ลิขิตจันทร์

พิศเสี้ยวพักตร์ ประจักษ์เพียง เสี้ยวเวลา

ประหนึ่งเห็น ดวงจันทรา ฉาดฉายฉาน

ดั่งความฝัน อันงดงาม แต่กาลนาน

อุบัติซ้อน นวลนงคราญ กับความจริง


ต่างคนก็ต่างเฝ้ารอซึ่งกันและกันมาโดยตลอด หากแต่แตกต่างกันตรงที่อีกคนเฝ้ารอเพื่อหวังจะได้หวนกลับมาพบกันอีกครั้ง ทว่าอีกคนกลับรออย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนกำลังรอใคร และรอไปเพื่ออะไร หรือบางทีอาจเพียงแค่รอเพื่อให้ได้พบแล้วก็จากกันไปเฉกเช่นเดิมเหมือนอย่างที่มันเคยเป็น

"ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน คุณก็ไม่เคยรักภพเลยหรือว่าภพควรจะยอมแพ้และเลิกพยายามสักที"

"หากคิดได้เช่นนั้นก็ดี"

"ภพอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆ คุณมาตลอดแต่ทำไมแม้เสี่ยวสายตาเดียวคุณก็ไม่เคยมองภพเลย"

ภพนัสเธอว่าแววตาละห้อยขณะที่น้ำเสียงสั่นเครือและพยายามอย่างที่สุดเพื่อไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา

"ทำไมคุณใจร้ายกับภพจัง"

"เลิกยุ่งกับข้าสักที ข้ารำคาญ"

"คุณจันทร์"

"ถ้าเจ้ายังไม่เลิก ข้าก็จะทำให้เจ้ารู้ว่าข้าใจร้ายได้มากกว่านี้เสียอีก"

"แล้วคุณจันทร์ก็จะรู้เหมือนกันค่ะว่าภพรักและยอมทำเพื่อคุณได้มากแค่ไหน แล้วภพก็จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับคุณ"


ป.ล. นิยายเรื่องนี้ดำเนินเรื่องในปี ค.ศ.1992 หรือราวในปี พ.ศ.2535 เพื่อให้ได้กลิ่นอายของเนื้อหาในเรื่องมากขึ้น


คำเตือน (Warning)

นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นโดยจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น ชื่อ สถานที่ สถานการณ์ต่างๆ เป็นเพียงเรื่องสมมุติขึ้นเท่านั้น และบางสถานการณ์อาจไม่สมจริงเพื่ออรรถรสในการอ่าน

**เนื้อหาในเรื่องอาจมีการบรรยายถึงการร่วมเพศไว้อย่างโจ่งแจ้งและอาจมีคำหยาบคายได้บ้าง**