ฝังรักซาตาน

ความสงสัยเป็นจริงเมื่อเธอเปลี่ยนทิศทางมีดนำมันมาจ่อที่หน้าท้องแบนราบขาวผุดผ่อง น้ำตายังทะลักออกมาไม่หยุดจนลำคอและเสื้อเปียกชื้น

"แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันฆ่าไอ้มารหัวขนนี่แทน"

"มารหัวขนเหรอ นี่เธอ"

"เออ ลูกของแกมันเป็นก้อนเลือดอยู่ในนี้ พอใจหรือยัง พอใจหรือยัง ที่แกข่มขืนฉันจนท้อง ฮือ ได้สารเลว ไอ้ชาติหมา!"

ตะโกนร้องไห้ด่าทอแทบไม่ได้ศัพท์ คับแค้นใจอยากจะตายไปให้พ้นๆ

รอบเดือนขาดหายไปเกือบ 3 เดือนแล้ว มันไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน ถ้าจะบอกว่าสาเหตุเกิดจากความเครียดมันก็ต้องไม่ยาวนานขนาดนี้ รวมถึงพวกอาการเหม็นอาหารและแอบซ่อนหนีไปอาเจียนมาเกือบเดือนแล้ว

"ท้องเหรอ ทำไมไม่บอกฉัน อย่าทำอะไรลูกของฉันนะ ลูกไม่รู้เรื่องอะไรด้วย"

วินสตันกลัวจนมือสั่นไปหมด เสี้ยววินาทีของความดีใจหายไปเมื่อใบหน้าโกรธแค้น สายตาที่มองมาราวกับจะฆ่าให้ตายนั้น

"ไม่รู้เรื่องเหรอ เพราะแกตั้งใจทำให้มันเกิดมาไง ฉันเกลียดมัน ขยะแขยงมัน ฉันอยากให้มันตายไปซะ"

ยกสองมือที่กำมีดขึ้นสูงตั้งใจจะพุ่งมันลงมาที่ท้องแต่วินสตันคว้าไว้ได้ทัน แย่งมีดมาได้แต่หลังมือได้รับบาดเจ็บจากความคม ไม่ลึกมากแต่เป็นรอยยาวและเลือดก็ไหลซึมออกมาจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ

"ฉันจะฆ่ามัน ฉันจะฆ่ามัน จะไม่ให้มันเกิดมา"

--
วินสตัน & จิน่า