ข้ามห้วงเวลามาหารัก

เนี่ยชิง ศาสตราจารย์ที่อายุน้อยในศตวรรษที่ 23 เนี่ยชิงได้พบบันทึกเล่มหนึ่งที่มีภาพของภูเขา น้ำตก ทะเล ลำธารและป่าไม้ เธอจึงสร้างเครื่องย้อนเวลาเพื่อที่จะเดินทางมาดูธรรมชาติเหล่านั้ด้วยตาตนเอง
ชิงหยวนที่ 11 คือชื่อของเครื่องย้อนเวลา ในขณะที่กำลังเดินทางผ่านห้วงเวลาเครื่องยนต์กลับขัดข้อง เนี่ยชิงจึงถูกดีดออกมาเธอตกลงไปข้างลำธาร และได้รับการช่วยชีวิตเอาไว้
มาร่วมลุ้นกันว่าเนี่ยชิงจะสามารถใช้ชีวิตในยุคอดีตได้หรือไม่ และเธอจะได้กลับไปที่โลกอนาคตอีกไหม ไรต์ของฝากนิยายเรื่องใหม่ของไรต์ด้วยค่ะ


จากที่จะออกเดินทางต้องเลื่อนเวลาออกไปอีกหนึ่งสัปดาห์จนกระทั่งทุกอย่างจัดเตรียมเสร็จเรียบร้อย เนี่ยชิงยืนอยู่ในกระสวยอวกาศบนแท่นแม่เหล็กแรงสูง ก่อนจะโบกมือลาจางเหวยและกดปุ่ม
"นับถอยหลัง 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1 0" เมื่อเครื่องนับถอยหลังส่งสัญญาณแสงสีขาวก็ล้อมรอบแท่นแม่เหล็ก
เนี่ยชิงที่ยืนอยู่ด้านในรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนก่อนที่ทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติพร้อมกับกระสวยที่ถูกส่งออกไป

เนี่ยชิงซบต้นไม้จนพอใจหญิงสาวหันไปด้านข้างเห็นดอกไม้จึงวิ่งไปก่อนจะนั่งลงและก้มหน้าลงหอมกลิ่นของดอกไม้ ลุกจากแปลงดอกไม้เธอวิ่งไปที่ลำธารและทำสิ่งที่ไม่คาดคิด
"ตูม" เสียงกระโดดน้ำดังขึ้น มู่เทียนตกใจรีบวางลูกสาวลงและวิ่งไปที่ลำธาร
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เนี่ยชิงนั่งอยู่ในลำธารหัวเราะชอบใจ
"ในที่สุดฉันก็ได้เห็นต้นกำเนิดน้ำ" เนี่ยชิงนอนลงไปปล่อยให้สายน้ำไหลผ่านตัวเธอ

"ฉันจะส่งอาหารให้นายลองชิม อาหารฝีมือคุณมู่อร่อยมากเลยนะ แต่นายคงใช้ตะเกียบไม่เป็น ฉันส่งช้อนไปให้นายก่อนก็แล้วกัน" เนี่ยชิงเดินไปหยิบช้อนมาใส่ไว้ในถาด
"แลกเปลี่ยนได้" เนี่ยชิงพูดจบของตรงหน้าก็หายไป มู่เทียนถึงกับสะดุ้ง
"หอมมากเลยครับ" จางเหวยรับถาดอาหารมาถือ
"ค่าอาหารมื้อนี้เท่าไหร่ครับ" จางเหวยหยิบธนบัตรออกมา
"ส่งมาหนึ่งใบเหมือนเดิม" เนี่ยชิงตอบ จางเหวยวางธนบัตร 100 หยวนไว้บนโต๊ะ

เนี่ยชิงเดินเข้าไปด้านใน ตามด้วยจางเหวย เธอยืนมองหน้ามู่เทียนพร้อมกับส่งยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้าย จางเหวยเปิดระบบชิงหยวนที่ 11 ขึ้นมาก่อนจะกดปุ่มเดินทาง
มู่เทียนมองดูภาพตรงหน้าที่ค่อย ๆ เลือนหายไปพร้อมกับหัวใจของเขา ความรู้สึกสูญเสียในครั้งนี้มากมายกว่าตอนที่สูญเสียหรันฮวานับร้อยเท่าพันเท่า มันไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ ชายหนุ่มค่อย ๆ ทรุดตัวลงกับพื้นก่อนจะร้องไห้ออกมา
มู่ถิงตื่นนอนเมื่อพบว่าเนี่ยชิงจากไปแล้วเด็กน้อยรีบกลับเข้าห้องพร้อมกับร้องไห้ออกมาเสียงดัง ตั้งแต่วันนั้นมาบ้านตระกูลมู่ก็ตกอยู่ในความโศกเศร้า