ไหวเธอก็เลยบอกทั้งสองคนเสียงดังอย่างหมดความอดกลั้น ที่ผ่านมา ทั้งสองชอบมีเรื่องกัน และทะเลาะกัน เธออนทนที่จะไม่เข้าไปยุ่งทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ทั้งสองคนมีปัญหากัน ถึงขั้นจะมีเรื่องชกต่อยกันเกิดขึ้น
ซึ่งเธอไม่ชอบ และไม่อยากให้มีใครต้องเจ็บตัว

"ที่ผมเป็นแบบนี้กะเพราะไผ๋ละครับ"
ศิวะดลหันหน้ามาบอกเธอด้วยใบหน้าที่หงุดหงิด และไม่พอใจกมลสักเท่าไหร่

"....."
กมลสะอึก เธอรู้ว่ามันเป็นเพราะเธอ แต่ตอนนี้ เธอไม่รู้จะพูดกับเขาว่าอย่างไรดี มันถึงจะดีสำหรับเขา และณดล

"แม่นครับ ฟ้าจะเลือกไผ๋ระหว่างผมกับมัน"
ณดลพูดด้วยใบหน้าจริงจัง ดูเหมือนครั้งนี้เขาอยากจะรู้จริง ๆ เหมือนว่าที่ผ่านมาเขาก็อยากได้ความชัดเจนกับเธอมากกว่านี้

"..."
กมลคิดหนัก เธอไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี ให้ทั้งสองฝ่ายไม่ตัดเพื่อนกันตอนนี้ ถึงในใจชายหนุ่มทั้งสองก็เกือบจะตัดเพื่อนกันอยู่แล้ว
เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าใจเธอรักใคร ก็อย่างที่บอกไปตอนแรกนั้นแหละ เธอไม่มีคำตอบในเรื่องนี้เลยก็ว่าได้

"ว่าจั่งได๋ครับ ฟ้าสิเลือกไผ๋ กะเว้ามาติล่ะ เว้าออกมาผมสิได๋ฮู้ ว่าฟ้าคิดจังได๋
ผมรอคำตอบมาด่นล่ะเดะ ถ้าบ่มักกะบอกกันมาโลดครับ สิได๋ตัดใจไว ๆ อย่ามายืดเยื้อแบบนี้ผมบ่มัก"
ศิวะดลพูดด้วยความเหลืออด ที่ผ่านมาเขาก็พยายามที่จะอดทนรอคอยคำตอบจากเธอ จนผ่านมาแล้วสองเดือน เธอก็ไม่ปริปากพูดอะไรให้เขารู้เลย เหมือนว่าที่เขาถามเธอไปเป็นแค่คำพูดลอย ๆ ไม่ได้สนใจกับคำถามของเขาเลยแม้แต่น้อย

"...."
กมลได้ฟังเธอก็สะอึกกับคำพูดของเขา มันรู้สึกเจ็บขึ้นมาแปลบ ๆ อย่างไม่ทราบเหตุ แค่ได้ยินคำว่าตัดใจเร็ว ๆ เธอก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น เหมือนว่าเธอนั้นไม่อยากเสียเขาไปเลย ทั้ง ๆ ที่ในใจของเธอตอนนี้มันยังไม่รู้คำตอบที่แน่ชัด

"ฟ้าเว้าออกมาเลยครับ ถึงคำตอบมันสิเป็นแบบได๋ ผมกะอยู่ข้างฟ้าเดะครับ ถึงฟ้าสิบ่เลือกผม ผมกะฮักฟ้าคือเก่า ผมสิอยู่เป็นหมู่ฟ้า บ่ทิ้งฟ้าไปไส"
ณดลบอกกมลด้วยใบหน้าปกติ ถึงเขาจะพูดแบบนั้น แต่ในใจเขาก็เจ็บไม่น้อย เขาก็พอจะรู้คำตอบบ้างแล้วแหละ จากที่เขาสังเกตกมลมา เธอเหมือนจะมีใจให้ศิวะดลมากกว่าเขา
เพียงแค่เธอยังไม่รู้ใจตัวเองก็เท่านั้น ส่วนไอ้ศิเขาก็รู้ว่ามันก็เจ็บเหมือนกับเขาตอนนี้ เจ็บที่ไม่รู้ว่ากมลรู้สึกกับมันยังไง และเจ็บที่ต้องรอคำตอบนานจากปากของกมล และอีกหลาย ๆ อย่างที่เขาไม่รู้

คำพูดของณดลไม่ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาเลยสักนิด เธอควรจะดีใจสิที่มีณดลอยู่ข้าง ๆ แต่ทำไมเธอถึงเสียใจและเจ็บกับคำพูดของศิวะดล เธอรู้สึกกลัวว่าจะเสียเขาไป แต่มันก็พูดไม่ได้เต็มปากว่าเธอนั้นรักเขาจริง ๆ ไหม