ห้วงแค้นสามีไร้ใจ

"มีความสุขดีจังเลยนะยัยฆาตกร"
ประโยคที่คุ้นเคยและน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความโกรธเคืองทำให้ซินหยานใบหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ ดวงตาของเธอฉายแววเศร้าหมอง วันนี้มาถึงแล้วสินะ ซินหยานหยุดเดินแล้วหันไปมองที่ต้นเสียงและก็พบว่าเข้าของประโยคที่ทำร้ายจิตใจเธอนั้นเป็นผู้ชายที่เธอไม่เคยลืมมาตลอดแม้ว่าเธอจะพยายามลืมมากเท่าไรก็ตาม
"เฮียเทียน"
"เป็นอะไรไป ตกใจเหรอ"
อีกฝ่ายเอ่ยถามขึ้นมาพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้จนซินหยานต้องถอยหลังออกมาตามสัญชาตญาณที่อีกฝ่ายเคยสอนเธอเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน
"กลัวเหรอ เธอกลัวฉันเหรอ คนที่ฆ่าคนตายมาแล้วอย่างเธอไม่น่าจะกลัวอะไรอีกแล้วนะ"
"ซินไม่ได้ฆ่าใครทั้งนั้นแล้วเฮียอย่ามายุ่งกับซินได้ไหม"
"ใครเป็นเฮียของเธอ ตอนนี้ฉันกับเธอไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นอย่ามาเรียกฉันแบบนี้อีก"
"ได้ คุณอย่ามายุ่งกับฉันได้ไหม ในเมื่อไม่มีอะไรก็ต่างคนต่างอยู่ อย่ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตฉันได้ไหม"
ซินหยานเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้กับอีกฝ่ายทันทีพร้อมกับพยายามที่จะเดินหลบออกไปอีกฝั่งแต่ถูกร่างหนาดึงตัวเอาไว้ไม่ให้เดินหนีไปได้
"ปล่อยฉันนะ"
"ไม่ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีเธอดูไม่สำนึกขึ้นเลยนะ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเหมือนไม่เคยทำอะไรมาอย่างนั้นแหละ"
"ฉันจะใช้ชีวิตยังไงมันก็เรื่องของฉัน"
"ไอ้ผู้ชายคนนั้น คงจะเป็นผัวใหม่สินะ เอามันมาทับรอยผัวเก่าขนาดนี้ ถ้ามันรู้ว่าเธอเป็นฆาตกรมันจะยังรักเธออยู่หรือเปล่านะ"
"อย่ายุ่งกับเฮียแบงค์"
"ดูจะรักมันมากสินะ ลีลามันดีหรือไงถึงรักมันมากขนาดนี้"
"ค่ะ ลีลาดีกว่าใครแถวนี้มากเลยละค่ะ และฉันก็รักเขามาก มากกว่าที่เคยรักคุณเสียอีก"
ซินหยาน โกหกออกไปเพราะอยากเอาคืนอีกฝ่ายเพราะอยากที่จะออกไปจากที่ตรงนี้เสียที
"ซิน"
"อย่ามาเรียกชื่อฉันแบบนั้น เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นกรุณามีมารยาทด้วยค่ะ"