ย้อนเวลากลับมาเป็นภรรยาผู้ภักดี

"ท่านพี่..."

อวิ๋นซือเรียกเสียงสั่น น้ำตาไหลอาบแก้ม

"ข้าไม่เข้าใจ... ข้าทำอะไรผิด?"

แต่อี้หานกลับปัดมือของอวิ๋นซือออกอย่างรุนแรง

"อย่ามาแตะต้องตัวข้า!" อี้หานตวาดเสียงดัง "ข้าไม่ต้องการให้มือที่แตะต้องร่างของเจิ้งหมิงมาแตะต้องตัวข้า!"

คำพูดนั้นทำให้อวิ๋นซือชะงัก... เจิ้งหมิง? อี้หานรู้ว่านางไปพบเจิ้งหมิงวันนี้? แต่เขารู้ได้อย่างไร?

"ท่านพี่ ได้โปรดให้อภัยข้าด้วย"

อวิ๋นซือร้องไห้อ้อนวอน น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความเจ็บปวด

"เมื่อชาติที่แล้วข้าอาจทำผิดต่อท่าน ข้าเป็นสตรีชั่วช้าที่หลอกใช้ท่านเพื่อบุรุษชั่วช้าอย่างเจิ้งหมิง..."

อวิ๋นซือสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับความสะอื้น ก่อนจะพูดต่อ

"แต่ในชาตินี้ ข้าไม่เคยคิดจะหลอกใช้ท่าน ความรักที่ข้ามีให้ท่านนั้นคือความจริงใจ ข้ารักท่าน ท่านพี่... รักท่านเพียงผู้เดียวเท่านั้น"

อี้หานเงยหน้าขึ้นสบตาอวิ๋นซือ ดวงตาแดงก่ำด้วยความเมาและน้ำตา

"นี่เจ้าพูดราวกับว่าเจ้าก็ย้อนกลับมาเช่นกัน?" อี้หานถามเสียงเครือ

อวิ๋นซือพยักรับหน้าทั้งน้ำตา

"ใช่แล้วเจ้าค่ะ"

อวิ๋นซือตอบ น้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด

"ข้าก็ย้อนกลับมาหลังจากถูกชิงเหยียน รองแม่ทัพของเป่ยเหอฆ่าตาย หลังจากที่ท่านให้ข้าหนีออกจากเมืองจิ้นหยางพร้อมกับท่านจื่อเหว่ย..."

อวิ๋นซือหลับตาลงชั่วครู่ ภาพความทรงจำอันเลวร้ายจากชาติก่อนแว๊บเข้ามาในความคิด

"และข้าก็ได้รับรู้ความชั่วช้าทั้งหมดของเจิ้งหมิงแล้ว" อวิ๋นซือพูดต่อ เสียงสั่นเครือ "ชาตินี้ข้าจะไม่รักเขาแล้ว ข้าจะรักเพียงท่านผู้เดียว ได้โปรดเชื่อข้านะเจ้าคะ"

อี้หานหัวเราะลั่นอย่างเย้ยหยัน เสียงหัวเราะที่ไร้ความสุข เต็มไปด้วยความขมขื่นและความเจ็บปวด

"เช่นนั้นหรือ?" อี้หานถามเสียงเย็นชา "นี่ขนาดเจ้าย้อนกลับมา เจ้าก็ยังจะมาทำร้ายข้าซ้ำๆ หัวใจของเจ้าทำด้วยอะไรซือซือ?"