เงารักมาเฟีย

ราชันย์หัวเราะเย็น ริมฝีปากบิดเป็นรอยยิ้มเย้ย
"สายตาที่มันมองเธอนั่นน่ะ เรียกว่าทักทายเหรอ ฝัน?"
หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นน้ำตา
"แล้วถ้าใช่ล่ะคะ...พี่ชันย์จะทำไม ในเมื่อพี่เองก็ไม่เคยคิดจริงจังกับฝันอยู่แล้ว"
คำพูดนั้นทำให้ราชันย์เงียบไปชั่วขณะ ดวงตาคมสั่นไหว แต่ไม่นานเขาก็กลับมาสวมเกราะเย็นชาอีกครั้ง
"อย่าท้าทายพี่นะเพียงฝัน" เขาโน้มใบหน้าลงชิด
"เธอเป็นของพี่...แค่ของพี่คนเดียว"
เพียงฝันหัวเราะทั้งที่ใจเจ็บจนจุก
"ของพี่...แต่ไม่มีสิทธิ์เป็นคนรักของพี่ใช่ไหมคะ"
คำพูดนั้นเหมือนคมมีดกรีดกลางอก ราชันย์กำมือแน่น เขาอยากบอกความจริง อยากตะโกนว่าที่หวงเธอไม่ใช่เพราะความเป็นเจ้าของ
แต่เพราะเขาไม่อยากให้ใครได้ครอบครองหัวใจของเธอเลยสักนิด
แต่...ความกลัวบางอย่างในใจยังพันธนาการเขาไว้ เขาไม่เชื่อในคำว่ารัก และไม่กล้าให้สัญญากับใครเพราะมาเฟียอย่างเขามันมีแต่ความเสี่ยง
"กลับไปข้างใน" เขาพูดห้วน หันหลังเดินออกไป ทิ้งเพียงฝันไว้ตรงนั้น
ค่ำคืนนั้น ในผับของราชันย์
เพียงฝันยืนมองเมืองใหญ่เบื้องล่าง ลมกลางคืนพัดผมยาวสยาย เธอกอดอกแน่น พยายามกลั้นน้ำตาที่เอ่อคลอ ดวงตาสวยคู่นั้น
เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นข้างหลัง ราชันย์ปรากฏตัวอีกครั้งในชุดลำลอง
เขาเดินมาหยุดข้างเธอโดยไม่พูดอะไร
ความเงียบกินเวลานาน จนเพียงฝันเอ่ยเสียงสั่น
"พี่ชันย์ไม่จำเป็นต้องหวงฝันก็ได้นะคะ ในเมื่อสำหรับพี่...ฝันไม่มีค่าอะไร"
ราชันย์หันมองเธอ สายตาคมเต็มไปด้วยความขัดแย้งที่เขาไม่อาจเอื้อนเอ่ยออกมา
เขาอยากบอกว่าเธอคือคนเดียวที่ทำให้เขาหวั่นไหว...แต่สิ่งที่เอ่ยออกไปกลับเป็นคำเย็นชาเช่นเดิม
"อย่าพูดมาก...อยู่ในที่ของเธอก็พอ"
เพียงฝันหลับตาลงช้าๆ เธอรู้ว่าหัวใจของเธอกำลังค่อยๆ แตกสลาย แต่ก็ยังโง่พอที่จะยืนอยู่ตรงนี้