ผู้ชายของเธอคนนั้นฉันขอ

มัจรีเป็นแม่ครัวให้กับตระกูลใหญ่ ทว่าในวันที่ขอลาออกเพื่อกลับไปแต่งงานกลับคนรัก กลับถูกจักรินทร์สามีของเจ้านายข่มขืนจนตั้งท้อง เมื่อไม่อาจกลับไปหาคนรัก เธอจำต้องอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนั้น ทว่าคุณหนูอย่างพินนรินทร์กลับไม่เคยยอมรับ และทำร้ายเธอเสมอ ยิ่งพอคลอดบุตรสาวออกมา พินนรินทร์ยิ่งร้ายกาจทำร้ายเธอกับลูกจนเกือบตาย มัจรีไม่อาจทน เพราะเกรงลูกจะถึงแก่ชีวิต เลยหนีออกมาเริ่มต้นใหม่ ทว่าสวรรค์เป็นใจ อดีตคนรักทำธุรกิจจนร่ำรวย มัจรีได้มีโอกาสช่วยชีวิตเขาให้พ้นจากความตาย ความรู้สึกสองคนยังคงเหมือนเดิม เขาเลยขอมัจรีแต่งงาน

รุตต์เลี้ยงบุตรสาวของมัจรีอย่างดี ส่งเรียนต่างประเทศ ทว่าความแค้นในใจของบุตรสาวอย่างมายากลับครุกรุ่นภายใน เมื่อภาพในวัยเด็ก มันยังคงเป็นตะกอนอยู่ เธอกลับมาหลังจากเรียนจบ และได้พบกับเขา ชายผู้ที่จะช่วยให้เธอล้างแค้นครอบครัวนั้นให้สำเร็จ พินนรินทร์จะต้องกระอักเลือด ทุรนทุรายยิ่งกว่าตาย เธอจะไม่มีวันยอมให้พวกมันสงบสุขอีกต่อไป
******************

"ถ้าพี่เจต ไม่มีเจ้าของหัวใจคงดี" เธอเปรยออกมาเสียงเศร้า
ทำเอาหัวใจเจตนิพนธ์กระตุก แววตาไหววูบ เขาควรไปจากตรงนี้ ก่อนตนเองจะพลั้งพลาดทำผิดมหันต์
"หยา... รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา"
"หยารู้ตัวค่ะ รู้ตัวดีทุกอย่าง" ไม่พูดเปล่า มือยกลูบไล้ใบหน้าอีกฝ่าย ทำเอาเจตนิพนธ์นิ่งงัน "หยาอยากไม่อยากเป็นน้องของพี่เจตเลยค่ะ"
"หยา..."
เธอหยัดกาย มือสองข้างกอบกุมใบหน้า เจตนิพนธ์เงยสบตา เรือนผมนุ่มสลวยกำลังปรกลงมาจนถึงแก้มสาก ใบหน้าเรียวสวยเริ่มโน้มใกล้ ทว่าเขากลับไม่ขัดขืน ริมฝีปากบางแนบลงมา ทำเอาเลือดในกายชายหนุ่มร้อนฉ่า มือหนาโอบรัดเอวบางพลิกกายจนคนตัวเล็กอยู่ใต้ร่าง ลิ้นร้อนตวัดลากไล้เพื่อความหาความหวานในโพรงปาก มายาหัวใจเต้นโครมครามไม่หยุด มือจับไหล่หนาไว้แน่น
มือใหญ่เริ่มลูบไล้ตามเรือนร่าง มายาสะดุ้งแม้รู้ว่าตนเองทำอะไร ทว่าร่างกายกลับไม่อาจต้านทานความหวาดหวั่นภายในได้เลย เจตนิพนธ์ถอนริมฝีปาก คนตัวเล็กหอบหายใจสะท้าน ดวงตาสองคู่สบกัน ชายหนุ่มชะงักผละห่างออกมาในทันใด สีหน้าซีดเผือด มายาชัยกายลุกนั่ง
"หยา... พี่ขอโทษ!" เขาบอกเสียงสั่น
มายากัดริมฝีปากแน่น ถ้าหากพี่เจตไม่หยุด เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะยินยอมพร้อมใจ อย่างที่เตรียมตัวมาหรือเปล่า
"พี่เจตไม่ต้องขอโทษหยาหรอกค่ะ เรื่องนี้หยาผิดเอง"
"มันไม่ใช่" เขาไม่รู้จะพูดอะไรออกมา ควรรู้ตัวเองมากกว่านี้ ขืนเป็นแบบนี้ เขาคงทำผิดพลาดสักวันแน่นอน "เอาเป็นว่าพี่ขอโทษนะครับ พี่ขอตัวไปนอนก่อน"
"เดี๋ยวก่อนค่ะพี่เจต" มายาเรียกไว้ ก่อนเดินมาหยุดยืนตรงหน้า "ขอบคุณมากนะคะพี่เจต ที่ช่วยทำแผลให้หยา แล้วก็... อยู่คุยกับหยา" หญิงสาวยิ้มกว้าง เพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ
"ครับ"
เจตนิพนธ์เปิดประตูเข้าห้องนอน ทิ้งกายบนเตียง สีหน้าเคร่งเครียด นี่เขาทำอะไรลงไป จูบกับมายางั้นเหรอ หากเรื่องนี้รู้ถึงหูลุงรุตต์มีหวังได้โกรธจนความดันขึ้นแน่ ที่สำคัญ เขาควรมีสติให้มากกว่านี้ เพราะตนนั้นมีคนรักอยู่แล้ว ไม่ควรหลงละเมอไปกับคนอื่น ยิ่งผู้หญิงอย่างมายาแล้ว ยิ่งไม่ควรเลย
ยิ่งสบตา ยิ่งสัมผัส ยิ่งรู้สึกทบทวี มายาช่างน่ากลัวเหลือเกิน เธอทำเอาหัวใจแทบหลุดออกจากร่าง เหมือนตนเองกำลังล่องลอย เลือดร้อนราวกับหนุ่มน้อยก็ไม่ปาน ทั้งที่อายุอานามก็ไม่ใช่น้อยแล้ว ให้ตายสิ เขาควรทำยังไง ในเมื่อต้องอยู่ร่วมบ้านกันแบบนี้
อีกคนเดินกลับเข้าห้อง ปิดประตูลง สีหน้าแววตาหวั่นไหว มือบางยกทาบอกด้วยความตื่นตระหนก เมื่อครู่มันทำเอาเธอแทบหัวใจวาย ไม่เคยลิ้มรสจูบมาก่อน ถ้าหากพี่เจตไม่หยุด เธอเองก็ไม่รู้ควรทำเช่นไรเหมือนกัน เดินมาริมหน้าต่างมองดูพระจันทร์ส่องแสงสวยงาม ดวงตาเรียวสวยหรี่ลง ทว่าการแก้แค้นของเธอ ไม่หยุดแค่นี้หรอก ทางเดียวที่จะทำให้คนพวกนั้นทรมาน คือการได้เห็นบุตรสาวสุดที่รัก ต้องเจ็บปวด เธอจะเอาคืนให้สาสม กับที่พวกมันทำร้ายเธอกับแม่แน่นอน