ยอดดวงใจของแดนดิน

"ประกาศจากกองทัพ เนื่องจากสถานการณ์ชายแดนภาคอีสานยังคงตึงเครียด จึงมีคำสั่งเรียกตัวทหารกองหนุนเข้ารายงานตัว ณ ที่ว่าการอำเภอภายในสามวัน"

เสียงประกาศเพียงไม่กี่ประโยคก็เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจของคนทั้งหมู่บ้าน ผู้เฒ่าผู้แก่ถอนหายใจกันเฮือกใหญ่ บางคนถึงกับยกมือขึ้นไหว้ฟ้าดินอวยพรขอให้ทหารทุกนายปลอดภัย

ที่บ้านไม้หลังเล็ก ๆ ริมทุ่ง แดนดินยืนฟังประกาศจนจบ ดวงตามีแต่ความแน่วแน่ เขาวางเสียมที่ถืออยู่ลงข้าง ๆ แปลงผัก หันกลับเข้าเรือนด้วยท่าทีมุ่งมั่น แดนดินเดินไปเปิดตู้ไม้เก่า ๆ หยิบชุดทหารที่เคยเก็บไว้ตั้งแต่สมัยเป็นทหารเกณฑ์ออกมา ฝ่ามือค่อย ๆ ลูบเนื้อผ้าเก่า ๆ ด้วยความรู้สึกฮึกเหิม ย่าดวงเดือนที่เพิ่งก้าวออกมาจากครัวเห็นภาพนั้นก็ถึงกับน้ำตาคลอ

"ดิน เอ็งต้องไปออกรบจริง ๆ ใช่ไหมลูก"

"ครับย่า ผมต้องไป นี่คือหน้าที่ของชายชาติทหารอย่างผม"

ในเวลาเดียวกัน เฟื่องฟ้าที่เพิ่งได้ยินข่าวจากเสียงตามสายก็รีบวิ่งอย่างสุดแรงมาที่บ้านของแดนดิน ผมยาวสลวยหลุดลุ่ยจนเกือบจะพันกัน เธอหอบหายใจหนักเมื่อมาถึงหน้าบ้าน

"พี่ดิน พี่ต้องไปจริง ๆ เหรอ" เฟื่องฟ้าโพล่งขึ้นทันทีที่เห็นเขากำลังพับเก็บของใส่กระเป๋าเป้ แดนดินหันมามอง ส่งยิ้มอ่อนแต่หนักแน่นให้กับเจ้าตัว

"ใช่ฟ้า กองทัพเรียกตัวแล้ว พี่จะได้ออกไปปกป้องแผ่นดินของเราแล้วนะ"



นิยายรักอบอุ่น มีฉากวิถีชีวิตบ้าน ๆ และกล่าวถึงความรักชาติของประชาชนชาวไทย

เรืองจำปาขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ